Eriksson Kjell Komisarz Ann Lindell 03 Kamienna cisza

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zoddali dobiegał smutny śpiew kulika.Lęgły się w okolicy już drugi sezon.Gabriella uwielbiałagłos tego ptaka.Był jej pieśnią, tęskną i melancholijną.Poszła powoli w stronę domu.Nie spieszyła się, przystanęła, wdychając ciężki zapachjaśminowca.Usłyszała słaby warkot, jakby samochodu lub traktora, który po chwili umilkł. Sama powiedziała cicho.Nie wiedziała, czy będzie jeszcze siać nasiona.To może być jej ostatnie lato w tym domu.Mogła go sprzedać.Ceny nieruchomości wzrosły i sporo by na tym zarobiła.Czemu ma tujeszcze mieszkać, skoro Sven-Erik już nigdy nie przyjdzie?Miała nadzieję, że on zamieszka tu na stałe, że się rozwiedzie, tak jak ostatnio mówił.Wiedziała, że poważnie o tym myśli.To nie jest w porządku, pomyślała, siadając na ganku.Czy policja tu wróci? Zadawała sobie to pytanie przez całe popołudnie.Byłoby dziwne,gdyby tego nie zrobili.Czuła, że rozpoznali ją jako przyjaciółkę Svena-Erika.Co o niej myśleli?Już się tym nie przejmowała.Koniecznie musi jeszcze raz zadzwonić do Ann Lindell.Podczas ostatniej rozmowynawiązały jakiś kontakt.Gabriella sądziła, że może zaufać Ann.Była kobietą i coś w jej głosiezdradzało, że zrozumie.Miłość nie wybiera, pomyślała.Miłość do Svena-Erika, mężczyznyżonatego i tak różnego od niej, nie była rozsądna.A może właśnie to było dla niej takieemocjonujące i zbawienne.Patrzył na jej życie innymi, nowymi oczami.Często powtarzał, żetęskni za spokojniejszym życiem i postrzegał jej dom jako azyl.Zmieniał się stopniowo.Przykażdym kolejnym spotkaniu widziała, jak przesuwa granice.Na pewno zabiła go praca.Ta sama praca zabiła jego żonę i dziecko.Nie miała co do tegowątpliwości, ale jak przekonać Ann Lindell? Oni chcieli zrobić z tego dramat namiętności człowiek, który nie wytrzymał podwójnego życia.Sven-Erik nie był jednak taki.W miaręupływu czasu stawał się coraz weselszy i bardziej otwarty.Praca go wyniszczała, lecz u jej boku się regenerował.Czemu więc miałby ją opuścić? Amoże były to tylko jej fantazje, zbudowane na marzeniach o życiu z mężczyzną?Nie potrafiła żyć sama.Wiedziała o tym.Uprawa warzyw była tylko zabijaniem czasu,formą terapii, oczekiwaniem na prawdziwe życie.Z początku gardziła sobą za te myśli, za to, żejest zależna od mężczyzny, ale rozumiała, że miłość jest siłą, która mogłaby ją uzdrowić.Potrzebowała ciepła drugiego człowieka.Sobril, którym się faszerowała od kilku dni, spowalniał jej ruchy.Myśli powracały jakmelodia z pozytywki.W jej głowie wciąż grała przygnębiająca muzyka.Mimo zamroczeniarozumiała, że musi z tym skończyć, tylko nie wiedziała jak.Nie widziała dla siebie żadnegowyzwolenia.Z lasu po drugiej stronie drogi usłyszała lekki szelest.Pomyślała, że to pewnie łosza zeswym kulawym cielakiem przyszła się najeść świeżych roślin na skraju niewielkiego mokradła.Wpatrywała się w zieleń, próbując dostrzec zwierzęta, ale prawdopodobnie były jeszcze ukryte wlesie.Cielak długo nie pożyje, pomyślała Gabriella.Nie można przemieszczać się daleko zrannym młodym, które pewnie padnie przed zimą.Zostawiła inspekty i wyszła na drogę.Wiązówka na poboczu wydzielała słodki zapach.Urwała kilka szypułek.W lesie panowała cisza.Zmrok zapadał między olchami i starą jabłonią,której niedojrzałe owoce nabrały kształtu i zaczęły rosnąć.W oddali usłyszała turkawki.Cośzachrzęściło u jej stóp.Po żwirze pełzł pokryty śluzem ślimak.Jedna z czułek odstawała w bok wjego zdeformowanej głowie.Poczuła obrzydzenie i szybko zawróciła do domu.Podmuch wiatru pchnął ją lekko wplecy, przyspieszając jej krok.Sama.Osiemset metrów do najbliższego sąsiada.Wokół gęsty las.Jedyne żywe istoty tołosza i jej młode.Odwróciła się szybko i spojrzała w stronę lasu.Znów usłyszała szelest.Stała nieruchomo,próbując ustalić jego zródło.Może wydawały go sowy, które właśnie miały w lesie lęgi.Zadrżała i zamknęła za sobą drzwi.W tej samej chwili zegar na ścianie w kuchni wybiłósmą.Rozpłakała się. 20Sygnały mieszały się z obrazami ze snu.Biegła długimi, lekkimi susami jak antylopa,kiedy mieszkanie przeciął ostry dzwięk telefonu.Odwróciła się, lecz jej prześladowcy bylidaleko.Udało jej się ich pozbyć.Czy teraz ma to zmarnować, bo musi odebrać telefon?Przystanęła zdyszana.Mogli dzwonić z apteki.Wracała powoli do rzeczywistości i zaczęła szukać po omacku słuchawki, patrzącjednocześnie na zegar.Edvard.Oprzytomniała błyskawicznie. Nie, nie obudziłeś mnie powiedziała i usiadła na łóżku. Chciałem tylko podziękować za ostatnie spotkanie. Ja też dziękuję.Wpół do ósmej.Powinna już być w pracy. Co u ciebie?Nie dzwoń do mnie! Daj mi spokój! Urwanie głowy powiedziała i wstała z łóżka. Będę w mieście po południu.Pomyślałem, że moglibyśmy się zobaczyć wieczorem.Ann szła półprzytomna do toalety. Nie wiem powiedziała słabym głosem. Moglibyśmy coś zjeść.Ma być ładna pogoda. Nie wiem powtórzyła. Coś się stało? Nie, tylko mam mnóstwo pracy.Chyba będę musiała pracować.Słyszała w jego głosie rozczarowanie.Rozumiała, jak trudno było mu się przemóc izadzwonić.Nie był człowiekiem, który chętnie przejmował inicjatywę. Może powiedziała.W lustrze zobaczyła chorobliwie bladą twarz.Sen pozostawił na niej ślady. Wyślij mi sygnał na komórkę powiedział.Podniosła klapę od sedesu. Chciałbym się z tobą spotkać dodał.Ann wmuszała w siebie śniadanie.Płatki z maślanką rosły jej w ustach.O kawie nawetnie było co marzyć.Przeglądała Uppsala Nya , czytając właściwie tylko nagłówki.Minęło piętnaście dni od śmierci Josefin i Emily.Nie mieli przełomu w śledztwie.JeśliSven-Erik Ceder�n naprawdę był niewinny, malały szanse znalezienia sprawcy.Z każdymupływającym dniem zbliżała się też do decyzji, czy urodzić, czy wybrać aborcję.Wybór aborcji wydawał jej się w jakimś sensie niemoralny.Emily umarła i Ann miałapoczucie, że jej dziecko będzie swego rodzaju rekompensatą za tamto utracone życie, że jest jakiśsens w tym, że teraz zaszła w ciążę.Zmieszne, pomyślała i złożyła gazetę.Była spózniona, ale nie mogła się zmusić dopośpiechu.Chciał się z nią spotkać.Czy powinna mu powiedzieć? To będzie oznaczało koniecich związku.On by tego nie przyjął.Nigdy.O godzinie dziewiątej Ann Lindell weszła do swojego pokoju.W korytarzu spotkałaSammy ego Nilssona, który powiedział jej cześć i spojrzał na nią pytającym wzrokiem.Takbardzo to widać? pomyślała, rzucając notes na biurko.Zadzwonił telefon.To był Haver. Jedziesz teraz do Gabrielli Mark? Za jakąś godzinę. Opiszę ci drogę.Ustalili, że Ann pojedzie sama do kochanki Ceder�na.Ann wyobrażała ją sobie, jak czeka.Na pewno w ogrodzie, sądząc z malowniczego opisupracy Gabrielli Mark, jaki przedstawili Haver i Nilsson.Poranne znużenie i zniechęcenie zaczęło ustępować miejsca ciekawości, jaka ona sięokaże, jakie informacje poda.Skąd wiedziała, że Ceder�n pił gin?Ann miała przeczucie, że ta informacja jest ważna.Jeśli naprawdę nie pijał ginu, znaczyłoto, że brał w tym udział ktoś inny.Został zmuszony do wypicia znienawidzonego alkoholu.Ann dopiero teraz zrozumiała w pełni, co to oznacza.Ktoś inny zabił Josefin i Emily.Gdzieś krył się nieznany, bezwzględny morderca [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki