Zachert Christel Spotkamy się kiedy w moim raju

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dopiero byłby wstyd, gdybym żyła dalej.Ale niezależnie od tego, co sięstanie, oddałam się w ręce Boga.IsabellJedna z historyjek taty o małej dziewczynce:Zbliża się Boże Narodzenie.Mała dziewczynka jest ogromnieciekawa, co takiego dostanie w prezencie. Tato, dostanę dużo prezentów, prawda? Tak, moje dziecko, dużo. Wspaniale, mamo, dostanę dużo prezentów.Tato, ale co to znaczydużo? To i tamto i jeszcze coś! Naprawdę taaaak dużo??? Mamo,dostanę tak dużo, to i tamto, i jeszcze coś! A chłopcy dostaną tylko to.Tak się cieszę z Bożego Narodzenia.Właśnie telefonował Jan z Kanady.Ucieszyłam się niesamowicie.Obiecałam mu, że będę jeszcze żyła, gdy przyjedzie.Bardzo miło byłomi go słyszeć.Wciąż jeszcze bardzo go lubię.IsabellPożegnałam się właśnie z Bj�rnem i podziękowałam mu za zdjęcia.Jestem ciekawa, jak na to zareaguje.Był też Johannes przez półtorejgodziny a zakończyliśmy naszą rozmowę tylko dlatego, że przyszedłtata.Na swoje pytanie, czy to przypadkiem nie za długo, usłyszał niei wściekły takie miałam wrażenie znów wyszedł.Na koniec Johannesuścisnął mi rękę, ujmując ją swoimi dłońmi naprawdę serdecznie,i myślę, że niewiele brakowało, a najchętniej objąłby mnie i pocałował.Powiedział mi, że jestem dla niego kimś ważnym i że nigdy jeszcze nieprowadził z nikim takiej rozmowy o śmierci.Bardzo lubię Johannesa.On też chce mnie jeszcze odwiedzić.Ze wszystkich chłopców w moimwieku jego lubię najbardziej.Rozmawialiśmy o przyjazni w aspekciekoleżeńskim i erotycznym, o naszych wyobrażeniach na temat życiawiecznego, a ja mu powiedziałam, że kiedyś byłam w nim zadurzona.On też już był zadurzony w pewnej dziewczynie.Nigdy bym niepomyślała.IsabellMam jakieś niesamowite przeczucie, że będę zdrowa.Ale boję sięterapii.Być może zdarzy się cud i dzięki mojej sile woli wyzdrowieję?Proszę, kochany Panie Boże, pomóż mi w tym.Mam w sobie tyle uporuco osioł.23.30.Dzięki pomocy taty wyplułam z siebie tak dużo.Wielki sukces!!!Isabell15.11.1982Ponieważ na czas weekendu trzeba było zaniechać naświetlań, któreuśmierzały bóle ręki, to dziś, w poniedziałek, nie jestem zdolna dowłasnoręcznego spisania moich myśli.Mam jednak nieograniczonezaufanie do mojej kochanej mamy, a rodzice i tak będą mogli przeczytaćten pamiętnik, gdy zakończę życie, toteż mama spełniła moje życzeniei zapisuje moje myśli z ostatnich dni.W sobotę wieczorem udało mi się przy pomocy taty uwolnić odśluzu, więc widoki na spokojne spędzenie nocy były właściwie całkiemdobre.Ale tak się jednak nie stało.Mieliśmy z tatą bardzo długą, szczerąi dość trudną rozmowę.Przypomniałam sobie moją obietnicę danąmamie kilka nocy wcześniej podczas naszej rozmowy, że poruszę z tatąskomplikowany problem jego stosunków z synami.Obiecałam to mamiedlatego, że czuła się w ten wieczór przed wyjazdem panów do Berlinazle zrozumiana i niesprawiedliwie potraktowana przez wszystkichswoich trzech mężczyzn.Częściowo podzielałam ten pogląd, a na pewnochciałam jej pomóc.A więc tak zaczęłam: Co by powiedział, gdybym stwierdziła, że jegosynowie mają problemy z ojcem.Zażądał wyjaśnień, więc mu ichudzieliłam.Jedna z moich kwestii brzmiała, że nie może znieśćkonkurencji swoich synów.Zareagował na to dość gwałtowniei powiedział, że to wszystko frazesy, które powtarzam po mamie.Poczułam się bardzo dotknięta, nie chciałam go przecież pouczać, tylkootworzyć mu trochę oczy.Przeprosiłam go szczerze za to, że zabrakło mitaktu i że te argumenty też nie były akurat moim pomysłem.Prosiłam go,by nie był na mnie zły, ale że martwiłoby mnie bardzo, gdyby po mojejśmierci on przeniósł ten ciężar na chłopców.Powiedział, że na pewnotego nie zrobi, bo ich kocha.Poprosiłam, by postarał się o zbudowaniejak najserdeczniejszego związku z nimi po mojej śmierci, to będę wtedyszczęśliwa.Poza tym powiedziałam tacie, że będę mogła wszystko widziećz mojego raju i że myślami będę zawsze przy nich.Obiecaliśmy sobie,że będziemy myśleć o sobie nawzajem codziennie o dwudziestejpierwszej i w ten sposób połączymy się na zawsze.Powiedziałam mutakże, że czas żałoby po mnie będzie mógł wykorzystać na przeżycieszczęśliwych chwil ze swą kochaną żoną.Gdy dwoje ludzi razem traciowoc swej miłości, to ból może ich jeszcze bardziej ze sobą związać.Tej nocy nie spaliśmy już wiele.Efekty tego mieliśmy już następnegoranka.Umyto mnie i podjadłam sobie dobrze, ale potem poczułam w prawejręce ból nie do zniesienia.To się zdarzyło krótko przed dziesiątą, niebyło więc jeszcze doktora Kerna.Pojawił się dyżurujący lekarz i dał miuderzającą dawkę środków przeciwbólowych.Moje obawy sięsprawdziły, znów doznałam dziwnego ataku szaleństwa.Na szczęścietym razem bardzo mocno się kontrolowałam, tak że nie mogłam sięudusić.Bardzo się jednak bałam.Nie przygotowałam jeszcze niczego naswoją śmierć, fizycznie cała ta sytuacja była dla mnie skrajnienieprzyjemna.Siostra Claudia udowodniła swoje opanowaniew krytycznych sytuacjach i uspokajała mnie, nacierając przez półtorejgodziny transpulminem.Tymczasem pojawił się doktor Kern i teraz onbył panem sytuacji.Dał mi krople uspokajające.Tata głaskał moje stopyi wkrótce potem udało mi się zasnąć na dwie i pół godziny.Na szczęścienikt nie zadzwonił.Myślę, że tata chyba by pogryzł każdego śmiałkaprzez telefon.O wpół do drugiej była zmiana warty; przyszła mama,a tata mógł iść do domu i wypocząć po tym szoku.Gdy mama była przymnie, podyktowałam jej z pamięci coś w rodzaju testamentu.Chciałamjeszcze pewnymi rzeczami sprawić przyjemność paru moimprzyjaciołom.Bardziej szczegółowo napiszę o tym w pamiętniku, boczuję się na tyle silna, by żyć tak długo, jak zechcę.Spędziłam z mamąspokojną noc, spałam siedem godzin, choć z przerwami.Na tym kończy się pamiętnik.Potem było jeszcze kilka pożegnalnych listów do tych, którychkochałaś, a których nie widziałaś w ostatnich dniach.Nie liczyłaś na to,że sprowadzimy babcię, żeby była z tobą w tych ostatnich godzinach.15.11.1982Kochana Babciu!Moja tak bardzo kochana Babciu, prawdopodobnie już Cię niezobaczę, zanim znajdę się w raju.Na pewno spotkam tam dziadkai chyba nie będę musiała mu nic opowiadać o nas tu, na dole.Będziemyduchem żyć dalej z Wami.Nie chcę jeszcze umierać.Bardzo bronię sięprzed opuszczeniem Was.Być może Bóg sprawi jeszcze cud.Jeśli czasmi na to pozwoli, będę do Ciebie jeszcze pisać.Kocham Cię najszczerzejTwoja wnuczka Belli15.11.1982Moja bardzo droga Lou!Nie miałam wystarczająco silnej woli, by powiedzieć Ci te słowaosobiście.Wiesz dobrze, jak bardzo ceniłam i kochałam Wasze rodzinę.Podarowaliście mi tak dużo radosnych godzin.Z całego serca dziękujęWam za to.Ten list specjalnie adresowany jest do Ciebie, bo wiem, żeTy, jako matka, będziesz umiała bardzo delikatnie powiedzieć każdemuto, co jest do niego skierowane.Powiedz Caroline, że była mi bliska jak siostra.Nasz język składał sięz mimiki i gestów, ale nigdy się nie zdarzyło, byśmy się nie zrozumiały [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki