Christine Feehan Mroczna Seria 24 Mroczny Lycan(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
."Głos Mikhail był przekonujący.Hipnotyzując nawet.Mógł przekonać każdego by zrobił cochciał swoim głosem, mimo to uważał by zatrzymać jego ton jako neutralny.H�n ku pes�k kaikak, Strażnik Wszystkich.Michaił Dubrinsky widział go w ten sposób, albonie obdarzyłby go takim imieniem.Fen nie mógł uwierzyć jaka różnicę dawała mała rzecz.Był znienawidzonym Sange rau, a jednak z jedną jedyną cichą deklaracją, Książę wyniósł gona stanowisko Opiekuna Wszystkich.Michaił dał mu i inny jak on cel i status. Zdecydowanie urodził się by prowadzić , Tatijana szepnęła do jego umysłu. Po prostuzmieniając nazwę zmienia odczucie tego kim i czym jesteś. Mogę zobaczyć dlaczego oddałaś mu swoją lojalność. Niezrób tego dla mnie. Nie robię.To musi być osobisty wybór, i postanawiam być częścią jego świata.Fen nie wahał się dłużej.Minęło zbyt wiele wieków gdzie był człowiekiem bez kraju.Jego ludzmi byli Karpatianie, choćby nie wiem jaka stała się jego krew.Kochał Lycan iszanował ich, ale jego serce było tu, z jego ludzmi.Chciał być ponownie częścią karpackiejspołeczności.Chciał zapewnić, że Tatijana zawsze będzie akceptowana.Rzucił okiem na swojego brata.Dimitri był szanowanym wojownikiem wśród karpackichludzi i trwał w wielkim szacunku.Cokolwiek zmieniło się w środku Dimitria, cokolwiek, cowilk przyniósł, to przynieść korzyść karpackim ludziom, nie zabierać od nich; Fen był tegopewny.Fen podeszło do krwawoczerwonego kryształu.Opuścił swoją dłoń wolno.Zanim jeszczedoszedł do tego naostrzonego czubka, poczuł, jak moc emanowała z dużej krystalicznejkolumny.Wiedział, że to jest wkalkulowane ryzyko.Gdyby jego przodkowie go odrzucili,Michaił a na pewno Gregori też mogli go odrzucić, ale to była szansa, czuł, że musi ją podjąć.Pozwolił totemowi minerałów przekłuć swoje ciało i sięgnąć jego krew.Od razu jego krewzmieszała się z krwią tych, którzy szli przodem.Jego dusza rozciągnęła się i wezwała dowojowników, którzy poszli przed nim.Poczuł ich, tylu, ich obecność była silna, wołała doniego, napełniając go, sprawiając, że czuł się część społeczności, która sięgała antycznychczasów.Powódz przyjazni i należenia, akceptacji, była przytłaczająca.Każda cela w jego ciele zareagowała.Uświadomił sobie wszystko, najbardziej niewielkiszczegół.Słyszał miarową kroplę wody, bębniącą jak bicie serca głęboko w Sali, tak że jegowłasne bicie serca podjęło ten wspólny rytm.Przypływ i odpływ krwi w jego żyłach, wżyłach tych oblegających go, pasował do niekończącego się przepływu starożytnej krwi w144Tłumaczy: franekMkrysztale.Głęboko poniżej podłogi sali, sto stóp pod lasem olbrzymich kolumn, poczuły, jakzasoby magmy podsycały gorąco w labiryncie wielopoziomowych jaskiń.Słyszał, jak szepty, starożytne słowa wypowiedziały w karpackim języku, wojownicy witalisię z nim.Bur tule ek�met kuntamak.Mógł usłyszeć starych przyjaciół, wzywających doniego dobrze cię przywitać bracie.Wyszepnął z powrotem w swoim umyśle, sięgając ich.Niespodziewanie cała atmosfera sali zmieniła się do ponurej i smutnej.Niskie brzęczenie wsali przyjęło całkowicie inną melodię monotonny śpiew śmierci charakterystycznejelegii, mimo że starożytnej.To była melodia zarezerwowana dla poległego wojownika,utrzymana w niezwykle wielkim szacunku, dla człowieka legendy.Fen wstrzymał oddech.Wiekowi wojownicy składali mu wyrazy uznania najwyższewyrazy uznania poległych wojowników jakie mógł otrzymać ale nie umarł.Kolumnazmienia się do bordowego, ponurego fioletu, koloru smutku dla zmarłych towarzyszy.Migotliwe płomienie na świecach obniżyły się, rzucając więcej cieni do pokoju, zwiększającuczucie smutku.To była ostatnia reakcja jakiej Fen oczekiwał że jego przodkowie będą go opłakiwać izłożą mu hołd, jakby poległ na polu walki.Trzymał wyraz swojej twarzy całkowiciepozbawiony wyrazu, ale Tatijana połączyła swój umysł z jego i jak tylko jego serce poczułosię ciężkie, podeszła za niego i okrążyła go ramionami w pasie, opierając głowę o jego plecyby poczuł się lepiej.W momencie, gdy przylgnęła do niego, jej ramiona okalały go, smutny szum, naglezdezorientowany zatrzymał się.Nastała zaskakująca cisza, jakby przodkowie nie wiedzieli cosądzić [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki