[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ÿi portis florpoton kun malgranda abieto.”¯in mi zorge vartados, por ke ¸i ¸is la Kristnasko fari¸u granda, atingu de la planko ¸is la plafono kaj paradu per brulantaj kandeloj, oritaj pomoj kaj nuksoj kaj aliaj ornamoj.La fajropoto varmigas kiel kahela forno, mi prenas el la poÿo la fabellibron kaj voç-legas al la infanoj, tiel ke çiuj infanoj en la çambro fari¸as si-lentaj, sed la pupoj sur la arbo fari¸as vivantaj kaj la malgranda vaksa an¸elo sur la plej supra pinto de la arbo skuas siajn oritajn flugilojn, deflugas de la verda supro kaj kisas çiujn en la çambro, ankaû la malriçajn infanojn, kiuj staras ekstere kaj kantas la Kristnaskan kanton pri la stelo super Betlehem.””La kaleÿo povas nun forveturi,” diris la gardostaranto; ”la tuta dekduo estas jam çi tie.Nun antaûaltu alia kaleÿo!””Antaûe la dekdu eniru!” ordonis la deîoranta kapitano.”Çiun fojon nur unu! La pasporton mi konservos; por çiu ¸i valoras por la daûro de unu monato; kiam la monato fini¸os, mi notos sur la pasporto, kiel ¸ia posedanto kondutis.Estu tiel bona, sinjoro Januaro, volu eniri!”Kaj li eniris.215FABELOJ 4eLIBROKiam la jaro estos pasinta, mi diros al vi, kion la dekdu alportis al vi, al mi kaj al ni çiuj.Nun mi tion ne Scias, kaj supozeble ili mem tion ne scias, — çar stranga estas la tempo, en kiu ni vivas.216FABELOJ 4eLIBROSterkskaraboLa çevalo de la imperiestro ricevis orajn hufumojn, po unu ora hufumo sur çiu piedo.Kial ¸i ricevis orajn hufumojn?¯i estis la plej bela besto, havis graciajn piedojn, sa¸ajn okulojn kaj kolharojn, kiuj pendis çirkaû ¸ia kolo kiel silka vualo.¯i portis sian sinjoron en fumo de pulvo kaj en pluvo de kugloj, ¸i aûdis la kantadon kaj sibladon de kugloj.¯i mordis kaj batis çirkaû si kaj partoprenis en la batalado, kiam la malamikoj penetris antaûen.Per unu salto ¸i transgalopis la çevalon de la falinta malamiko, savis al sia imperiestro la kronon el ru¸a oro, savis al sia imperiestro la vivon, kio valoris pli ol la ru¸a oro, kaj tial la çevalo de la imperiestro ricevis orajn hufumojn, po unu ora hufumo sur çiu piedo.Tiam elrampis la sterkskarabo.”Antaûe la grandaj, poste la malgrandaj,” ¸i diris; ”ne laû la grandeco oni devas ju¸i.” Kaj ¸i etendis siajn maldikajn piedetojn.”Kion vi volas?” demandis la for¸isto.”Orajn hufumojn!” respondis la skarabo.”Via prudento certe estas ne en normala stato!” diris lafor¸isto.”Vi volas ankaû havi orajn hufumojn?” ”Orajn hu-fumojn!” respondis obstine la skarabo.”Çu mi ne estas tiel same bona kiel la granda besto, kiu çiam estas priservata, 217FABELOJ 4eLIBROstriglata, vartata kaj ricevas bonan man¸adon kaj drinkadon?Çu mi ne apartenas ankaû al la stalo de la imperiestro?””Sed kial la çevalo ricevas orajn hufumojn?” demandis lafor¸isto.”Çu vi tion tute ne komprenas?””Kompreni? Mi komprenas almenaû tion, ke tio estas mal-ÿato kontraû mi,” diris la skarabo, ”tio estas ofendo, — kaj nun mi tial eliras en la malproksiman mondon.””Forportu vin!” ridante diris la for¸isto.”Mal¸entilulo!” diris la skarabo kaj eliris tra la pordo de la stalo, flugis malgrandan distancon kaj trovi¸is en beleta malgranda flor¸ardeno, kie oni sentis la odoron de rozoj kaj la-vendo.”Çu çi tie ne estas belege?” demandis malgranda makulko-lora kokcinelo.”Kiel dolçe odoras kaj kiel bele estas çi tie!””Mi alkutimi¸is al io pli bona,” respondis la skarabo.”Vi nomas tion çi tie bela? Çi tie oni ja eç ne havas sterkejon.”Kaj ¸i iris pluen kaj trafis en la ombron de levkojo; sur levkojo rampis raûpo.”Kiel bela estas la mondo!” diris la raûpo; ”la suno estas tiel varma! Çio estas tiel ¸oja kaj kontenta, kaj kiam mi iam endormi¸os kaj mortos, kiel ili tion nomas, mi poste denoveveki¸os kaj estos papilio.””Ne imagu al vi tro multe!” diris la skarabo; ”nun ni flugas çirkaûen kiel papilioj! Mi venas el la stalo de la imperiestro, sed neniu en ¸i, eç ne la persona çevalo de la imperiestro, ¸i, kiu fieras kun miaj formetitaj oraj hufumoj, imagas al si ion similan.Ricevi flugilojn! Flugi! Jes, nun ni flugas!” Kaj çe tiuj vortoj ¸i ekflugis.”Mi ne volas koleri, sed mi tamen koleras.”¯i falis sur grandan pecon da herbotero.Çi tie ¸i iom kuÿis kaj poste endormi¸is.218FABELOJ 4eLIBROHo ve! Kia pluvego ekverÿi¸is! La skarabo veki¸is de laplaûdado de la akvo kaj volis tuj enrampi en la teron, sed ¸i ne povis tion fari.¯i ruli¸is, ¸i na¸is sur la ventro kaj sur la dorso, pri flugado oni eç ne povis pensi, ¸i certe neniam fori-ros vivanta de çi tiu loko.¯i kuÿis tie, kie ¸i kuÿis, kaj ¸i tie restis.Kiam la pluvo iom kvieti¸is kaj la skarabo elpalpebrumis al si la akvon el la okuloj, ¸i ekvidis antaû si ion blankan; tio estis tolo, kiu devis blanki¸i.La skarabo rapidis tien kaj enrampis en faldon de la malseka tolo.Certe ¸i tie ne kuÿis tiel komforte kiel en la varma sterko en la stalo; sed trovi¸is nenio pli bona, kaj tial ¸i kuÿis tie dum tuta tago kaj tuta nokto; la pluvo ne çesis.Frue matene la skarabo denove elrampis; ¸i estis tre kolera pro la malbona vetero.Du ranoj sidis sur la tolo; iliaj helaj okuloj lumis de ravite-co.”Çarmega vetero!” diris unu el ili.”Kiel ¸i refreÿigas! Kaj la tolo tiel bone konservas la akvon; tiklas kaj jukas al mi en la malantaûaj piedoj, kvazaû mi devus na¸i.””Mi volus nur scii,” diris la dua, ”çu la hirundo, kiu vagas tiel malproksimen, çu en siaj multaj voja¸oj eksterlanden ¸i trovis ie pli bonan klimaton ol la nia.Tia pluvo, tia malsekeco! estas tute tiel, kvazaû oni kuÿus en malseka foskavo.Se oni pri tio ne ¸ojas, tiam oni vere ne amas sian patrujon.””Vi certe neniam estis en la stalo de la imperiestro?” de-mandis la skarabo.”Tie la malsekeco estas varma kaj spica
[ Pobierz całość w formacie PDF ]