Ludzka przystań Lindqvist John Ajvide

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Te domy muszą zniknąć - powiedział sztywnymi ustami.Usiłował uwolnić się z uchwytu mężczyzn, ale udało im się go przytrzymać.W pewnej chwili podszedł do nich Elof Lundberg.Rzucił okiem na Karla-Erika.- Co z nim jest? - spytał.- Trochę narozrabiał - powiedział Johan.- Jeśli nam pomożesz, to pojadępo Annę-Gretę.Jej na pewno posłucha.I tak właśnie doszło do tego, że Johan Lundberg wsiadł na swój motorowerze skrzynią i ruszył do miasta szukać pomocy Anny-Grety, a potem stał na przy-stani jak osierocone dziecko, patrząc jak Anna-Greta i Simon odpływają w stro-nę lądu w chmurze mew.Nie wiedząc, co począć, wsiadł ponownie na motorower i ruszył z powrotemna Kattudden, by zrobić to, co jeszcze mógł zrobić.Ten czarodziej, pomyślał sobie, nie jest nam tu wcale potrzebny.W Norrt�ljeO wpół do czwartej Simon i Anna-Greta siedzieli w pizzerii w Norrt�lje, każ-de ze swoją pizzą capricciosa przed sobą.Kroili ją na małe, łatwe do pogryzieniakawałki, i popijali letnią fantą.Simon miał w wewnętrznej kieszeni marynarkizaświadczenie o braku przeszkód do zawarcia małżeństwa, a w kieszeni ze-wnętrznej dwie, gładkie złote obrączki.Anna-Greta skorzystała z telefonu wurzędzie rejestru ludności i zadzwoniła do Geria, pastora w N�ten, umawiając258się na ślub za dwa dni, czyli w niedzielę, zaraz po nabożeństwie.Byli gotowi.Było coś młodzieńczego w tempie, w jakim załatwili wszystkie sprawy.Byćmoże to samo młodzieńcze uczucie sprawiło, że nagle postanowili uczcić swojepoczynania pizzą.%7ładne z nich dotąd nie jadło pizzy, która w ich okolicy wciążbyła pewną nowością.Wybrali akurat tę, bo nazwa capricciosa jakby coś immówiła.Kiedy Anna-Greta dobrnęła do połowy, odsunęła talerz.- Na początku nawet mi smakowało - powiedziała.- Ale potem zaczęło ro-snąć w ustach.Simon miał podobne wrażenie.Czuł, jakby wsypał sobie do żołądka pół kilo-grama mąki łyżeczką.Coś mu, rosło i bulgotało, więc skończył, póki jeszcze miałw ustach przyjemny smak.Anna-Greta wyglądała przez okno, a Simon dzióbał resztki tego, co zapewnebyło ostatnią pizzą w jego życiu.Kiedy patrzył na nią teraz, zaspokoiwszy pierw-szy głód, musiał przyznać, nie wygląda na coś, co nadawałoby się do jedzeniadla ludzi.- Simonie, musisz być ostrożny - powiedziała Anna-Greta.- Z jedzeniem? - spytał Simon, który nadal medytował nad przydatnościąpizzy w jadłospisie człowieka.Anna-Greta pokręciła głową przecząco.- Gdybym wiedziała, co zamierzacie zrobić, w ogóle nie pozwoliłabym wamwypłynąć.- Musimy znów do tego wracać?Zamieszanie w urzędzie, a potem u jubilera pozwoliło Simonowi zapomniećna chwilę o okropnych wydarzeniach poranka, i chciałby żeby trwało to jak naj-dłużej.Anna-Greta uniosła do góry dłonie, dając do zrozumienia, że nie zamie-rza ciągnąć tego dalej, wzięła głęboki oddech i powiedziała:- Dawno temu.Kiedy jezdziłam i handlowałam różnymi rzeczami.W czasiewojny.Wtedy przeżyłam coś.o czym nigdy dotąd ci nie mówiłam.Teraz już Simon nie musiał pytać.Sytuacja się zmieniła, teraz on też należałdo wtajemniczonych, więc można było mu wszystko mówić.Oparł się na tylewygodnie, na ile mógł, o proste oparcie drewnianego krzesła, a Anna-Gretazaczęła swoją opowieść.- Niekiedy pozwalano mi płynąć z wojskiem, byłam bowiem dość.lubiana.Właściwie nie wolno było im zabierać cywili na pokład, ale ja znam tu każdąwysepkę, no i.- przerwała, uniosła głowę i zmarszczyła brwi.- Z czego się śmiejesz?- Z niczego, nie przejmuj się - powiedział Simon, uspokajając ją gestem rę-ki.- Byłaś po prostu ich maskotką.259- Nie byłam żadną maskotą.Znałam każdą.- Tak, wiem, ale inni zapewne też znali, może nawet lepiej.Tylko nie mielityle wdzięku.Anna-Greta zaczerpnęła powietrza i już miała mówić dalej, kiedy nagle spoj-rzała na Simona.- Czyżbyś był zazdrosny? - spytała.- To wszystko działo się sześćdziesiąt lattemu, a ty jesteś zazdrosny?Simon zaczął się zastanawiać.- Wiesz, że chyba tak.Anna-Greta spojrzała na niego i pokręciła głową, zdumiona absurdalnościąsytuacji.- Rozważano, czy należy zaminować wody przybrzeżne.Aż do Ledinge.Tamtędy prowadził bowiem szlak do Sztokholmu.Raz zostałam zabrana na takirekonesans, podczas którego miano skontrolować dno.Wojsko dostało bowiemniedawno nowoczesny sprzęt do nurkowania, między innymi przyczepiane dopleców butle z tlenem.Jednak ponieważ widoczność w wodzie nie była dobra, asprzęt był nowy, to dla większego bezpieczeństwa przyczepiono nurkowi teżzwykłą linę asekuracyjną.Anna-Greta pokiwała głową, jakby nagle coś jej się przypomniało, i uniosłado góry palec.- Tak - powiedziała - pewnie dlatego z nimi popłynęłam.Bardzo chciałamzobaczyć, na czym polega praca takiego nurka.Simon miał na końcu języka jakąś złośliwą uwagę, ale powstrzymał się, i An-na-Greta mogła opowiadać dalej.- No więc nurek zszedł na dno, przywiązany do tej liny na bloczku, na łodzi.Było w tym wszystkim coś hipnotycznego.Nurka oczywiście nie było widać,słychać było tylko ten obracający się bloczek, który wypuszczał coraz więcej liny.I nagle - się zatrzymał.Lina przestała się rozwijać, jakby nurek dotarł do dna.Ato było raczej niemożliwe, bo spuszczono przecież zaledwie siedem, może osiemmetrów liny, a do dna było w tym miejscu co najmniej trzydzieści metrów.Przezdłuższą chwilę lina się nie ruszała, więc pomyślałam, że nurek znalazł pewniejakąś nową podwodną skałę i nawet się zastanawiałam, jak zostanie nazwana,jeśli w ogóle zostanie jakoś nazwana.I wtedy.Anna-Greta zrobiła gest ręką, jakby markując szybki ruch.- I wtedy lina znów zaczęła się rozwijać.Tylko szybciej niż na początku.Znacznie szybciej.Dziesięć metrów, piętnaście, dwadzieścia, dwadzieścia pięć.Bloczek ledwie nadążał.Po chwili prędkość jeszcze się zwiększyła.W ciągu zale-dwie paru sekund.Jakby nurek nie opadał na dno, tylko leciał przez powietrze.260Nie można było nic poradzić [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki