Gran Christine Hochsztaplerka

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Być możekubańscy odbiorcy pieniędzy trochę go jednak podniecili.Dyskretny urok milionów ogrzewał pozbawiony ozdób budynek, gdzie ludzie zwalizeczkami pełnymi pieniędzy przemierzali długie korytarze.Sprzysiężenie bogatych żyłow Szwajcarii w kołtuństwie, otulone stalową watą.Na Bahnhofstrasse czekał na bogatąklientelę błyszczący świat.A ja miałam w walizeczce trzydzieści tysięcy frankówszwajcarskich, które czekały na to, aby je wydać.Gotówki pożądano bardziej niżplastikowych kart, widziałam to po chciwych spojrzeniach sprzedawców, kiedy kładłam naladzie banknoty.Sprawiało mi radość chodzenie wzdłuż tej ulicy ze świadomością, że prawiena wszystko mogłabym sobie pozwolić, również na wysadzane diamentami miniaturoweskrzypce.Kosztowały pięćdziesiąt tysięcy franków i ich zakup nie miał żadnego sensu pozatym, że cieszyły oczy.Luksus jest rzeczą zbędną, ale rozkosznie zaspokaja nasząpożądliwość.Kupiłam sobie zegarek od Piageta, kolczyki od Bulgariego i buty od Diora, conie naruszało poprawności politycznej i życzenia Waltera, by jego pieniądze inwestować wodpowiednie towarzystwo.Robiąc sprawunki marzyłam o towarzystwie Klary, gdyżskłonność do marnotrawstwa sprawiała mi jedynie połowę przyjemności bez jej zgryzliwychkomentarzy.O Boże, brakowało mi jej.Bóg był na Bahnhofstrasse w Zurychuprzewodniczącym zarządu Stowarzyszenia Banków, niepozornym człowieczkiem,wytatuowanym numerami, za którymi kryły się miliardy z całego świata.Bóg ich strzegł iwedle potrzeby rozdzielał.A obrządek nakazywał zachować numer w głowie i nie wynosić zbanku nic na piśmie, aby diabelskim celnikom nie dawać do rąk atutów.W Baur au Lac rezydowali Arabowie, afrykańscy potentaci i Rosjanie.I co najmniejjedna hochsztaplerka.Z pewnością zaglądali tu również goście, którzy zarobili pieniądze wprzyzwoity sposób, ale przyzwoitość i luksus wydawały mi się niezwykle silnymiprzeciwieństwami.Uchylanie się od płacenia podatków, sprzeniewierzenia, łapownictwo,korupcja, nielegalne interesy, kłamstwo i oszustwo tworzyły system mlekiem i miodempłynący, baśniowy kraj czarodziejek, świat opanowany kwadraturą pieniądza.W Zurychurozglądałam się za nową ofiarą, jednakże miałam pecha i sama się nią stałam.On mnie sobie nie upatrzył, całe szczęście w tym nieszczęściu, a coś takiego przydarzasię także w moim fachu.Zagadnęłam tego faceta w barze restauracji Kronenhalle , wyglądałsympatycznie, nie za młody i nie za stary, ubrany bez zarzutu.Powiedział, że nazywa się J�rgBauer i jest handlowcem, bo co miałby do roboty w Zurychu przedstawiciel niemieckiej klasyśredniej, jeśli nie lokatę kapitału z ominięciem podatku?Pewnie powinno mi się rzucić w oczy, że pije tylko piwo i bardzo uważnie obserwujeotoczenie.Ale możliwe, że wypiłam za dużo wódki z tonikiem in memoriam KlaryWondraschek.Opowiedziałam mu wiedeńską historię o studiach teologicznych, ponieważ uWaltera dobrze się sprawdziła, lecz kiedy rozmawialiśmy i piliśmy, miałam wrażenie, że J�rgnie słucha tego, co mówię.Zaprosił mnie jednak na obiad, przy czym zależało mu, by usiąśćprzy określonym stoliku, i bardzo stanowczo zabiegał o to u kelnera.Podano dla mnie wino zbeczki, wybrałam bardzo skromne menu, gdy tymczasem J�rg Bauer, cały w brązach, niewyłączając koloru włosów, niezwykle lakonicznie odpowiadał na moje pytania o jegointeresy.Przy sąsiednim stoliku siedziało męskie towarzystwo złożone ze Szwajcarów iLatynosów; rozmowę prowadzono po angielsku.Goście jedli ostrygi, pili szampana izachowywali się dość głośno, co mojemu towarzyszowi najwyrazniej nie przeszkadzało.Niezwracał najmniejszej uwagi na to, co je, jakby go wątróbka i kartofle w mundurkach, pociętena cieniusieńkie plasterki i przysmażone, w ogóle nie interesowały; nie używał też serwetki,gdy w czasie jedzenia popijał wino.Należało zwrócić uwagę na te drobne sygnałyostrzegawcze, ale tego nie zrobiłam.Gdy zamówiłam duży deser, zauważył, że jak na studentkę teologii jestem bardzołakoma [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki