Lindqvist John Ajvide Ludzka przystań(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Człowiek, do którego podszedł, okazał się mężczyzną.Miał na sobie niebie-skie robocze spodnie i koszulę w kratę, podobną do tej, którą on sam miał nasobie.Mężczyzna nie zareagował na jego niesłyszalne słowa.Anders podszedłwięc bliżej.- Przepraszam - powiedział znów.367Dotknął językiem ust, polizał palce.Usta były na swoim miejscu, język też.Dookoła panowała cisza.Nie było słychać żadnych odgłosów maszyn, żadnychgłosów, nawet śpiewu ptaków.Jednak mężczyzna nadal nie reagował.Anders postanowił okrążyć go, spoj-rzeć mu w oczy, może nawet nim potrząsnąć.Kiedy się niego zbliżył, poczułssanie w żołądku.Nagle coś zamigotało mu przed oczami i dokonała się niezwy-kła zamiana.Anders stał teraz w miejscu, gdzie przed chwilą był mężczyzna.Stał i widział,jak kieruje się w stronę sklepu.Podbiegł do niego, obszedł go dookoła i sytuacjasię powtórzyła.Coś przestawiło się w jego głowie: szedł za mężczyzną, zmierza-jącym w stronę pomostu.Widział jedynie jego plecy i tył głowy.Zatrzymał się.Mężczyzna wrócił do pozycji wyjściowej; znów stał na przy-stani i patrzył na morze.Anders zawrócił i poszedł do sklepu.Niemal się spo-dziewał, że zaraz zobaczy tam swoją skrzynkę ze śledziami i napisaną przezsiebie karteczkę.Bo to właśnie był ten dzień.Dzień, w którym pewien mężczyzna wszedł domorza, i w którym Cecilia wiozła go na swoim rowerze.Najlepszy moment wjego życiu.Taka sama pogoda, te same reklamy przed sklepem, to samo uczu-cie.Z wyjątkiem strachu, który teraz czaił się w jego wnętrznościach.Chcesz, żebym tu został.Chcesz, żebym tu był.Pokazujesz mi to, co sądzisz,że chcę zobaczyć.Moje niebo.Tak właśnie robisz.Mężczyzna, który przed chwilą studiował plakaty reklamowe, odszedł.Szosąod południa szła teraz kobieta w staromodnej letniej sukience.Na pobliskimwzgórzu stała inna kobieta, ubrana w suknię z grubej dzianiny, z chustą na gło-wie.Odwrócona do niego plecami zbierała leśne konwalie.Każdy widzi coś innego.Kobieta, która zbierała konwalie, była najwyrazniej z innej epoki, nie pocho-dziła ani z tego stulecia, ani z poprzedniego.Prawdopodobnie więc nie widziałasklepu, a na pewno nie widziała plakatów reklamujących lody.Być może widzia-ła piekarnię, która podobno była kiedyś w tym miejscu.Zaś przystań w jejoczach była zapewne jedynie niewielką drewnianą konstrukcją.Teraz.Co to znaczy teraz? Gdzie jesteśmy?Zamknął oczy i zaczął trzeć powieki tak mocno, że niemal czuł, jak gałkioczne dotykają czaszki.Kiedy ponownie otworzył oczy, zobaczył ten sam obra-zek, który widział przed chwilą.Przepiękny krajobraz, przepiękny dzień i ludzie,którzy dokądś zmierzają, bądz stoją odwróceni do niego plecami.Kopnął żwir na ścieżce, drobne kamyczki rozprysły się bezgłośnie na wszystkiestrony.Nabrał powietrza do płuc i chciał zawołać: Maja! , ale nie zawołał.Czuł,368jak drgają mu struny głosowe, nie wydając jednak żadnego dzwięku.Cisza byłatak gęsta, że miał wrażenie, że zatyka mu uszy, jakby był głęboko pod wodą.Bo przecież tak było.Wyszedł na szosę i skręcił na południe, w stronę schroniska turystycznego.Podobnie jak wszystkie inne budynki w tej wersji Domar�, także schroniskoprezentowało się lepiej niż kiedykolwiek.Nie wyglądało bynajmniej na świeżozbudowane.Nowe budynki nie są szczególnie atrakcyjne.Te wokół niego byłystare, ale lata dodały im uroku.Skansen.Tak, tak to mniej więcej wyglądało.Jakby budynki i wszystkie znajdujące sięw nich przedmioty zostały wystawione na pokaz.Jakby miały coś przedstawiać.Siebie.Były modelami naturalnych rozmiarów.Kobieta w białej sukni w czarne kropeczki i mężczyzna w spodniach od gar-nituru, w koszuli z podwiniętymi rękawami i kamizelce grali w krokieta w ogro-dzie schroniska.Kije stukały głucho, nie wydając żadnego dzwięku; drewniane kule turlałysię pod łuczkami, także bezdzwięcznie.Mężczyzna i kobieta w ogóle na siebienie patrzyli, nie patrzyli też na niego.Gra toczyła się do momentu, kiedy kulakobiety uderzyła o drewniany palik na końcu toru.Mężczyzna i kobieta zebrali swoje kule, nie próbując się do siebie odezwać, izwrócili się w stronę schroniska, jak w dobrze wyreżyserowanej pantomimie, wktórej obowiązuje jeden warunek: oczy mimów nie mogą się nigdy spotkać.W momencie kiedy mężczyzna odwrócił się w stronę schroniska, Anders po-czuł w piersi ssanie.Stał i obserwował, jak mężczyzna i kobieta wchodzą na górępo schodach, otwierają drzwi i znikają w głębi budynku.Jestem tylko widzem.Wszyscy pozostali na pokładzie tej nierzeczywistej łodzi brali udział w pan-tomimie i zachowywali się dokładnie tak, jak powinni [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki