[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.12.Pomiar stylów przywiązywania się.W jednym z etapów badań, poświęconychpostawom wobec miłości opisywanej w gazetach, proszono osoby badane o wybranietwierdzenia, które najlepiej opisuje ich związki uczuciowe.W nawiasie, poniżej każdegotwierdzenia, podano rodzaj stylu przywiązywania się, które z założenia powinno danetwierdzenie mierzyć, oraz procent osób, które to twierdzenie wybrały (zaczerpnięto z: Hazan,Shaver, 1987) Cindy Hazan i Philip Shaver (1987), na przykład, poprosili ludzi dorosłych o wybranie tego ztrzech twierdzeń przedstawionych na rycinie 10.12, które najlepiej opisuje ich typowe uczuciaw czasie trwania związku z drugą osobą.Twierdzenia zostały zaprojektowane w taki sposób,aby każdy z trzech omówionych przez nas stylów przywiązywania się został opisany.Pytalioni również o aktualne związki.Wyniki tych badań, jak też kilku innych tego typu, są zgodnez założeniami teorii stylów przywiązywania się.Zatem dorośli, których styl przywiązywaniasię oparty jest na poczuciu bezpieczeństwa, twierdzili, że łatwo nawiązują kontakty z innymiludzmi, że raczej im ufają i że ich związki uczuciowe są satysfakcjonujące.Natomiast dorośli,których styl przywiązywania opiera się na unikaniu, twierdzili, że czują się zle, gdy ichkontakty z innymi zaczynają być zbyt bliskie, z trudem ufają innym, a ich związki uczuciowenie są udane.Z kolei dorośli z lękowo-ambiwalentnym stylem przywiązywania się równieżmają mniej udane związki uczuciowe: w sposób obsesyjny są pochłonięci myśleniem otrwającym związku, bojąc się, że ich partnerzy nie będą odwzajemniać ich uczuć (Collins,Read, 1990; Feeney, Noller, 1990; Kobak, Hazan, 1991; Shaver, Hazan, Bradshaw, 1988;Simpson, 1990; Simpson, Rholes, Nelligan, 1991).W jeszcze innych badaniach proszonoosoby o dokonanie opisu: a) związków, jakie miały w dzieciństwie ze swoimi rodzicami aby dla każdej z nich wyznaczyć charakterystyczny styl przywiązywania się; b) aktualnychzwiązków uczuciowych aby sprawdzić hipotezę o roli, jaką odgrywa styl przywiązywaniasię.Judith Feeney i Patricia Noller (1990) stwierdziły, że osoby dorosłe, których stylprzywiązywania się oparty jest na poczuciu bezpieczeństwa, określały swoje wczesne relacjez rodzicami jako dobre, a będąc dorosłymi, miały najdłuższe w odniesieniu do całej próbybadanych stałe związki uczuciowe.Osoby z lękowo-ambiwalentnym stylemprzywiązywania się opisywały, że jako dzieci nie czuły się wspierane przez swoich rodziców,a ich pózniejsze związki uczudowe trwały najkrócej w odniesieniu do całej próby badanych.Osoby ze stylem przywiązywania się opartym na unikaniu twierdziły, że pomiędzy nimi arodzicami istniał duży dystans i że im nie ufały, jako dorośli zaś albo nigdy nie bylizakochani, albo nie byli zakochani w trakcie prowadzonego badania.Ich związki uczuciowebyły też najsłabsze.Stosując podobne podejście, Nancy Collins i Stephen Read (1990)stwierdzili, że wśród heteroseksualnych par studentów college'u styl przywiązywaniaprzyswojony w dzieciństwie był skorelowany z typem partnera, jakiego wybierała każda zosób, oraz z trwałością związku.Opisy dzieciństwa powiązano tu z wyborem aktualnegopartnera.Mężczyzni, którzy uważali/ że ich matki były zimne czy niestałe w uczuciach,częściej spotykali się z kobietami także labilnymi uczuciowo.Z kolei kobiety, które miałyopiekuńczych i żywo reagujących na ich potrzeby ojców, częściej spotykały się zmężczyznami zdolnymi do odwzajemnienia ich uczucia.W tym miejscu ważna uwaga.Pominąwszy fakt, że rezultaty badań przedstawione w tymrozdziale są bardzo interesujące podkreślmy to wyraznie mają one raczej charakterkorelacyjny, a nie eksperymentalny.Interpretacja w terminach przyczyny i skutku danychkorelacyjnych jest bowiem bardzo ryzykowna, co staraliśmy się pokazać w rozdziale 2
[ Pobierz całość w formacie PDF ]