Smieszna historia Caroline Anderson

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Niestety, silnikcharczał, ale zapalić nie miał zamiaru.I nagle coś w niej pękło.Położyła głowę na kierownicy i rozszlochała się na dobre.ousladansc ROZDZIAA SI�DMY- Jemima.Uniosła głowę i zobaczyła Owena.Patrzył na nią, wyrazniezaniepokojony.- Nic ci nie jest?- Nic, absolutnie.- Pociągnęła nosem i otarła rękawem zalanąłzami twarz.- Ten cholerny grat nie da się uruchomić, a muszępojechać do sklepu po zakupy.Nie mam nic do jedzenia, żarcie dlapsów też mi się kończy.Włączyli prąd.- On wyjechał, tak? - Położył swoją dużą, szorstką dłoń na jejkolanie.Przez moment myślała, że udusi się łzami.- Nic mi nie jest - powtórzyła twardo.- A pewnie, pewnie.Podwiezć cię do sklepu? I tak muszę jechaćdo wsi załatwić sprawunki matce.Z tym przeklętym gipsem do niczegoinnego się nie nadaję.Wydawał się przygnębiony i pomyślała, że będą teraz dla siebiebardzo odpowiednim towarzystwem.Podziękowała mu i poprosiła,żeby poczekał, aż zamknie psy i wezmie pieniądze.Na tylnym siedzeniu pikapu czekał cierpliwie pies.Szczeknął napowitanie, podrapała go więc za uszami i usiadła obok Owena.Poweselała, patrząc jak niezgrabnie manewruje swoim gipsem i klnieze złością pod nosem.- Jak z ręką?ousladansc- Da się wytrzymać.W nocy trochę boli, ale to drobnaniedogodność.Tylko że rozwaliłem ciągnik.Nie mogę zrozumieć, jakto się stało, przecież mam doświadczenie.- Wszystkim zdarzają się wpadki.Wjechali w uliczkę i zatrzymali się przed sklepem.Pies Owenazaczął szczekać na pudelka prowadzonego na przepięknejczerwoniutkiej smyczy.- Zamknij mordę, Oskar - skarcił go Owen i pies ucichł.Wwiejskim sklepiku był tłok.Mary zauważyła ich, przywitała się zOwenem i odciągnęła Jemimę na bok.- No, jak tam? - spytała cicho.- Przeżyję, chociaż już mi go brak.Zmieszne, nie? Maryuśmiechnęła się tajemniczo.- On wróci.Daj mu tylko czas.Jest teraz bardzo zapracowany, alejuż wkrótce będziesz miała okazję widywać go częściej.- Czyżby? Jego miejsce, Mary, jest tam, w Londynie, nie tu.Chciałby, żebym do niego przyjechała, ale to niemożliwe.Mary spojrzała na Owena.- Stockdale na pewno mógłby zająć się przez weekend krowami,a my wzięlibyśmy psy do siebie.Zastanów się.Bardzo by ci się tamspodobało.- Nie mogę.- Szkoda, ale my mamy zdjęcia projektu Sama.Chcesz, to cipokażę.Wpadnij któregoś dnia.- Przyjdę na pewno.Dziękuję.Muszę już iść, Owen czeka.Mójousladanscsamochód wciąż jest zepsuty.- Powinnaś coś z nim zrobić, bo któregoś dnia będzie klops.Nieżartuję.- Już jest klops.- Zrobiła kwaśną minę.- No, to oddaj go do warsztatu.- Nie mam forsy.- To może sprzedaj kilka krów.- Nie.- Ciągle jej to.proponuję - wtrącił Owen.- A ta głupia kobita niechce się z nimi rozstać.- Ta głupia kobita je lubi.Owen prychnął, a Jemima mrugnęła do Mary.- Do rychłego zobaczenia.Dziękuję, że pożyczyłaś mi Sama.Owen zawiózł ją do domu i wypadało zaprosić go na herbatę.Odrazu tego pożałowała, gdyż umył kubek Sama i skorzystał z niego, a zjakiegoś głupiego powodu nie życzyła sobie, żeby dotykałczegokolwiek, co miał w ręku Sam - nawet jeśli był to tylko kubek.- Kochasz go, co?Zaskoczona, uniosła głowę i napotkała jego nieugięte spojrzenie.- Czy to aż takie oczywiste? - spytała zmieszana.Uśmiechnął sięlekko.- Może tylko dla mnie.Już za nim tęsknisz, prawda?- To głupie.Wiedziałam, że mieszka w Londynie.Wiedziałam,że tam wróci.Wszystko przez to, że.Wczoraj wieczorem wpadłam dopotoku.Wyciągnął mnie.Utonęłabym, gdyby nie on.Nie dałabym radyousladanscwyjść sama na brzeg.- Urwała i nagle poczuła na plecach twardą męską pierś, naramieniu gips i drugą, poklepującą ją serdecznie rękę.- Mogłaś umrzeć.Dzięki Bogu, że on tu był.Zdenerwował sięwyraznie i mówił tak, jakby czuł się winny.Wymknęła mu się z objęć.- Owen, ja i Sam.Jesteśmy ze sobą - rzuciła twardo, chcąc, żebypoznał prawdę, ale tylko uśmiechnął się łagodnie i kiwnął głową.- Wiem.- Skąd?!Dotknął palcem jej górnej wargi.- Czysty ogień.Każdy, kto ma trochę rozumu, od razu siędomyśli.- Wzruszył ramionami.- W porządku, twoja sprawa.Alepamiętaj, jak ci będzie trzeba wsparcia, to ja jestem na miejscu.- Owen, zrozum.Jesteś moim przyjacielem, ale nikim innym dlamnie nie będziesz.- Wiem.W porządku, nie przejmuj się.A zresztą, chodzi miwyłącznie o twoje krówki.- Uśmiechnął się szeroko i teraz miała jużpewność, że celowo ją okłamał.- Prawdziwy z ciebie skarb.Wiesz o tym? Poczerwieniał natwarzy i wziął kurtkę.- Muszę iść.Przypomniało mi się, że mam wpaść do weterynarzapo antybiotyk.Odwiedzę cię wkrótce, a w ogóle to dzwoń, gdybyśczegoś potrzebowała, i nie chodz nad ten przeklęty potok.- Tak, Owen.Dziękuję.Odprowadziła go do wyjścia, a potem pobiegła na górę i rzuciłaousladanscsię na łóżko, wtulając twarz w poduszkę, jeszcze pachnącą Samem.- Kocham cię - wyszeptała.- Wracaj prędko.Owen zatelefonował we czwartek i zapytał, czy wieczorem niewybrałaby się z nim do pubu.- Myślałam, że zrozumiałeś.- Tak, dokładnie, ale hm.chcę, żebyś mi w czymś pomogła -powiedział wyraznie zakłopotany.- W czym? - rzuciła podejrzliwie.- W tym pubie, no wiesz, pracuje pewna młoda dama.Jenny mana imię.Pomyślałem sobie, że.- %7łe gdybym z tobą poszła, to byłaby zazdrosna.- Jemimadomyśliła się od razu.- Och, Owen, czemu jej zwyczajnie nie powiesz,że ci się podoba?- Próbowałem rok temu.- Rok temu?! O matko! Roześmiał się speszony.- No to jak? Pojedziesz?- Dobrze, ale na szybkiego drinka [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki