[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Istnieje jeszcze jedna wersja tej historii, w której nie ma mowy o magicznympierścieniu, gorejącym zagajniku ani o feniksie.Tak naprawdę nie pojawiają się tam żadnecuda.Wedle tej wersji Margaret Ford oraz córka lorda Nottinghamu (zwała się Donata Torel)wcale nie były przeciwniczkami, tylko przewodziły stowarzyszeniu kobiet magów,założonemu w dwunastowiecznym hrabstwie Nottingham.Hugh Torel, lord Nottinghamu, byłprzeciwnikiem organizacji i postanowił za wszelką cenę doprowadzić do jej rozbicia (mimoże córka była jej członkinią).Zamiary możnowładcy niemalże się powiodły, lecz kobietyuciekły od swych ojców i mężów i osiadły w lasach pod ochroną Thomasa Godblessa, magaznacznie wybitniejszego niż Hugh Torel.Ta mniej barwna wersja opowieści nigdy niedorównała popularnością pierwszej, ale właśnie ją Jonathan Strange uznał za prawdziwą iumieścił w Historii i zastosowaniu angielskiej magii.[13]Cierpię głód, którego zupa nie zaspokoi.[14]Stephen opisał, jak Juliusz Cezar wkrótce po przybyciu na te ziemie oddalił się odswych oddziałów i skierował się do małego lasu.Po krótkim czasie napotkał dwóch młodychmężczyzn, którzy głęboko wzdychali i tupali ze złością.Obaj byli niezwykle przystojni iubrani w piękne szaty ufarbowane na nietypowe barwy.Juliusza Cezara tak uderzyłaszlachetność bijąca od młodych ludzi, że zaczął zadawać im najrozmaitsze pytania, a oniodpowiadali mu otwarcie i bez zahamowań.Wyjaśnili, że obaj są powodami w sprawiesądowej.Sąd zbierał się w dzień wpłat kwartalnych, by rozstrzygać spory i karać złoczyńcówwśród miejscowych.Niestety, przedstawiciele ich rasy byli niezwykle niegodziwi i kłótliwiwtej chwili nie rozsądzano żadnych konfliktów, gdyż nie dało się znalezć bezstronnegosędziego - każdą szacowną osobę wśród nich natychmiast oskarżano o przestępstwo albookazywała się ona powiązana zjedna ze stron.Słysząc to, Juliusz Cezar natychmiast ichpożałował i z miejsca złożył propozycję, że sam zostanie sędzią - na co z chęcią przystali.Zaprowadzili go przez las do leżącej nieopodal, porośniętej trawą doliny.Tu znalazłokoło tysiąca najpiękniejszych kobiet i mężczyzn, jakich kiedykolwiek widział.Usiadł nazboczu i wysłuchał ich skarg oraz pretensji, a potem wydawał wyroki tak mądre, że wszyscybyli zachwyceni i nikt nie czuł się pokrzywdzony.W rzeczy samej tak uradowały ich wyroki Juliusza Cezara, że w ramach zapłatyzaproponowali mu wszystko, czego tylko zapragnie.Juliusz Cezur zastanowił się przezchwilę i odparł, że chciałby rządzić światem.Wobec tego zgodzili się spełnić jego życzenie. [15]14 maja 1810 roku pan Strange napisał do Johna Segundusa: Ludzie z wielkimzainteresowaniem śledzą przeróżne wizje, a ja to zainteresowanie zaspokajam, gdy tylkojestem w stanie.Pomimo narzekań Norrella kłopotu z tym niewiele, a laicy są wniebowzięci.Ubolewam tylko nad jednym: ludzie zawsze proszą o pokazywanie im krewnych.We wtorekgościłem na Tavistock Square, w domu państwa Fulcherów.Rozlałem na stół nieco wina,rzuciłem zaklęcie i ukazałem zebranym bitwę morską, która właśnie toczyła się na Bahamach.Potem zaprezentowałem widok zburzonego neapolitańskiego klasztoru w świetle księżyca, ana koniec cesarza Napoleona, jak sączy czekoladę z filiżanki i moczy stopy w misie z gorącąwodą.Fulcherowie byli dość grzeczni, żeby udawać zainteresowanie moją prezentacją, leczpod koniec wieczoru spytali, czy mógłbym pokazać ich ciotunię z Carlisle.Przez następne półgodziny musiałem gawędzić z Arabellą, podczas gdy członkowie rodziny wybałuszali oczy wbezruchu, zapatrzeni w starszą panią w białym czepcu.Siedziała przy ogniu i robiła nadrutach .Listy i pisma różne Jonathana Strange a, red.John Segundus, wyd.John Murray,1824.[16]Jedna z ksiąg pana Norrella, który wspomniał o niej mimochodem, gdy panowieSegundus oraz Honeyfoot odwiedzili go na początku stycznia 1807 roku.[17]Były to weneckie obrazy, które pan Norrell widział w domu pani Wintertowne dwalata wcześniej.Wtedy pani Wintertowne poinformowała pana Norrella, że zamierzapodarować je sir Walterowi i córce w prezencie ślubnym.[18]Oto zaklęcia, jakie rzucili panowie Strange i Norrell w 1810 roku: zamulenie częścimorza w Zatoce Biskajskiej i doprowadzenie do pojawienia się tam gęstego lasu olbrzymichdrzew (co zaowocowało zniszczeniem dwudziestu francuskich okrętów); wywołanieniezwykłych pływów oraz wiatrów, które pomieszały szyki francuskiej flocie i zniszczyływrogie uprawy oraz wybiły trzodę; nadawanie deszczowi kształtu flotylli okrętów, warowni,monstrualnych postaci, fruwających aniołów itp.w celu przerażenia, skonfundowania ioszołomienia francuskich żołnierzy oraz marynarzy; wywoływanie we Francji nocy w porzednia i na odwrót.Wszystkie powyższe zaklęcia zostały opisane w De Generibus Artium MagicarumAnglorum Francisa SuttonaGrove a.[19]Poprzedni minister wojny, lord Castlereagh, wdał się w gwałtowną kłótnię z panemCanningiem pod koniec 1809 roku.Dżentelmeni odbyli pojedynek i w rezultacie obaj musielizrezygnować z pracy w rządzie.Obecny minister wojny, lord Liverpool, to dawny lordHawkesbury, wspomniany już wcześniej na stronicach tej księgi.Otóż odrzucił on jeden tytuł i przyjął drugi, kiedy jego ojciec zmarł w grudniu 1808 roku.[20]Taumatoman - osoba, której fascynacja magią i cudami graniczy z opętaniem(Samuel Johnson, Słownik języka angielskiego).[21]Zamek Floors to siedziba książąt Roxburghe.[22]Sąd parów ostatecznie wypowiedział się na korzyść sir Jamesa Innesa.Zgodnie zprzewidywaniami pana Lascellesa, nowy książę z miejsca wystawił bibliotekę na sprzedaż.Licytację przeprowadzono latem 1812 roku (kiedy Strange przebywał na PółwyspieIberyjskim).Stała się ona bodaj najważniejszym wydarzeniem bibliograficznym od czasuspalenia Biblioteki Aleksandryjskiej.Trwała czterdzieści jeden dni i była przyczyną conajmniej dwóch pojedynków.Wśród książek księcia znalazło się siedem tekstów magicznych, bez wyjątkuniezwykle cennych.Medytacja Rosa et Fons była mistycznym dziełem poświęconym magii, napisanymprzez nieznanego czternastowiecznego maga.Thomas de Dundelle, do tej pory nieznany poemat autorstwa Chretiena de Troyes, byłbarwną opowieścią o życiu Thomasa Dundale a, pierwszego człowieka w służbie KrólaKruków.Księga Loveday Ingham to zapis codziennych poczynań pewnego piętnastowiecznegomaga z Cambridge.Pozycja Exercitatio Magica Nobilissima była siedemnastowieczną próbą opisaniacałej angielskiej magii.Historia Siedem należała do nader niejasnych dzieł, napisanych częściowo poangielsku, częściowo po łacinie, z fragmentami w nieznanej odmianie języka elfickiego.Wieku tego tomu nie dało się ustalić nawet w przybliżeniu, autor pozostał niezidentyfikowany, trudno też było określić cele, które mu przyświecały podczas pisania tejksięgi.Ogólnie można było odnieść wrażenie, że dzieło jest historią pewnego miasta wFaerie, znanego jako Siedem.Pisarz przedstawił wszystko w wyjątkowo mylący sposób, a nadomiar złego często przerywał narrację, by oskarżać bliżej nie określoną osobę o tajemniczeobrażenia, które mu zadała.Te partie tekstu przypominały raczej kipiący wściekłością list.Parlament kobiet był alegorycznym szesnastowiecznym opisem mądrości i magii,przynależnych wyłącznie kobietom
[ Pobierz całość w formacie PDF ]