Fawkes Sara Na każde jego żšdanie 02 O dwa słowa za dużo( 18)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dłonie drżały mi zestrachu i złości.Chwyciłam się framugi, żeby nikt nie zauważył.Marie już patrzyła nakorytarz, zapominając o mojej obecności.- Ronny będzie tylko przeciągał sprawę - mruknęłam, bezskutecznie próbujączapanować nad emocjami.- Musimy ich jak najszybciej znalezć.- Dam pani znać, jak tylko się czegoś dowiedzą - powiedziała agentka Anderson,przesuwając się przede mnie, kiedy zauważyłam, kogo prowadzą korytarzem.Ronny od razu mnie zauważył, co wyczytałam z jego uśmieszku na twarzy.- Oj, skarbie - rzucił, oblizując lubieżnie wargi.- Nie miałaś mnie dosyć, co?Zabawnie ci teraz, kiedy twój facet zniknął z horyzontu?Cofnęłam się, a kiedy Ronny się roześmiał, coś we mnie pękło.Za długo uciekałam,miałam dość bezradności.Jego słowa odpowiedziały mi na pytanie - wiedział o zniknięciuJeremiaha, ale myślał, że to śmieszne.Niczego nam nie powie.Miał lepszą zabawę, patrząc,jak wszyscy miotają się bez celu, a czas płynie.Jego śmiech przetoczył się przeze mnie, odbiłsię echem w mojej głowie, aż nie zostało mi nic innego, tylko działać.Między nami stała Anderson, skupiona na zapięciu kajdanek.Przyglądałam jej sięuważniej, niż mi się wydawało i wiedziałam, że ma broń.Kiedy się pochyliła, po raz pierwszyzobaczyłam fragment rękojeści przy jej biodrze.Nie zastanawiając się nad konsekwencjami, rzuciłam się na pistolet, odpięłam kaburęi wyciągnęłam go.Oczy wszystkich zwróciły się na mnie.Wiedziałam, że muszę działaćszybko.Nie zważając na ból kostki, rzuciłam się na Ronny ego, chwyciłam go za ubraniez takim impetem, że oboje polecieliśmy do tyłu.Korytarz był wąski, wpadliśmy na przeciwległą ścianę, nasze ciała i kończyny sięposplatały.Dwaj mężczyzni, trzymający Ronny ego, niczego się nie spodziewali i ręcezakutego w kajdanki mężczyzny wyszarpnęły im się z uścisku.Upadliśmy na podłogę, ja nazdumionego mężczyznę, z bronią w ręce.Próbowałam celować w skroń.Na twarzyRonny ego nie było już uśmieszku, oczy wychodziły mu na wierzch z zaskoczenia.Nieobchodziło mnie to.Z bliska jego zapach był gorszy, niż sobie wyobrażałam.Rozchylone z przerażeniawargi odsłaniały brązowe zęby i uwalniały cuchnący oddech, od którego zebrało mnie nawymioty.Broń opierała mu się teraz swobodnie o tors, ale wykazałam się refleksem i szybkoprzystawiłam mu ją do twarzy.- Lucy, nie!Zignorowałam głos Marie, uniosłam broń i wsunęłam Ronny emu pod brodę.Słyszałam krzyki wokół siebie i odgłos broni wyciąganej z kabur, ale nie spuszczałam wzrokuz twarzy Ronny ego.Wiedziałam, że złość, która mnie do tego pchnęła, nie będzie trwaćdługo.Strach przed konsekwencjami niedługo zacznie rozsadzać mi piersi, utrudniającoddychanie.- Ona tego nie zrobi! - Ronny wił się pode mną, bo niewiele mógł zrobić z rękamiuwięzionymi pod sobą.Jego słowa uwolniły w mojej głowie wspomnienie.Spojrzałam na broń.Poczułamczyjeś ręce, próbujące odciągnąć mnie od Ronny ego.Przycisnęłam mały czarny bolec tużnad spustem, zwalniając blokadę.- Zabieraj ręce albo strzelę.Zdanie zabrzmiało jak z kiepskiego filmu akcji, ale podziałało.Ręce mnie wypuściły,a zwolnienie blokady wywołało strach na twarzy Ronny ego.Podniosłam pistolet ręką drżącąod adrenaliny.- Gdzie ich zabrano?- Skąd mam wiedzieć? - Ronny leżał pode mną sztywny jak deska, szeroko otwartymioczami wpatrywał się w moją dłoń.Naprawdę byłabym w stanie go zastrzelić? Nie byłam pewna.Pistolet drżał miw dłoni, miałam nadzieję, że Ronny pomyśli, że z wściekłości, nie ze strachu.W głowiemiałam tylko oraz Lucasa otoczonego lekarzami i Jeremiaha w niebezpieczeństwie.Wiedziałam jednak, że gdybym znowu zobaczyła ten uśmieszek na twarzy tegoparszywego drania, dużo łatwiej byłoby mi pociągnąć za spust.- Lucy.- Spokojny głos Marie dobiegł gdzieś spoza mnie.- Puść go i odłóż broń.- Na pewno coś wiesz - powiedziałam, ignorując prośbę Marie.- Skąd wziąłeśinformację o chacie?- Tamten koleś zadzwonił do mnie na komórkę! Przysięgam, nie wiem, gdzie on jest!- Z jakiego numeru?- Nie wiem, z amerykańskiego!Nigdy w życiu nie przypuszczałam, że ktoś kiedyś będzie się mnie tak potwornie bał.Ronny sprawiał wrażenie szczerego, teraz, kiedy na szali znajdowało się jego życie, byłwiarygodnym zródłem informacji.Jednak nic z tego, co powiedział, w żaden sposób nieułatwiało znalezienia zaginionych.Dławiła mnie czarna rozpacz, w tej chwili nie liczyło siędla mnie nic poza tym, żeby odzyskać Jeremiaha, inaczej wiedziałam, że zwariuję.- Liczę do trzech.Raz.- Lucy, natychmiast go wypuść!- Dwa.- C�chulainn!Zamrugałam, nie rozumiejąc, co powiedział.- Kto to?- C�chulainn, pub w Londynie.- Ronny trząsł się tak mocno, że bałam się, że spadnę.- Tylko raz widziałem się z nim osobiście.Gówno wiem o tym twoim facecie, ale p.proszę,nie zabijaj mnie.Jego błagania w końcu mnie dotknęły.Wpatrywałam się w broń w mojej dłoni,czułam wstyd.Nagle zebrało mi się na wymioty, pistolet wysunął mi się z ręki i z brzękiemupadł na linoleum.Znów chwyciły mnie czyjeś dłonie, odciągnęły od Ronny egoi przycisnęły twarzą do podłogi.Z harmidru wyróżniał się podniesiony głos Ronny ego, alebyłam za bardzo pogrążona w rozpaczy, żeby go słuchać.Nade mną cały czas rozlegały siękrzyki, wykręcono mi ręce i założono kajdanki.Dusił mnie szloch, brakowało mi tchu.Zamknęłam oczy, przytuliłam policzek dozimnej podłogi i starałam się zapomnieć o przerażeniu, jakie kilka chwil wcześniej widziałamw tych brązowych oczach.Rozdzierało mnie poczucie winy, zastanawiałam się, jak bardzonarozrabiałam.- Musicie mnie chronić - paplał Ronny.W jego głosie nadal słychać było strach.-Jeżeli się dowie, że coś wam powiedziałem.- Zaprowadzcie go do pokoju przesłuchań, ja się zajmę dziewczyną.Ostry głos Marie przedarł się przez moje mroczne myśli.Dwaj postawni mężczyznikazali mi się podnieść.Rozkaz był dziwny, biorąc pod uwagę kajdanki i bolącą kostkę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki