Perez Reverte Arturo Terytorium Komanczow.WHITE

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Dlaczego tu jesteś? jeden z nich spytał Manuela. Nigdy o to nie pytaj odpowiedział Argentyńczyk. Ja tu jestem, bo się rozwiodłem ktoś powiedział. Niech ma za swoje.Nikt nie zakwestionował mrocznej logiki tego wyjaśnienia.M�rquez spał mię-dzy nimi jak suseł, obojętny na bomby spadające obok, na smród z zatkanychpisuarów i na rozmowy. Ja nie chcę umierać powiedział Alberto, pół żartem, pół serio. Ja też nie. Ani ja. Może byście się wreszcie zamknęli.Ale wcale się nie zamknęli, bo napięcie rozstraja nerwy i rozwiązuje język.Butelka krążyła wokół i meksykański dzwiękowiec razem z Manuelem, trochęwstawieni, zaczęli śpiewać rancheras.Barl�s poszedł ze śpiworem położyć sięwyżej, w hotelowym hallu, obok betonowego filaru, w ciemności sprawiającegowrażenie dość solidnego, a Gervasio S�nchez, który był jego przyjacielem, po-szedł po niego, żeby jednak wrócił.Kiedy nie udało mu się go przekonać, spędziłresztę nocy, leżąc obok, dla towarzystwa.Obu oświetlał od czasu do czasu blaskbomb wybuchających na dworze. Jeśli mnie zabiją dziś w nocy powiedział Gervasio nigdy ci tego niedaruję.Gerva S�nchez był jednym z najlepszych ludzi, którzy opisywali tę wojnę.Za-czął jako wolny strzelec na wojnach w Ameryce Aacińskiej, w Salwadorze i w Ni-karagui, a teraz pracował dla Cover i dla El Pa�s i wysyłał korespondencje doswojego rodzimego dziennika, El Heraldo de Aragón.Ciągle ryzykował, zara-biając na życie to po jednej stronie, to po drugiej, a po czasach Vukovaru i Osijekadługie miesiące spędzał w Sarajewie.Można go było spotkać, jak chodzi pieszoulicami bośniackiej stolicy, dzwigając swoje aparaty fotograficzne, w zniszczonejkurtce reporterskiej koloru khaki, nałożonej na kamizelkę kuloodporną, kupionąz drugiej ręki. A ty dlaczego tu jesteś? spytał go Barl�s złośliwie, tamtej nocy w halluhotelu Dunav w Vukovarze. Bo lubię odpowiedział Gervasio skromnie, po cichu.Poza tym, że był dobrym człowiekiem, Gerva S�nchez był wspaniałym fo-tografem wojny.W ostatnich czasach często pracował razem z Alfonso Armadąz El Pa�s , młodym chłopakiem w okrągłych okularach, który odniósł sukces ja-46ko autor sztuk teatralnych, ale pojechał do Sarajewa w czyimś zastępstwie i takmu się spodobało, że nie dał się stamtąd odwołać.Byli nierozłączni, jak Lelumi Polelum.Wspomnienie Gervasia wywołało uśmiech na twarzy Barl�sa.Myśląc jednako Vukovarze, nie miał wielu powodów, żeby się uśmiechać.%7ładen z chorwac-kich żołnierzy, których wtedy poznali, już nie żył, pozostał po nich tylko filmw archiwach Telewizji Hiszpańskiej.Kiedy miasto upadło, Serbowie zamordowa-li wszystkich jeńców w wieku poborowym, łącznie z Gr�berem.Gr�ber był ko-mendantem przyczółka Borovo Naselje, gdzie M�rquez i Barl�s zazwyczaj przy-chodzili podczas walk, bo tam można było się poruszać jak się chciało.Pewnegorazu Gr�ber nawet zorganizował kontratak i odbił pobliski budynek, o pierwszejw południe, przy bardzo dobrym świetle, po to, żeby mogli zrobić zdjęcia.Kontr-atak się nie udał, ale udało im się dotrzeć do zniszczonych serbskich samochodówopancerzonych, gdzie sfilmowali zwłoki żołnierzy federalnych, leżące na ziemi,zanim żywi Serbowie nie zmusili ich do wycofania się.Kapitan Gr�ber miał 24 la-ta, był wielokrotnie ranny, a ostatnie dni z kompletnie podziurawionym płucemi stopą amputowaną w kostce spędził razem z setkami innych żołnierzy w pod-ziemiu szpitala, gdy promień strefy obrony zmniejszył się do kilku metrów.Kiedyprzyszli Serbowie, wyciągnięto go na zewnątrz razem z innymi i wszystkich za-bito kulą w kark.Wszyscy, Gr�ber i chłopcy z Borovo Naselje, Mate i BośniakMirko, nawet Rado, drobny blondynek, który zakochał się w Jadrance, tłumacz-ce, wszyscy teraz leżeli w zbiorowych grobach i zmieniali się w nawóz dla pólkukurydzy.Ta sama Jadranka, platoniczna miłość małego Rado, siedząca teraz w nissaniei notująca wiadomości nadawane przez radio, podniosła głowę i spojrzała prze-straszona na Barl�sa, kiedy otworzył drzwiczki samochodu.Dziennikarz zastana-wiał się, czy ona też pamięta Gr�bera i resztę chłopaków z Vukovaru.Myślał, żetak, choć Jadranka nigdy nie chciała o tym mówić, jakby starała się zapomnieć złysen.Vukovar był dla niej chrztem bojowym zaczęła jako płomienna patriotka,a teraz była całkowicie rozczarowana polityką i wojną, ludzmi, którzy pociąga-li za sznurki i tego, i tego.W 1992 zrezygnowała z wysokiego i wpływowegostanowiska w rządzie Tudzmana i wróciła na uniwersytet w Zagrzebiu, gdzie wy-kładała języki hiszpański i kataloński.Czasem robiła tłumaczenia dla ambasadyhiszpańskiej, a na front wracała bardzo rzadko, tylko po to, żeby pracować razemz Barl�sem i Marquezem, po 130 dolarów za dzień.Aączyły ich wyjątkowe więzy,przy nich trzy lata wcześniej odkryła wojnę, jeżdżąc po Chorwacji od Petrinji poOsijek, od Vukovaru po Pakrac; jej zawodowy życiorys tłumaczki latem i jesienią1991 roku zawierał nazwy wszystkich najgrozniejszych bitew wojsk Federacji Ju-gosłowiańskiej z nacjonalistami chorwackimi.Była ciemnowłosa, wysoka i słod-47ka, z włosami przedwcześnie przetkanymi siwizną, i twierdziła, że wiele siwychwłosów było wynikiem współpracy z Marquezem i Barl�sem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki