McInerney Jay Szybko, dużo, mocno

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Coś ją prowadziło.Słyszałagłos, który wołał ją z powrotem.To był słodki, uwodzicielskigłos.Ten był dla niej miły.Ciągle tu były: w oprawie z czarnego metalu dwa cienkieodłamki szkła z długim kawałkiem w kształcie płomienia po-środku.Oddychała z trudem, wpatrzona.zarumieniła się.Przez chwilę stała sparaliżowana, a jej wszystkie pozostałeuczucia równoważyły przyciąganie obiektu. Wez".Zrobiła kroknaprzód i wyciągnęła odłamek z metalowej obudowy, wyginającprzeciągnięty w poprzek drut i poruszając nim, aż wyszedł.Uniosła odłamek, żeby mu się przyjrzeć w świetle księżyca.Piękny przedmiot o organicznym kształcie łzy lub płomienia. Zrób to".Sprawdziła koniuszek płomienia na czubku palca, naktórym wykwitł maleńki czerwony punkt.Usłyszała chór szep-tów wzmagających się ku dziwnemu crescendo makabrycznejaprobaty.Kiedyś już je słyszała, ostanim razem.Miała powie-dzieć doktorowi Taylorowi, kiedy powrócą.Wsuwając szkło do kieszeni parki, spojrzała na otaczające jąpełne szeptów cienie.Po powrocie do pokoju Delia zakopała odłamek głęboko wmiękkiej ziemi stojącego na parapecie drzewka szczęścia.Kiedytamtej nocy spała, z posadzonego w ziemi kryształu zakwitłaidealna czerwona róża.Róża uroniła łzę, która zamieniła się wszkło i spadła, dzwoniąc o podłogę.Kwiat zaczął do niej mówićzachrypłym od dymu głosem.Róża chciała, żeby ktoś ją zerwał.Delia wiedziała, że to wbrew regułom, i zadrżała z podniecenia,kiedy jej dłoń przemieszczała się w przestrzeni ku drżącympłatkom, ale gruba pielęgniarka ją obudziła i był kolejny ranek.- Mieliśmy takie powiedzenie.- Kto?- Ja, Krach, Wash.- Krach to twój przyjaciel Russell?- Tak, więc mówiliśmy, że musimy nakarmić psa, co znaczyłonaćpać się, schlać, przelecieć kogoś - najniższe instynkty.Poprzyjezdzie do Nowego Jorku wydawało nam się, że wszystkonam wolno, i przez całą noc karmiliśmy psa.- Braliście kokainę?- Oczywiście.Zabawa.miała trwać bez końca.Nawet Corrinemiała swojego zadziornego pieska, takiego sznaucera.Chybazdechł.Russell miał dużego, mieliśmy wielkie stare psiska, którerazem biegały i polowały.Pies Russella roztył się i chyba poczułsię zadowolony, rozłożony na dywaniku przed kominkiem, cojakiś czas uderzając ogonem o podłogę, kiedy Corrine wołałajego imię albo głaskała go po głowie.- Czyli kokaina doprowadziła do heroiny.- Nie wiem, co to w ogóle, kurwa, znaczy? Człowiek próbujewypełnić wielką pustkę.Nazywa jakoś to swoje łaknienie -możeto być Bóg albo szmal, albo Corrine.To może być literatura.Tomoże być heroina - hera, prochy, kompot, brown.Przedewszystkim heroina, bo wchłania wszystko inne.Nic nie boli, nicnawet nie czujesz.Upraszcza i ucieleśnia twoje potrzeby izastępuje wszystko.Wpadasz w ramiona Wenus z Milo.- Porównałbyś Boga do narkotyków?- Chyba nie będę w stanie tego wytłumaczyć komuś, ktoukłada czasopisma lekarskie w wachlarz na stoliku.Lekarz przyglądał się łagodnym wzrokiem twarzy Jeffa.- Dlaczego powiedziałeś Corrine"? Jeff wzruszył ramionami.- Jak ci idzie Krok �smy? - zapytał pewnego wieczoru przykolacji Tony robiący się na opiekuna AA.- Sporządziłeś listęosób, które skrzywdziłeś?- Po co mi lista? Doskonale pamiętam.- %7ładen nałogowiec nie ma doskonałej pamięci.- Skrzywdziłem wszystkich.- Zrób listę.Poczujesz się znacznie lepiej, kiedy poprosiszich o przebaczenie.- Wątpię.Boże, pomyślał Jeff, niech ktoś już zabierze ode mnie tenkielich.- Gwarantuję ci, że nadejdzie taka chwila, kiedy poczujesz sięprzytłoczony wstydem i smutkiem za to, co zrobiłeś sobie iswoim bliskim.A kiedy tak się stanie, to potem poczujesz sięlepiej.Możesz na to liczyć.Ale najpierw musisz prosić o wyro-zumiałość i przebaczenie.Tylko porozmawiaj ze mną, jak bę-dziesz chciał zrobić coś drastycznego.Jeszcze trochę minie, za-nim ci się w głowie wyprostuje.- Przeczytasz mi dziś wieczorem jakąś opowieść? - zapytałaDelia po kolacji.- Chciałbym - odparł Jeff - ale obawiam się, że nie dam rady.- Proszę.Dziecinna prostota jej prośby dotknęła go, ale od odtruwanianie był w stanie skoncentrować się na zadrukowanej stronie.- Dalej słyszę głosy.- Dobrze, spróbuję.Ale nic nie obiecuję.Tej nocy, po lekach i wieczornym AA, zaniósł do pokoju Deliikilka książek.Większość pacjentów starała się nadać swoimpokojom osobisty charakter, ale jej był pusty, z wyjątkiem kilkuroślin, ewidentnie prezentów, i stroika czerwonych róż więdną-cych w plastikowym wazonie na podłodze koło łazienki.Siedziała na łóżku, sztywno wyprostowana, w pozie, którąpotrafiłaby przyjąć tylko modelka po szkole baletowej, ze sto-pami zawiniętymi pod uda.Jeff przysunął do łóżka krzesło,czując się skrępowany całą tą sytuacją.Wolałby zamknąć drzwi,żeby nie było ich widać z korytarza, ale przepisy na to niezezwalały.- Zacznijmy od początku" - przeczytał, zmuszając się dokoncentracji na gęsto zadrukowanych linijkach tekstu, niepewny,czy poradzi sobie z rozszyfrowaniem liter, formowaniem wy-razów, pojmowaniem znaczeń.Była to historia niejakiego Francisa Weeda, który po otarciusię o śmierć w katastrofie lotniczej traci wiarę w sens swojego do-tychczasowego życia.Od czasu do czasu Jeff podnosił wzrok, poczęści, żeby odpoczęły mu oczy, a po części, żeby zerknąć na De-lię, która patrzyła prosto przed siebie w stronę okien.Zastanawiałsię, czy utożsami się ona z Julią, żoną, której uwielbienie przy-jęć wypływało z wyjątkowo naturalnej niechęci wobec chaosu isamotności" [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki