Bethke Bruce Zderzenie czolowe

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Strzeliłem palcami, przywołując z niebytu mego wirtualnegoharleya.Moją nową, znacznie ulepszoną Ultramaszynę Harley-Davidson.No dobra, przyznaję, że była to niepotrzebna, głupia strata czasu.Ale po atakużalu, który opanował mnie około trzeciej nad ranem i pozostawił bez żadnej nadzieina zaśnięcie, odpaliłem komputer, wbiłem się w gogle wizyjne i poświęciłem dobreparę godzin na dopracowanie wyglądu wirtualnego motocykla.Dzięki nowo zdobytymumiejętnościom superużytkownika, jak też dającemu się czasem we znaki umiłowaniudo szczegółów (choć może to nie najlepsze określenie), harley wyglądał teraz tak samorealnie jak ja, a może nawet bardziej.Bogiem a prawdą, z wcześniejszej wersjipozostało tylko miarowe pohukiwanie dziewięćdziesięciokonnego silnika.Obszedłem go powoli dookoła, żeby nasycić oczy swoim dziełem, po czymwskoczyłem na siodełko, wciągnąłem czarne skórzane rękawice, włożyłem na nosciemne okulary i korzystając z lusterka nad kierownicą, przygładziłem nażelowaneczarne włosy.Machnięciem ręki zmaterializowałem w palcach przypalonegopapierosa, którego wsunąłem w usta, zaciągnąłem się głęboko i.omal nie wyplułempłuc, zanosząc się kaszlem.Pochyliłem motor na prawo, żeby złożyć nóżkę,nacisnąłem sprzęgło i zacząłem się staczać na luzie w dół zbocza.Kiedy uznałem, żemam wystarczającą prędkość, przekręciłem kluczyk w stacyjce, wrzuciłem pierwszybieg i puściłem sprzęgło.Z hukiem nadciągającej burzy i rykiem kosiarki do trawy marki Thor's Ownsilnik o pojemności 1100 cm3, odlany w stalowni Heavy Milwaukee Iron, obudził siędo swego grzmiącego, zionącego ogniem życia! Odchyliłem się w siodełku iprzekręciłem rączkę gazu do oporu.Gdy wyskakiwałem w powietrze na krawędzirowu melioracyjnego u podnóża wzniesienia, miałem na liczniku ponad 150kilometrów na godzinę.Czysto przeskoczyłem cztery zatłoczone pasy SuperautostradyInformacyjnej i wylądowałem na skrajnym lewym, prowadzącym do BusinessWorldu.Pognałem przed siebie całą mocą maszyny.Nawet jeśli Jack Burroughs nerwowo ogryzał paznokcie do zakrwawionychknykci, to Max Kool czuł się fantastycznie.W drodze, 8.12 rano: CieszyłemFERNAND L�GERsię, że LeMat nie może widzieć moimiFrancuski malarz, ur.1881, zm.1955.oczyma i gadać mi bez przerwy wprost doucha! Teraz, gdy miałem już trochę doświadczenia i panowałem nad tymkubistycznym galimatiasem, mogłem go do woli włączać i wyłączać, mimo wszystkomusiałem przyznać, że LeMat miał rację: BusinessWorld widziany oczamisuperużytkownika rzeczywiście kojarzył się z malarstwem Fernanda L�gera.Rzecz jasna, wciąż było to klaustrofobiczne nagromadzenie gigantycznychszarych bloków danych, teraz jednak potrafiłem wyróżnić konstrukcje, które nie byłyzwykłymi, pozbawionymi wyrazu monolitami, ale wręcz cudownie splecionymistrukturami przestrzennymi, złożonymi z wielokilometrowych zawikłanych ciągówrur, kanałów, sieci oraz duktów.Dawało to efekt skrzyżowania rafinerii ropy naftowejz Centrum Pompidou, w dodatku podbitego i opanowanego przez olbrzymiezmutowane radioaktywne jedwabniki.Zwolniłem trochę, by ponapawać się tymiżywymi pomnikami anarchii danych cyfrowych oraz informacyjnej entropii, którekojarzyły mi się z barwnym opisem teorii chaosu, na jaki natrafiłem kiedyś w Reader's Digest", siedząc w poczekalni przychodni stomatologicznej.Kończył sięwnioskiem, że mimo wszystko ludzie będą się ze sobą komunikowali (jeśli pominiemymałżeństwa, ale to temat na całkiem odrębny artykuł).I wtedy zauważyłem światła.Zwolniłem jeszcze bardziej i wyregulowałem ostrość widzenia.Każda z tychkorporacyjnych struktur dosłownie skrzyła się miriadami maleńkich, ruchliwych,żywo zabarwionych iskierek jak lodowy pałac wróżki zaatakowany przez świetliki.Odczasu do czasu coś w rodzaju jaskrawego zielonego promienia laserowegoprzeskakiwało z jednej struktury na drugą, a nawet strzelało pomiędzykorporacyjnymi blokami.Efekt był nawet niezły, pod warunkiem że lubi się pokazysztucznych ogni i widowiskowe parady na czwartego lipca.Zaciekawiło mnie, co mogąoznaczać te światełka.Przejawy twórczej działalności? Piękno swobodnej wymianyinformacji? Wrzuciłem luz i podtoczyłem się do bloku danych firmy AdvancedMultifoods, żeby z bliska przyjrzeć się tym połyskliwym wirtualnym świetlikom.Napobliskiej ścianie pojawiła się właśnie drobna niebieskawa iskierka, toteżwyciągnąłem rękę i ją schwyciłem.Okazała się wręcz wulgarnym, zle sformatowanym faksem dotyczącymwarunków umowy rozwodowej, wysłanym przez znudzonego przedstawiciela zarząduAdvanced Multifoods do jego byłej koleżanki ze studiów, pracującej w GeneralCognetics.Poświęciłem jeszcze około minuty na wyłapywanie wszystkich iskierek, któreznalazły się w moim zasięgu, po czym puściłem je wolno, żałując, że nie mogęporządnie umyć rąk.Zrozumiałem, że każdy z ogników reprezentuje jeden modemterminalu komputerowego bądz kartę telefaksu, przy czym olbrzymia większość znich była wykorzystywana do przesyłania tak pilnych materiałów, jak najświeższedowcipy o blondynkach.Zielone promienie laserowe okazały się niewiele bardziejinteresujące.W przeważającej mierze były to zaszyfrowane wiadomości osób, któreszukały okazji do sprzedania konkurencji tajemnic macierzystej firmy.Dogłębnie rozczarowany takimi przejawami rewolucji komputerowej znowuwrzuciłem pierwszy bieg i przekręciłem rączkę gazu do oporu.BusinessWorld, 8.22 rano: Blok korporacyjnych danych MDE, którypojawił się w zasięgu wzroku, przypominał te szczególnie płaskie, pozbawioneperspektywy komputerowe obrazki, doskonale znane miłośnikom niskobudżetowychjapońskich kreskówek.Zwolniłem i stanąłem na poboczu, z torby przy siodełkuwyciągnąłem wirtualną lornetkę i nakierowałem ją na strukturę firmy, ciekaw, cojeszcze uda mi się dostrzec z daleka.Szybko uzyskałem odpowiedz: niewiele.Struktura danych MDE była wprzybliżeniu taka, jak się spodziewałem: olbrzymia, masywna i wysoka, niespójna, zcałymi wydziałami zawieszonymi w pustej przestrzeni, wspartymi jedynie nawyjątkowo samotnej kolumnie kierownika działu, desperacko uchwyconego sznurkówciągnących się za urzędującym wiceprezesem.Ale było też kilka całkiem niezależniedryfujących w powietrzu wierzchołków, znajdujących się mniej więcej w połowiewysokości hierarchii organizacyjnej, podobnych do martwych trutni.Zaciekawiłymnie na tyle, że przyjrzałem się bliżej jednemu z nich i po jakimś czasie zrozumiałem,iż jest to wirtualny odpowiednik Scotta Ubermana.W całości struktura korporacyjnych danych MDE wyglądała jak przecząceprawu grawitacji ruchome dzieło będącego w kiepskim nastroju rzezbiarza, który znudów postanowił zrobić eksperyment z różnych skrawków materiałów posklejanychza pomocą termicznego pistoletu.Dopiero po dłuższej obserwacji zauważyłem, żejednak istnieje główny trzon chroniący całą tę bezładną masę przed rozsypaniem się winformatyczny kompost [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki