Mickiewicz Adam Wiersze filomackie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.A w noc gdy drzemię, oko się nie zmruża,Bo lada komar bzyknie przez siatki pajęcze,Wnet drży me serce zajęcze,Tchórząc tchórzliwiej od tchórza.Zbrzydło mi życie, co jest wiecznym niepokojem,Postanowiłem dziś je skończyć samobojem.%7łegnaj więc, miedzo, lat mych wiośnianych kolebko!Wy kochanki młodości, kapusto i rzepko,Pożegnalnymi łzami dozwólcie się skropić!Oznajmuję wszem wobec, że idę się topić!Tak z płaczem gdy do stawu zwraca skoki słabe,Po drodze stąpił na żabę.Ta mu, jak raca, drgnąwszy spod nóg szusłaI z góry na łeb w staw plusła.A zając rzekł do siebie: Niech nikt nie narzeka,%7łe jest tchórzem, bo cały świat na tchórzu stoi;Każdy ma swoją żabę, co przed nim ucieka,I swojego zająca, którego się boi.r.182970NIEPEWNOZGdy cię nie widzę, nie wzdycham, nie płaczę,Nie tracę zmysłów, kiedy cię zobaczę;Jednakże gdy cię długo nie oglądam,Czegoś mi braknie, kogoś widzieć żądam;I tęskniąc sobie zadaję pytanie:Czy to jest przyjazń? czy to jest kochanie?Gdy z oczu znikniesz, nie mogę ni razuW myśli twojego odnowić obrazu?Jednakże nieraz czuję mimo chęci,%7łe on jest zawsze blisko mej pamięci.I znowu sobie powtarzam pytanie:Czy to jest przyjazń? czy to jest kochanie?Cierpiałem nieraz, nie myślałem wcale,Abym przed tobą szedł wylewać żale;Idąc bez celu, nie pilnując drogi,Sam nie pojmuję, jak w twe zajdę progi;I wchodząc sobie zadaję pytanie;Co tu mię wiodło? przyjazń czy kochanie?Dla twego zdrowia życia bym nie skąpił,Po twą spokojność do piekieł bym zstąpił;Choć śmiałej żądzy nie ma w sercu mojem,Bym był dla ciebie zdrowiem i pokojem.I znowu sobie powtarzam pytanie:Czy to jest przyjazń? czy to jest kochanie?Kiedy położysz rękę na me dłonie,Luba mię jakaś spokojność owionie,Zda się, że lekkim snem zakończę życie;Lecz mnie przebudza żywsze serca bicie,Które mi głośno zadaje pytanie:Czy to jest przyjazń? czyli też kochanie?Kiedym dla ciebie tę piosenkę składał,Wieszczy duch mymi ustami nie władał;Pełen zdziwienia, sam się nie postrzegłem,Skąd wziąłem myśli, jak na rymy wbiegłem;I zapisałem na końcu pytanie:Co mię natchnęło? przyjazń czy kochanie?71SONETY [1826]DO LAURYLedwiem ciebie zobaczył, jużem się zapłonił,W nieznanym oku dawnej znajomości pytał;I z twych jagód wzajemny rumieniec wykwitał,Jak z róży, której piersi zaranek odsłonił.Ledwieś piosnkę zaczęła, jużem łzy uronił,Twój głos wnikał do serca i za duszę chwytał;Zdało się, że ją anioł po imieniu witałI w zegar niebios chwilę zbawienia zadzwonił.O luba! niech twe oczy przyznać się nie boją,Jeśli cię mym spojrzeniem, jeśli głosem wzruszę;Nie dbam, że los i ludzie przeciwko nam stoją,%7łe uciekać i kochać bez nadziei muszę.Niech ślub ziemski innego darzy ręką twoją,Tylko wyznaj, że Bóg mi poślubił twą duszę.DO NIEMNANiemnie, domowa rzeko moja! gdzie są wody,Które niegdyś czerpałem w niemowlęce dłonie,Na których potem w dzikie pływałem ustronie,Sercu niespokojnemu szukając ochłody?Tu Laura, patrząc z chlubą na cień swej urody,Lubiła włos zaplatać i zakwiecać skronie,Tu obraz jej malowny w srebrnej fali łonieAzami nieraz mąciłem, zapaleniec młody.72Niemnie, domowa rzeko, gdzież są tamte zdroje.A z nimi tyle szczęścia, nadziei tak wiele?Kędy jest miłe latek dziecinnych wesele?Gdzie milsze burzliwego wieku niepokoje?Kędy jest Laura moja? gdzie są przyjaciele?.Wszystko przeszło, a czemuż nie przejdą łzy moje!DZIECDOBRYDzieńdobry! nie śmiem budzić, o wdzięczny widoku!Jej duch na poły w rajskie wzleciał okolice,Na poły został, boskie ożywiając lice,Jak słońce na pół w niebie, pół w srebrnym obłoku.Dzieńdobry! już westchnęła, błysnął promyk w oku,Dzieńdobry! już obraża światłość twe zrenice,Naprzykrzają się ustom muchy swawolnice,Dzieńdobry! słońce w oknach, ja przy twoim boku.Niosłem słodszy dzień dobry, lecz twe senne wdziękiOdebrały mi śmiałość; niech się wprzódy dowiem;Z łaskawym wstajesz sercem? z orzeżwionym zdrowiem?Dzieńdobry! nie pozwalasz ucałować ręki?Każesz odejść, odchodzę: oto masz sukienki,Ubierz się i wyjdz prędko - dzieńdobry ci powiem.DOBRANOCDobranoc! już dziś więcej nie będziem bawili,Niech snu anioł modrymi skrzydły cię otoczy,Dobranoc, niech odpoczną po łzach twoje oczy,Dobranoc, niech się serce pokojem zasili.Dobranoc, z każdej ze mną przemówionej chwiliNiech zostanie dzwięk jakiś cichy i uroczy,Niechaj gra w twoim uchu; a gdy myśl zamroczy,Niech się mój obraz sennym zrenicom przymili.73Dobranoc, obróć jeszcze raz na mnie oczęta,Pozwól lica.- Dobranoc - chcesz na sługi klasnąć?Daj mi pierś ucałować.- Dobranoc, zapięta.- Dobranoc, już uciekłaś i drzwi chcesz zatrzasnąć.Dobranoc ci przez klamkę - niestety! zamknięta!Powtarzając: dobranoc, nie dałbym ci zasnąć.DOBRYWIECZ�RDobrywieczór! on dla mnie najsłodszym życzeniem;Nigdy, czy to przed nocą dzieli nas zapora,Czyli mię ranna znowu przywołuje pora,Nie żegnam się ni witam z takim zachwyceniem,Jak w tę chwilę, wieczornym ośmielony cieniem;Ty nawet, milczeć rada i płonić się skora,Gdy usłyszysz życzenie dobrego wieczora,%7ływszym okiem, głośniejszym rozmawiasz westchnieniem.Niechaj dzieńdobry wschodzi tym, co społem żyją,Objaśniać pracę, która ich ręce jednoczy;Dobranoc niech szczęśliwych kochanków otoczy,Gdy z rozkoszy kielicha trosk osłodę piją;A tym, co się kochają i swą miłość: kryją,Dobrywieczór niech przyćmi zbyt wymowne oczy.EKSKUZANuciłem o miłostkach w rówienników tłumie;Jedni mię pochwalili, a drudzy szeptali: Ten wieszcz kocha się tylko, męczy się i żali,Nic innego nie czuje lub śpiewać nie umie.W dojrzalsze wchodząc lata, przy starszym rozumie,Czemu serce płomykiem tak dziecinnym pali?Czyliż mu na to wieszczy głos bogowie dali,Aby o sobie tylko w każdej nucił dumie?74Wielkomyślna przestroga! - wnet z górnymi duchyAlcejski chwytam bardon, i strojem UrsynaLedwiem zaczął przegrywać, aż cała drużynaRozpierzchła się, unosząc zadziwione słuchy;Zrywam struny i w Letę ciskam bardon głuchy.Taki wieszcz jaki słuchacz.75SONETY KRYMSKIESTEPY AKERMACSKIEWpłynąłem na suchego przestwór oceanu,Wóz nurza się w zieloność i jak łódka brodzi,Zród fali łąk szumiących, śród kwiatów powodzi,Omijam koralowe ostrowy burzanu.Już mrok zapada, nigdzie drogi ni kurhanu;Patrzę w niebo, gwiazd szukam, przewodniczek łodzi;Tam z dala błyszczy obłok - tam jutrzenka wschodzi;To błyszczy Dniestr, to weszła lampa Akermanu.Stójmy! - jak cicho! - słyszę ciągnące żurawie,Których by nie dościgły zrenice sokoła;Słyszę, kędy się motyl kołysa na trawie,Kędy wąż śliską piersią dotyka się zioła.W takiej ciszy - tak ucho natężam ciekawie,%7łe słyszałbym głos z Litwy.- Jedzmy, nikt nie woła.CISZA MORSKANa wysokości Tarkankut [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki