SCARROW, Alex TIME RIDERS 1 Jedcy w Czasie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.A ile jeszcze zdąży zobaczyć!Uśmiechnął się niemądrze; jak dziecko, które siedzi pod choinką i odpako-wuje wyśniony prezent.Zauważył, że obok masywnych drzwi wejściowych kłębi się spory tłum.Ludzie wydawali wahać się przed wyjściem na zewnątrz.Liam z zacieka-wieniem podążył w stronę zbiegowiska.Na postumencie leżała wielka, oprawiona w skórę księga.Mosiężnalampka do czytania rzucała światło na otwarte stronice.Tuż obok stał nabaczność stary ochroniarz o rumianej twarzy zwieńczonej grubymi, krza-czastymi brwiami; zza jednej z nich wystawał dziwny pieprzyk w kształcieserca.- Księga gości! - warknął strażnik, widząc ciekawskie spojrzenie Liama.-Możesz złożyć wpis i umieścić komentarz - dodał niechętnie.- Tylko schlud-nie!Liam spojrzał na gryzmoły i podpisy zostawione przez setki gości różnychnarodowości.- Schludnie?Ochroniarz groznie zacharczał.- Ja was wszystkich doskonale znam, nastoletnie nicponie.Chłopak poczuł na ramieniu czyjąś dłoń.Odwrócił się i zobaczył Maddy.- Księga gości - wyjaśnił.- Tak.wiem.Byłam tu kiedyś na wycieczce szkolnej i napisałam sprośnywierszyk - zachichotała.Strażnik spojrzał na nią wilkiem, marszcząc bujne, posiwiałe brwi, jakbyrzeczywiście właśnie przypomniał sobie ten wierszyk.- W dalszym ciągu je archiwizujecie? - spytała Maddy.- Owszem - odpowiedział chłodno.- Wszystkie księgi gości przechowy-wane są w piwnicy.Robimy tak od początku poprzedniego stulecia.Wpisyz ostatnich stu lat - oznajmił z dumą.- Nie wszystkie to sprośne wierszyki.- Przepraszam - ze skruchą szepnęła Maddy.Ale ochroniarz był już zajęty wskazywaniem drogi do toalety innym go-ściom.- Dawaj, Liamie, dlaczego się nie wpiszesz?- Hmm.czy nie zmienię w ten sposób historii? - spytał niepewnie.- Naprawdę nie sądzę.Chłopak ostrożnie ujął w dłoń długopis przyczepiony łańcuchem do blatu.Liam O Connor, 10 września 2001 roku - dinozaury są świetne.- Tylko tyle? - zdziwiła się Maddy.- Wolę nie kusić losu.- Wzruszył ramionami.Dziewczyna pokręciła głową i lekko parsknęła.- Proszę, proszę.są i pozostali.Liam podążył za nią przez hol, kątem oka po raz ostatni zerkając na księgę. A więc zostawiłem swój ślad w historii - pomyślał.Jeśli z jakiejkolwiek przyczyny jutro pożegna się z życiem, jako dowódjego istnienia zostanie przynajmniej ta jedna, nabazgrana linijka.s�- Zwietna robota! - powiedział Foster, stukając kuflem z piwem o kufelLiama i szklanki dziewczyn z Dr Pepperem.Bob obserwował rytuał z zaciekawieniem na twarzy, po czym uniósł pu-stą szklankę i ostrożnie puknął nią w szklankę obok.- Wszyscy spisaliście się znakomicie - dodał starzec i wziął spory łyk spie-nionego, zimnego piwa.Wytarł usta, bacznie rozejrzał się po zatłoczonej re-stauracji i zniżył głos: - Wszyscy widzieliście już, jak to działa.Czy rozumie-cie, jaka jest wasza funkcja w drużynie?Maddy i Sal przytaknęły.- Ja tam zbyt wiele nie miałem do roboty, panie Foster.- Liam wzruszyłramionami.- Zgadza się, nie tym razem.Ale w przyszłości będziesz miał więcej obo-wiązków.Agencja traktuje zamach na prezydenta Kennedy ego jak standar-dową misję szkoleniową.To jedynie małe zakrzywienie historii, które auto-matycznie się prostuje.Sukces prawdziwej misji będzie zależał od działańtwoich i jednostki pomocniczej.- Mężczyzna spojrzał na Boba, który pilniebadał naturę noża do steków.- Ale czy będę wiedział, co należy zrobić?- Bez wątpienia.Bo jesteś nie w ciemię bitym młodzieńcem - powiedziałFoster, ojcowskim gestem kładąc dłoń na ramieniu chłopca.- Wykazujeszinicjatywę, jesteś sprytny, a tego nie można od tak wytrenować.- Hmm.dziękuję - skromnie odpowiedział Liam.- A ty co o tym myślisz, Bob?Klon podniósł wzrok sponad noża do steków.- Agent Liam O Connor jest.dobry.- Sam widzisz, chyba cię lubi.- Dzięki, Bob.- Liam się uśmiechnął.Foster odwrócił się do Maddy i Sal.- Natomiast wy dwie.poradziłyście sobie bardzo dobrze.Zadowolone z siebie dziewczyny wyszczerzyły zęby.- Ale to ćwiczenie to dopiero początek.Do stolika podeszła kelnerka z tacą pełną talerzy, gotowa rozdać je spraw-nie jak talię kart.- Dla kogo żeberka?- Jestem głodny jak wilk - odpowiedział Liam, unosząc dłoń.- Sałatka?Dłoń Sal wystrzeliła w górę.- Burgery?Zgłosili się Foster i Maddy.- Przepraszam, a pan coś zamawiał? - zmieszana kelnerka spojrzała naBoba.Bob utkwił w niej swoje przeszywające stalowe oczy.- Nie jem ludzkiego pokarmu, jeśli nie jest to niezbędne podczas misji -wyjaśnił oschle.- Słucham? - spytała zdziwiona kelnerka.- Ależ proszę się nim nie przejmować - sytuację ratował Foster.- Kolegapo prostu nie może jeść na służbie.Kobieta nieśmiało uśmiechnęła się do Boba, rzucając okiem na rysującesię pod koszulką mięśnie.- Może w takim razie jesteś gliniarzem w przebraniu? - spytała zalotnie.- Liamie O Connor, wyjaśnij proszę znaczenie terminu gliniarz.- Mnie pytasz? - skrzywił się Liam.- Gliniarz to slangowy termin oznaczający funkcjonariusza policji - wyja-śnił Foster.- Rozumiem.- Bob powoli skinął głową i przymknął oczy.- Zapisuję tentermin na przyszłość.Zdumiony wzrok kelnerki błądził pomiędzy Bobem a Fosterem.- Wy chyba nie jesteście stąd chłopaki, co?Maddy właśnie skończyła przeżuwać pierwszy kęs burgera.- Niech pani nie zawraca sobie nimi głowy.To Kanadyjczycy.dROZDZIAA 30Berghof - zimowa kwatera Hitlera rok 1941Kramer schronił się za małym, drewnianym biurkiem.W twarz żądliły godrzazgi i odłamki, rozpryskiwane na lewo i prawo przez pociski lecące zdrugiego końca korytarza.Strumień przekleństw utonął wśród ogłuszają-cego terkotu karabinów maszynowych wypełniającego korytarz.Na jegokońcu zabarykadowało się kilku żołnierzy z oddziału SS Leibstandarte, bro-niąc dostępu do drzwi prowadzących do die Grosse Halle, sali reprezenta-cyjnej w zimowej kwaterze Hitlera.Karl i najemnicy odpowiedzieli ogniem.Strzały zasypały przewrócony do góry nogami, marmurowy stół, za którymprzyczaili się stawiający zaciekły opór żołnierze SS.Nad idealnie niegdyśgładkim blatem, w który teraz wrzynały się kule, wzbijały się kłęby pyłu zroztrzaskanego marmuru.- Musimy ruszać, Karl! Posiłki pojawią się lada moment!Haas przytaknął.Aż za dobrze rozumiał sytuację.Początkowo akcja przebiegała dość gładko.Karl wraz z podwładnymibezszelestnie przemknęli obok stanowisk karabinowych ustawionych poobu stronach zakręcającej drogi i pokonali kawałek stromego zbocza, zbli-żając się do górskiej siedziby Hitlera.Ale cały plan wziął w łeb, gdy jeden zwartowników spostrzegł napastników dobiegających do głównego wejściabudynku.Zdołał oddać jeden wystrzał, zanim Dieter zatopił ostrze w jegogardle.Gwardziści, osobiście wyselekcjonowani przez Hitlera, zareagowaliwyjątkowo szybko - pozwolili przywódcy ukryć się za masywnymi, podwój-nymi drzwiami, a sami przyjęli bezpieczne pozycje obronne w korytarzu.Strażnicy w budynku zostali szybko i bezlitośnie wystrzelani przez ludziKarla, jeden po drugim.Do pokonania została tylko garstka tych upartychszwabów na końcu korytarza.Misja utknęła w martwym punkcie, a czaszdecydowanie działał na niekorzyść atakujących.Na zewnątrz rezydencji,w oddali, wył alarm - żołnierze ze stacjonującego w pobliżu garnizonu zpewnością poderwali się już na nogi i biegli na odsiecz.Szanse pięciu ludziKarla, którzy strzegli głównego wejścia do rezydencji, wydawały się porów-nywalne z prawdopodobieństwem utrzymania dolnego piętra w muzeum [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki