Pressfield Steven Fale wojny

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nadlatywały teraz fala za falą,zderzając się z kadłubami okrętów i wpadając zpluskiem do wody pomiędzy pracującymi wiosłami.Podpływały chmary małych łodzi i łódeczek.Można by sądzić, że w całym mieście ogłoszonoświąteczny dzień.Okręty płynęły teraz równolegle doChomy, gdzie niegdyś trierarchowie flotysyrakuzańskiej z wielce solennymi minami zgromadzilisię przed apostoleis, by odebrać błogosławieństwo iotrzymać od Rady rozkaz wypłynięcia.Witającyeskadrę tłum był tak liczny, że całe molo wyglądałojak mrowisko.�Atalanta� podciągnęła do naszejsterburty, zasłaniając nam widok.Poprzez ich rufoweomasztowanie dostrzegliśmy jednak wynoszącą sięponad ciżbę postać Euryptolemosa z błyszczącą łysiną.Jedną ręką obejmował własny tułów, jak gdyby tymsposobem chciał pewniej zapanować nad emocjami,drugą zaś, w której trzymał przeciwsłonecznysłomkowy kapelusz, machał ku nam z wielkimentuzjazmem. Tyż to byś był, kuzynie? powiedział sam dosiebie Alkibiades, po czym pochylił się w stronę jegopostaci i niezbyt pewnym ruchem ramieniaodpowiedział mu na pozdrowienie.Przed nami wyrósłfronton Bendidionu, a poniżej niego zarysowała sięschodząca ku brzegowi pochyłość terenów TrackiejArtemidy.�Kratiste� i �Alkippe� już wykonały zwrotyw miejscu, aby ich rufy weszły między odbojniki.Nastanowisku cumowniczym �Antiopy� czekałagromadka gotowych do jej obsługi efebów, którychczoła zdobiły kwietne wieńce.Po całym pokładzierozeszło się metaliczne postukiwanie; witającyobrzucali okręt monetami; przez burty przeskoczyłygromady chłopaczków, którzy przepychając siępomiędzy sobą, zaczęli je zbierać.Spojrzałem ku miejscu, w którym Północny Murstyka się z Drogą Przewozową, owym traktem boleści,który przed laty przemierzyłem samotnie, wracając zPotidei.Podczas zarazy tam właśnie powstała dzielnicabudek, szałasów i wszelakiego byle czego, w czymchronili się i umierali biedacy; teraz zamiast tejupiornej alei ujrzałem bulwar radości.Na naszychwodzów czekały wierzchowce konnicy, których kopytagniotły dywan lawendy.Choć na czele znajdowali sięinni strategowie, tłum nie zwracał na nich najmniejszejuwagi; wszystkie oczy zwrócone były na Alkibiadesa.Ojcowie pokazywali go synom, niewiasty zaś, zarównopoważne matrony, jak i dziewczęta, przyciskały dłoniedo piersi i nieomal omdlewały z wrażenia.Powieziono go do Pnyksu, którego zbocza zalałaniezliczona ciżba witających; wielu dla lepszegowidoku wspięło się nawet na drzewa, oblepiając ichkorony niczym ptactwo.Po drodze odbyła sięuroczystość przed Eleuzynionem.To tam, gdy zapadładecyzja o wygnaniu Alkibiadesa, archont bazyleuswystąpił przed zgromadzonymi tłumami, nakazującwykreślenie jego imienia z katalogos obywateli, i tamwzniesiono stelę niesławy, aby po wiek wiekówprzypominała ludowi o jego perfidii i zdradzie.Terazzbliżył się do niego roztrzęsiony nowy bazyleus, by muprzedstawić akt przywrócenia tytułu własności dowszystkiego, co niegdyś posiadał w obrębie miejskichmurów, i do usytuowanej w Erchii stadniny, którarównież została skonfiskowana podczas jegowygnania, a także by z opóznieniem wręczyć muzbroję, którą przyznano mu w nagrodę za męstwookazane pod Kyzikosem.Co się tyczy steli niesławy,oświadczył archont, to została roztrzaskana i wrzuconado morza.Przez całą tę powitalną ceremonię Alkibiadeszachowywał postawę tak wyniosłą i oblicze takniewzruszone, jak gdyby chciał w ludziach wzbudzićdreszcz grozy.Albowiem mąż, przed którym terazniemal tańczyli w błagalnych pozach, nie był jużowym książątkiem, które tak bezlitośnie przegnali, leczzwycięskim wodzem wielu bitew i dowódcą takiejfloty i armii, że za jednym swym słowem objąć mógłcałą władzę nad tym państwem, a ich wszystkich zdaćna łaskę swych kaprysów.Tłumy niespokojniewypatrywały na jego czole jakiejś gniewnejzmarszczki, niczym przyłapane na występku dzieci,nasłuchujące złowieszczego świstu rózgi nauczyciela.Podczas gdy on ze zniecierpliwieniem, a nawet zpewną wzgardą, słuchał tej litanii odwołań iprzywróceń, przez tłum przebiegało narastającedrżenie.Na placu przed Amazonionem do konnej procesjiprzyłączyły się triumfalne powozy, na którychzgromadzono flagi i proporce wojenne wroga, taranyzniszczonych okrętów oraz tarcze i zbroje jegonieprzyjacielskich wodzów.W tak gęstej ciżbie trzebaby paru dobrych godzin, by dotrzeć z tym wszystkimdo Górnego Miasta, gdzie trofea wojenne miały byćofiarowane bogini, toteż Alkibiades dał znak jako żew ogólnej wrzawie nikt nie dosłyszałby jego głosu aby zdjęto je z wozów i postawiono na ziemi.Nie stałosię tak bynajmniej z rozmysłem, lecz przypadeksprawił, że ów łup wojenny zgromadzony został akuratprzed wielkim marmurowym posągiem Antiopy, którejimię nosił jego okręt flagowy; na postumencie wyrytebyły te oto wersy o Tezeuszu:I powracając z daramiDo tych samych przybył,Których nienawiść sprawiła,Iż wygnanym został z domu swego.W Muzejonie, pod pomnikiem Zwycięstwa,przedstawiono mu synów jego i członków jego rodu,odzianych w białe szaty efebów z wierzbowymiwitkami w rękach i z mirtowymi wiankami nagłowach.Spodziewano się, że obraz ten z pewnościąrozjaśni jego chmurne oblicze; stało się jednak wręczprzeciwnie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki