Golon Anne & Golon Serge Angelika 09 Angelika i demony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Odkryłam, że wszystkie pięknezumieć.przygotowania były niczym, że nie obroniły mnie przed Czego, Ambroisine?losem ogółu, że byłam tylko ofiarą, którą mężczyzni mogli Nie! Nie! Nigdy nie zdołam tego wypowiedzieć.Niesprzedać przez ustanowione prawa temu, kto ofiarowałmoże pani zrozumieć.najwięcej, przy błogosławieństwie współwinnego ducho� Skąd pani wie?wieństwa.Bez litości dla mojej niewinności wydanej naAngelika przytulała do siebie Ambroisine de Maudri-pastwę wyuzdanego, opętanego przez rozpustę mężczyzny,bourg, którą wstrząsały konwulsyjne dreszcze.Księżna wy�który był starszy ode mnie o pięćdziesiąt pięć lat.glądała tak, jakby chciała wyskoczyć z łóżka i dokonać niePrzerwała wyczerpana i wyglądała znowu tak, jakby mia�wiadomo jakiego aktu rozpaczy.Pogrążona w pełnym ma�ła zacząć zwracać.Angelika podtrzymała ją w milczeniu.jaków szale, nie zwracała uwagi na to, że półnaga rzucałaCo mogła powiedzieć? Przypomniała sobie własny los.Dlasię po łóżku, odkrywając doskonałe kształty.Miała ciałoniej, również zaślubionej per procura, wszystko mogło byćdziwnie młodzieńcze, jak ciało nietkniętej dziewczyny.równie nikczemne i okropne.Ale w Tuluzie czekał na nią Czy sądzi pani, że ja niczego nie przeżyłam? spytałaJoffrey de Peyrac i zdumiewająca przygoda namiętnej miło�Angelika. Przeszłam wiele tragedii i proszę mi wierzyć,ści, rodzącej się pomiędzy młodą, sprzedaną dziewicą i wiel�że niewiele boleści ludzkich pozostało dla mnie nieznanych.kim panem, który ją kupił. Nie! Nie! Pani była silna.A ja.Nie może paniKiedyś książę de Maudribourg przybył do Tuluzy, abywiedzieć, jak to jest, kiedy.poznać sekret przemiany złota.Hrabia zatrzasnął przed Kiedy co, Ambroisine?nim drzwi z powodu jego reputacji rozwiązłego rozpustnika. Kiedy jest się piętnastoletnim dzieckiem oddanymA Ambroisine została wydana za tego godnego pogardyw ręce lubieżnego starca! wymówiła, jakby zwracałaczłowieka.truciznę, która jednocześnie rozrywała jej wnętrzności.Dy�Zbliżał się świt.Nikła jasność zastępowała noc, niszczącszała, zgięta wpół, ukrywając twarz w gęstych włosach.aureolę blasku świecy.Kociak wymknął się ze swojej kryjó�Krzyczałam szepnęła krzyczałam.Nikt nie zjawił sięwki i podszedł, miaucząc, do drzwi.Angelika wstała, abyz pomocą.Walczyłam całą noc.W końcu kazał przy�mu otworzyć.trzymać mnie swoim sługom! A błogosławili to uduchowieniOdsunęła drewniane okiennice zakrywające szyby.Mgłaksięża.nie ustąpiła.Była biała jak śnieg, ale przenikała przez niąTrupio blada opadła na poduszkę.Drobny strumyk potuwoń ognia.Słyszała z sali wartowników na dole echo okrzy�spływał wzdłuż jej skroni.Fioletowe sińce okrążyły jej przy�ków i kroków.Pomyślała, iż chętnie powitałaby pomalo�mknięte powieki.Przez chwilę wydawała się martwa.wanego na czerwono Piksaretta, powracającego, aby jejAngelika wytarła jej twarz.powiedzieć ze swoim zjadliwym uśmiechem: Jesteś moją Nie powie pani o tym nikomu, prawda? wyszeptała234 235niewolnicą".To było życie, ich własne życie na amerykańs�kiej ziemi, z dala od nikczemności Starego Zwiata.Nadal czuła mdłości obrzydzenia.Wróciła do Ambroi-sine i napoiła ją świeżą wodą.Księżna wydawała się zu�pełnie bezsilna.Leżała wyczerpana z zamkniętymi oczami.Powiedziała jednak jeszcze jaśniejszym i bardziej wyraz�nym głosem: Ja nie wybaczyłam do tej pory.Ani nie zaakcepto�wałam.Ta rana nadal mnie piecze jak oparzenia rozża�rzonego do czerwoności żelaza.Oto dlaczego czuję się ma�ROZDZIAA IIIrtwa w środku. Proszę się uspokoić powiedziała życzliwie Angeli�ka, głaszcząc jej mokre czoło. Powiedziała pani to, coAngelika musiała powiadomić Colina Paturela o niespo�panią gnębi, a wyrzucenie z siebie takich słów zawsze przy�dziewanym powrocie księżnej.nosi ulgę.Teraz proszę spróbować nie myśleć już o tymGubernator Gouldsboro nic na to nie powiedział.Poki�i zasnąć.Tu znajdzie pani spokój, daleko od przymusówwał głową i zadowolił się zaproszeniem obu kobiet doi świadków pani przeszłości.Jeśli pragnie pani zwierzyć miswego stołu na wieczerzę.się z czegoś jeszcze, chętnie wysłucham panią, ale odrobinęNieobecność Joffreya de Peyraca, markiza d'Urville'a,pózniej.W tej chwili proszę spać.hiszpańskiej straży i świty hrabiego, a nawet markiza dePołożyła dłoń na podsinionych oczach, uspokajając ją.Ville d'Avraya stworzyła niezwykłą pustkę.Zapanowała Jak dobrze, że spotkałam panią! westchnęła Am-w otulonym mgłami Gouldsboro cisza, którą odróżniał odbroisine, po czym natychmiast zapadła w głęboki sen.zimowego spokoju jedynie ciężki zaduch, jaki płynął odstrony niewidzialnego lasu, zalewając wybrzeże tak inten�sywnym zapachem, zwierzęcym i balsamicznym, że przegnałgorzką woń wodorostów i przypływu.Ludzie Colina ciężko pracowali przy budowie nowej osa�dy i kościoła.Pracowali jednak w ciszy.Barssempuy, któ�rego młoda, nieustraszona twarz pociemniała od smutku,kierował nimi wydając lakoniczne polecenia.Protestantów pochłonęły zajęcia ich codziennego, dawnouporządkowanego życia i obie grupy rzadko wymieniały zesobą zdawkowe słowa.Porozumienie kształtowało się na wyższym szczeblu; no�table z La Rochelle z przyjemnością dyskutowali z Colinem.Angelika spotkała u niego Manigaulta, Berne'a i pastoraBeaucaire'a, którzy zebrali się na naradzie.Zapytała o samopoczucie Abiga�l.Gabriel Berne wyda-wał się bardzo radosny. Poczuła się znacznie lepiej dziś rano rzekł zajęła237się nawet praniem.Myślę, że mamy przed sobą jeszcze Pani jest aniołem szepnęła Ambroisine. Cokilka dni dodał zadowolony, że oddala się termin, któ�mogę zrobić, aby wyrazić moją wdzięczność?rego obawiał się jeszcze bardziej niż sama Abigael. Proszę dojść prędko do siebie odpowiedziała An�Angelika udała się z wizytą do przyjaciółki.%7łona Berne'agelika, dotykając lekką dłonią czoła biednej kobiety i niewyglądała zdrowiej.Poruszała się żwawiej, nosząc koszykimyśleć o rzeczach, które sprawiają pani ból.z bielizną nad rzekę, gdzie uwijała się dzielnie z kijankąLecz księżna de Maudribourg nadal była w szoku.Trzebaw dłoni w towarzystwie Seweryny, Lauriera, Berty i kilkubyło poczekać jeszcze kilka dni, zanim będzie można z niąinnych sąsiadek.porozmawiać jak z osobą w pełni władz umysłowych. Nie miałam dotąd siły zająć się tą pracą i obawiałamHrabina zostawiła ją samą, prosząc, aby odpoczywała.się, że nie zdołam doprowadzić domu do porządku przedPoszła pomóc Abigael.Rozmawiały wesoło, wieszając narozwiązaniem.Dzięki Bogu, czuję się dobrze, niewątpliwielinkach białą wypraną w rzece bieliznę.Po uporządkowaniuz powodu tej niespodziewanej fali chłodu.Wszystkie prze�pościeli w szafach Abigael spodziewała się, że będzie jeszcześcieradła i poszewki zawisną do wieczora na sznurku.Jutromiała czas wyszorować meble [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki