Pedersen Bente Roza znad Fiordów 09 Gdy zakwitnš konwalie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Chwilami nieznośna.Roza z trudem mogłaoddychać.Nie potrafiła pojąć, jakim sposobem dała się tak oszukać.Wierzyła tym ludziom.Wierzyław to, co mówiła jej Margaret, kiedy jeszcze obie mieszkaływ K�fjorden i potem, w podróży.Wierzyła również Maxwellowi, ufała, że jest jej przyjacielem.Mówił do niej Rosi i miał ciepłe spojrzenie, które jednak kłamało tak samo jak usta.- Rozumiem - wykrztusiła w końcu.- Mam jechać do tej kobiety imieniem Charlotte, a Margaretzostanie tutaj, w Walii.Nie musiałeś mi tyle o Walii opowiadać, Maxwell.Dlaczego to robiłeś? Przezcały czas przecież wiedziałeś, że nie zostanę tutaj.Dlaczego nie opowiadałeś mi raczej o Irlandii?Miałabym z tego znacznie więcej pożytku.Roza przerwała sama sobie:- Czy David o tym wie?- Nie - zaprzeczył Maxwell rad, że nareszcie mówi prawdę.- To plan Margaret.Ale to nie czyniDavida świętym.Roza nie odpowiedziała.Wiedziała lepiej niż Maxwell, kim jest David, i nigdy nie nazwałaby goświętym.Nie wierzyła tylko, że mógł być częścią tego spisku.On by jej tak nie zdradził.- Kiedy dziecko będzie się miało urodzić, Daisy przyjedzie do Cork.Znajdzie tu jakąś mamkę dla ma-leństwa.Ty zostaniesz, dopóki cię nie zabiorę.Myślę, że będziesz potrzebowała trochę czasu, żebydojść do siebie.po porodzie.Postaramy się o miejsce na statku do Norwegii na początku przyszłegolata.- A mój brat?- Będziemy musieli porozmawiać o tym, co by było dla niego najlepsze - powiedział Maxwell.Roza skinęła głową.- Czy to znaczy, że zimą przyjedziesz do Irlandii? Maxwell potwierdził.- Postaram się o jakiś powód - rzekł z ciężkim sercem.- Dowiesz się, jak chłopiec sobie radzi.A jachętnie cię zobaczę.Roześmiała się głucho:- Nie udawaj! Nie potrzebuję fałszywej troski! Jeśli ta Charlotte jest taka energiczna, jak mówisz, tochyba nikogo więcej nie będę potrzebować!- Ale ja naprawdę chętnie się z tobą zobaczę, Rosi! Patrzył na nią długo, aż musiała spojrzeć muw oczy, a wtedy stwierdziła, że mówi szczerze.W jego niebieskich oczach widziała ciepło izatroskanie.Szczupła twarz Maxwella sprawiała wrażenie naprawdę zmartwionej, Roza zdawała sięto wyczuwać w powietrzu, ale nie odważyła się już w nic uwierzyć, nawet we własne przeczucia.- To nie ma znaczenia, Maxwell - powiedziała zmęczona.- To już naprawdę nie ma znaczenia.Chciał ją objąć i przytulić, ale sam sobie tego zabronił.Chciał ująć jej rękę, uścisnąć, przekazać jejtrochę własnej siły, trochę otuchy, ale kiedy się zastanowił, uznał, że to by mogło być zrozumiane jakokpina, i dał spokój.- Liam przywiezie ubrania dla ciebie - powiedział po chwili.Siedzieli na jednej koi.Tak blisko siebie, że dotykali się udami i Maxwell czuł mrowienie pod skórą,ona jednak zdawała się niczego nie zauważać.Byli jak dwoje całkiem sobie obcych ludzi i ten nowystosunek burzył w Maxwellu krew.- Musisz mieć ubrania - powtórzył.- Margaret się postarała.Ubrania na łato, którego jeszcze trochęzostało, i na zimę.Zresztą Charlotte we wszystkim ci pomoże.Roza skinęła.- Jesteś teraz wdową po inżynierze z kopalni w Norwegii - instruował ją.- Możesz równie dobrzeopowiadać ludziom o K�fjorden, to bez różnicy.Zależy nam jednak na tym, żebyś podawała się zawdowę.Twójmąż nie żyje, a ty jesteś przyjaciółką Margaret.Nie masz w Anglii rodziny.Nadal jesteś w żałobie.Dlatego ta Irlandia.- Czy mogę go nazywać, jak zechcę? - spytała Roza złośliwie.-1 mogę wymyślić sposób, w jakiumarł? Mogę decydować, jak długo byliśmy razem i jak się układało nasze życie? Czy to także zostałojuż ustalone?- Nazywasz się Roza Samuels - powiedział Maxwell, jakby jej nie słyszał.- Twój mąż był Anglikiem,pochodził z Yorku.Z jego rodziny żyje tylko stary ojciec, a ty chcesz, by twoje dziecko byłoobywatelem brytyjskim.Nie powiedział jej, jakie to dziwne, że wybrała Irlandię, skoro życzy sobie właśnie tego, by dzieckobyło Brytyjczykiem.Nie wspomniał jej też o narastających w całej Irlandii niepokojach wśródkatolickich dzierżawców [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki