Gregory Sandra & Tierney Michael Zapomnijcie o córce ksišżka

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Patrzyłam na tęobłąkaną ucztę w niemym osłupieniu.Już kilkagodzin minęło od czasu, gdy wypaliłam ostatniego papierosa i zaczynałamcoraz wyrazniej odczuwać brak nikotyny.Uświadomiłam sobie, żenadal przecieżmam w torbie tę paczkępapierosówprzeoczoną przez strażniczki.Niektóre więzniarkiwidocznie już wcześniej zatęskniły za nikotyną, bopaliłyzawzięciew "toaletach".Podobniejak ja musiały same przemycić papierosy do celi.Niewiele myśląc, sięgnęłam po swoją szczęśliwie ocaloną paczkę i - po razpierwszy od kiedy znalazłam się w celi - dziewczęta w brunatnych chałatachzlustrowały mniez prawdziwym zainteresowaniem.Wyciągnęłam otwartąpaczkęku jednejz więzniarekw nadziei, że poczęstujesiępapierosemi porozmawia ze mną.Nic podobnego!Skwapliwie porwała całą paczkę i potajlandzku skrzyknęłaresztę towarzyszek z celi.Zgodnie ruszyły w stronę"toalety".Upłynęło jeszczekilka sekund, zanim zebrałam się na odwagę i podążyłam za nimi.Zapytałam, czy mogę przyłączyć się do towarzystwa ipoprosiłam o jednego z- bądzco bądz - moich własnychpapierosów, po czym idąc za ich przykładem,kucnęłam wkącie zaniedbanej kabinki.Nie wyobrażacie sobie, jak nieziemskosmakował tenpapieros!Zgarbiłyśmy sięjeszcze, nim wypełzłyśmy z toalety.Dałam dziewczętom moje zapasy- pomarańcze, pudełko herbatników - i wciągukilkuminutwszystko zniknęło co do ostatniej cząstki i okruszka.Siedziałyśmy tak naprzeciw siebie, uśmiechając sięz satysfakcją.W ten sposób po raz pierwszy złamałam więzienneprzepisy.Owpółdo szóstejpo południu wszystkie więzniarkiwłożyły buty i ustawiły sięw kolejce do wyjścia.Zabierano nas dozłowieszczego "Hiltona w Bangkoku".ROZDZIAA SI�DMYNumer 228/36List do domu, czerwiec 1993Najdrożsi Mamo i Tato!(.) mrok zapada, a ja już odpołudnia walczę z rozpaczą i jak co dzień, odtygodni,ledwie mogę powstrzymać się od płaczu.(.) Jestem skończona, przeklęta.Tutejsze sądy zamiast dożywocia skazują na 100latwięzienia i wygląda nato,żeorzekają najczęściej takąkarę.Dla próśb o ułaskawienie nikt tu nie mazrozumienia (.) a kara śmierci istotnieoznacza w Tajlandii egzekucję.(.) Wczoraj odwiedził mnie w więzieniu kolega-nauczyciel z uniwersytetu, przyniósłze sobą szamponi mydło i cała sytuacja wydałamisię okropnie niezręczna.Radzę sobie jeszcze jako tako w tymdziwnym światku zawięziennymi murami, alekiedyświtami przez kraty skrawekprawdziwego świata, załamuję się zupełnieiniemam siłyciągnąć tegodalej (.).Kochamwas obojeSandraPerłowo przejrzysty,a przecieżposępny cień zmierzchuzstępował na miasto,gdy wieziono nas ulicamiw więziennej ciężarówce,dzwigającej na grzbieciewielkąklatkę.Przechodnie zerkali na nas ciekawie,oglądali się153.za samochodem i pokazywali go swoim dzieciom.Stanowiliśmyteraz własność publiczną, społeczny obiekt pogardy, z którego możnaszydzić do woli i pokazywać potomstwu ku przestrodze - popatrzcie, cóż tozazwyrodnialcy i co za zera moralne!Dwóch młodych i przystojnych strażników, uzbrojonychw karabiny chwiałosięna tylnej ławce wrytm podskokówfurgonetki, pokonującej w dobrym tempiekoleiny idziuryw bruku.W pewnej chwili pomyślałam,czy nie warto byłoby rzucić się nadrzwi klatki,zeskoczyć na jezdnię i próbować ucieczki.Strażnicy zarazzaczną do mnie strzelaći położą mnie trupem.Nic z tego, uspokoił ojcowskim tonem jeden z członków eskorty, kiedy w drodze ktośusiłujedać nogę, rutynowo celują w kolana, chcąc go tylko unieruchomić.To żadna sztuka dać się zabić - wyjaśnił uzbrojony opiekun -moralnasprawiedliwośćwymaga, abywięzniowie odbyli całązasądzoną im karę.Po godzinnej, a możenieco dłuższej jezdzie furgonetkaniechętnie, jakbypodzielała uczucia "pasażerek", zahamowała przed wejściemdo więzienia.Wokratowanejbudzieścisk był tak wielki, że tylko z najwyższymtrudem,ponadgłowami i ramionami innych kobiet, zdołałam uchwycićprzebłyskwielkiej i solidnej bramy, pomalowanej na zielono.Po chwili wrota stanęłyotworem i furgonetka obciążona klatką wjechała nadziedziniec zakładu karnego.A więc wreszcie tu jestem, pomyślałam z drżeniem, tojest prawdziwewięzienie!Kolejne, znanejużmury z cegieł,kolejnekraty i neonowe żarówki (więcej, niż wedlemoichwyobrażeń ma prawo znalezć się w jednym miejscu) i zaraz potem ówniepowtarzalny odgłos - brzęk metalowychkluczy podzwaniających o siebie w pęku -towarzyszącymi przez następne lata.Wysypanonas obcesowo z tyłu fur/54gonetki; zostałyśmy przeliczone przez strażników, popchnięte dalej i stłoczonejak sardynki w ciemnej i wilgotnejkomórce o ścianach z betonu - ni to korytarzyku,ni tojakiejśceli.Maleńkie żabki, może centymetrowej długości,skakały razno po naszych stopach.Poza żabkami wszystko stało w bezruchu.Dziwna rzecz,ale od pierwszegokroku to ponure więzienie wydawało mi siębliskie i znajome, tak jakbymprzebywała w nim już wcześniej- albo jakbym odebrałaponadzmysłowy przekaz od kobiet, których pamięć i emocje nadal trwałyskłębione wsurowych pomieszczeniach.Otaczające mniewięzniarki, stare imłode, zaczęły na wyścigi zdzierać zsiebieubraniei wypychać nawzajem ku przodowi kolejki, która jużpowoli formowała się u wyjścia.Ja jedna pozostałam ubranai trzymałam się przezornie z tyłukorytarzyka [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki