Day Sylvia Ma ktrego nie znaam 18

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Gdzie jest?- W salonie, wasza lordowska mość.- A lady Grayson?- Jaśnie pani wyszła pół godziny temu z lordem Trentonem.W normalnych okolicznościach Gerard miałby za złe Trentonowi, podob�nie jakkażdej innej osobie, że bez uprzedzenia pozbawia go towarzystwa jego żony, ale dziś cieszyłsię, że oszczędził w ten sposób Isabel spotkania z jego matką.Za powód swojej wizyty matkamogła podać sto różnych wymówek, ale prawda była taka, że chciała go po prostu zbesztać.Sprawiało jej to ogromną przyjemność, a przez cztery lata u matki zdążyło się zapewnenagromadzić sporo jadu.Spotkanie nie będzie miłe i Gerard przygotował się wewnętrznie naczekającą go próbę sił.Uświadomił też sobie coś, czego do tej pory usilnie starał się nie zauważać, amianowicie: zawsze był trochę zazdrosny o uwagę Pel.Rosnące zainteresowanie jej osobąsprawiało, że robił się coraz bardziej zaborczy.Nie miał jednak teraz czasu zastanawiać się, co to oznacza, więc skinął służą�cemu,odetchnął głęboko i poszedł do salonu.Zatrzymał się na chwilę w otwar�tych drzwiach ispojrzał na siwe kosmyki wplecione tu i ówdzie w niegdyś czarne pukle.W przeciwieństwiedo matki Pel, która zachowała urodę dzięki radości życia, matka Gerarda wyglądała po prostuna znużoną i zmęczoną życiem.Wyczuła jego obecność i odwróciła się.Zmierzyła go spojrzeniem swoichbladoniebieskich oczu.Kiedyś potrafiła zmiażdżyć go tym wzrokiem.Teraz jednak Gerardznał już swoją wartość.- Grayson - powitała go surowo.Skłonił się, zauważając, że mimo upływu tylu lat nadal nosi żałobę.- Wyglądasz koszmarnie w tym stroju.- Też się cieszę, że cię widzę.- Nie kpij ze mnie - westchnęła donośnie i usiadła na sofie.- Musisz mnie takdręczyć?- Dręczy cię już sam fakt, że chodzę po tej ziemi, ale nie mam zamiaru zmieniać tegotylko po to, by cię zadowolić.Mogę po prostu trzymać się od ciebie z daleka.- Siadaj.Nie każ mi zadzierać głowy, by na ciebie spojrzeć, bo to niegrzeczne.Gerard opadł na pobliski fotel z drewnianymi oparciami.Zajmował miejscenaprzeciwko matki i mógł się jej dokładnie przyjrzeć.Siedziała sztywno, wyprostowana aż dobólu, i zaciskała ręce na podołku tak, że zbielały jej kłykcie.Wiedział, że odziedziczył po niejkarnację - portret ojca przedstawiał mężczyznę o brązowych włosach i oczach - ale podczasgdy ją cechowała do�głębna sztywność, on sam w razie potrzeby potrafił się ugiąć.- Co cię trapi? - spytał z udawanym niepokojem.Jego matkę trapiło dosłowniewszystko.Była po prostu chodzącym nieszczęściem.Uniosła głowę.- Twój brat Spencer.To przykuło jego uwagę.- O co chodzi?- Pozbawiony jakiegokolwiek męskiego autorytetu, postanowił pójść w twoje ślady.-Wdowa zacisnęła mocno swoje i tak wąskie usta.- W jakim sensie?- W każdym możliwym: zle się prowadzi, za dużo pije, nie ma ni krztyodpowiedzialności.W dzień śpi, a nocą hula.Od ukończenia szkół nie robi właściwie nic,żeby się utrzymać.Przesuwając dłoń wzdłuż twarzy, Gerard spróbował połączyć odmalowany przez niąobraz z niewinną twarzą brata sprzed czterech lat.Wiedział, że to właśnie on jest temu winny.Każde dziecko zostawione pod opieką takiej matki musiało w końcu znalezć jakiś sposób naodreagowanie.- Musisz z nim pomówić, Grayson.- Rozmowa nic tu nie da.Przyślij go do mnie.- Słucham?- Spakuj go i przyślij do mnie.Sprowadzenie go na właściwą drogę zajmie trochęczasu.- Nie zrobię tego.- Plecy jego matki zesztywniały jeszcze bardziej.Gerard nie miałpojęcia, jak to możliwe, ale tak właśnie się stało.- Nie pozwolę, by Spencer mieszkał podjednym dachem z ladacznicą, którą wziąłeś sobie za żonę.- Licz się ze słowami - ostrzegł, zniżając złowieszczo głos i zaciskając palce naporęczach fotela.- Dowiodłeś swego i dogłębnie mnie zawstydziłeś.Skończ wreszcie z tą farsą.Rozwiedz się z tą kobietą, podając za powód cudzołóstwo, i zrób, co do ciebie należy.- Ta kobieta - warknął Gerard - jest markizą Grayson.Poza tym wiesz równie dobrzejak ja, że wniosek o rozwód wymaga poświadczenia zgodności pożycia małżeńskiego przedwystąpieniem aktu cudzołóstwa.Równie dobrze można powiedzieć, że doprowadziła ją dotego moja niestałość.Matka Gerarda wzdrygnęła się.- Zlub z kokotą! Na litość boską, doprawdy mogłeś mścić się tylko na mnie, a tytułpozostawić w spokoju.Co za hańba dla twojego ojca!Gerard zachował kamienną twarz, nie dając po sobie poznać, jak bardzo dotknęły gojej słowa.- Bez względu na powody, dla których zdecydowałem się na małżeństwo z ladyGrayson, jestem zadowolony z dokonanego wyboru.Mam nadzieję, że się z tym pogodzisz,choć w gruncie rzeczy mało mnie to obchodzi.- Nigdy nie potrafiła uszanować złożonej przysięgi - stwierdziła z rozgoryczeniemwdowa.- Zrobiła z ciebie rogacza.Gerard syknął urażony.- Czy nie sam jestem sobie winien? Byłem jej mężem wyłącznie na papierze.- I dzięki Bogu.Wyobrażasz sobie, jaka by była z niej matka?- Nie gorsza od ciebie.- Touch�.Jej milcząca duma obudziła w nim poczucie winy.- Dajmy temu pokój, mamo - westchnął.- Prawie nam się udało dotrwać do końcatwojej przemiłej wizyty bez rozlewu krwi.Ale jego matka nie potrafiła się powstrzymać, gdy raz już zaczęła.- Twój ojciec nie żyje od lat, a mimo to pozostałam mu wierna.- Myślisz, że tego by chciał? - spytał Gerard, autentycznie ciekawy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki