Gee Darien Herbaciarnia Madeline

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Poczułaulgę, gdy Julia dostrzegła stolik i ruszyła w tamtą stronę.Hannah musiała już tylkoiść za nią. Avalon nie jest zbyt atrakcyjny dla inwestorów, dlatego cieszę się, że jejbiznes się rozkręca. Julia rozejrzała się po pokoju, potem skupiła na menu.Jest nawet kilku miejscowych, choć większość to turyści.LRT Avalon nie wygląda na miejsce oblegane przez turystów zauważyłaHannah.Julia pokiwała głową. Owszem, ale ludzie lubią jezdzić wzdłuż rzeki, zaś Avalon jest dobrymmiejscem, by się zatrzymać.Słusznie, pomyślała Hannah, przecież Philippe i onawłaśnie w ten sposób odkryli Avalon.Pamięta staromodny drewniany drogowskazzapraszający do Avalonu, gdy po raz pierwszy tędy przejeżdżali, niepewni, alezaciekawieni.Julia pokazała coś w menu. Spójrz na to: trio trzech kanapek.Aosoś i twarożek, indyk z sosem żu-rawinowym, świeży kozi ser z rukwią wodną.Właśnie to zamówię.A ty?Hannah zajrzała do karty, nie mając pojęcia, co wziąć.Menu nie zawierałodużo pozycji, ale wybór i tak ją przerastał.Zwykle brała to, co wybierał Philippe nie dlatego, żeby mu się podporządkować, po prostu tak było łatwiej.Nigdydotąd nie musiała się nad tym zastanawiać.Wszyscy wokół niej jedli apetyczne rzeczy; Julia już wiedziała, na co maochotę.A ona? Do licha, to przecież tylko lunch, a nie kwestia reszty życia!Poddała się. Poproszę Madeline, żeby mi coś doradziła. Położyła menu na stolikuzdegustowana, że nie potrafi podjąć nawet tak prostej decyzji.Madeline podeszła z karafką mrożonej herbaty i dwiema wysokimi szklan-kami, postawiła wszystko na stole. To mrożona zielona herbata imbirowa, kompozycja mojego pomysłu oznajmiła. Na stole jest syrop, możecie sobie dosłodzić.Dziś polecam wspa-LRTniałe croque madame z sosem mornay.Sąsiad przyniósł jajka z własnej farmy, niemogłam się oprzeć.Podawane ze świeżą zieleniną, dziewięć dziewięćdziesiątpięć. To coś dla mnie. Hannah sięgnęła po mrożoną herbatę, nalała sobie iJulii. Croque madame dla madame de Brisay, s il vous pla�t imitowałazabawnie francuski akcent. A ja wezmę kanapki. Julia popatrzyła na nią. Kim jest madame de Brisay? To ja. Hannah dolała sobie syropu do herbaty. Mój mąż jest Francuzem dodała, nie podnosząc wzroku znad szklanki.Oczy Madeline rozszerzyły się w nagłym olśnieniu. Wiem, kim jesteś! Ujęła się pod boki, patrząc na Hannah tak, jakby tacoś przed nią ukrywała. Hannah de Brisay, z domu Wang! Czytałam o tobie w New York Timesie.Jesteś wiolonczelistką koncertową! Byłam. Słyszałam wywiad w National Public Radio.Zaczęłaś grać na wiolonczeli,gdy miałaś trzy lata! Trzy? Julia wpatrywała się w nią, Hannah czuła się zakłopotana, aMadeline mówiła dalej, zupełnie niespeszona: Pamiętam, jak Joel Rose mówił, że potrafiłaś zagrać w całości z pamięci razusłyszany utwór, gdy miałaś siedem lat.LRTSześć, pomyślała Hannah, ale nie prostowała.Zdumiewające, że w tym mia-steczku ktoś o niej słyszał.To miłe, że jednak jej tożsamość nie została zupełniewymazana.Podekscytowanie Madeline udzieliło się także Julii.Przysłuchiwała się im zciekawością. Grałaś w Filharmonii Nowojorskiej! Nie wierzę mamy wśród nas sławę! wykrzyknęła Madeline i kilka osób już spoglądało w ich stronę. Nie, nie zaprotestowała Hannah. Nie gram już zawodowo.Poza tym,to było dawno temu. Nie mogło być dawno temu, przecież nadal jesteś piękna i młoda! Ma-deline rzuciła jej spojrzenie, życzliwe i twarde zarazem; Hannah zastanawiała się,czy Madeline wie więcej, niż mówi.Starsza pani rozejrzała się po salonie, wciążpełnym klientów. No proszę, muszę wracać do pracy i to teraz, w najciekaw-szym momencie! Dołączę do was, gdy się rozluzni.Wybierzcie sobie deser, nakoszt firmy. Odeszła, nim zdążyły zaprotestować.Julia patrzyła na Hannah zaintrygowana. Twój mąż też jest muzykiem?Hannah skinęła głową, upiła łyk herbaty.Poczuła pieczenie w przełyku, topewnie imbir. Philippe gra na skrzypcach.Jest zastępcą kierownika Chicagowskiej Or-kiestry Symfonicznej. I zostawił mnie , chciałaby dodać, ale powstrzymałasię.Ludzie nie lubią słuchać o takich rzeczach. Czemu już nie grasz?LRT Trzy łata temu doznałam urazu kręgosłupa, po długiej i ciężkiej trasiekoncertowej.Nie mogłam długo siedzieć wyprostowana, ciągle bolały mniemięśnie pleców.Już wcześniej miałam problemy z plecami, podobnie jak więk-szość wiolonczelistów ale to okazało się gorsze.Wzięłam urlop, lecz byłojasne, że nie będę już w stanie grać tak intensywnie jak dawniej. Bardzo mi przykro. W porządku odparła Hannah, choć tak naprawdę brakowało jej tegobardziej niż czegokolwiek innego.I pojawia się pytanie, po co w takim razie byłyte wszystkie lata ciężkiej pracy? Philippe i ja czuliśmy się już zmęczeni mał-żeństwem na odległość, więc dobrze się złożyło, że mogłam zostawić mieszkaniew Nowym Jorku i przeprowadzić się do Chicago.W tym roku zastanawialiśmy sięnad przeprowadzką do jakiegoś małego miasteczka.Ponieważ nic nam się niepodobało, jezdziliśmy i szukaliśmy, dopóki nie trafiliśmy do Avalonu. Nie powiedziała, że była przeciwna wyprowadzce na prowincję, tak dalekood dużego miasta, daleko od cywilizacji, jednak Philippe nalegał, przekonywałHannah, że chodzi mu o ich wspólną przyszłość.Już wiadomo, że chodziło mu ojego przyszłość bez niej. To wybór Philippe a, żeby się tu przenieść. I co, podoba mu się tutaj? Mówił, że tak, ale nigdy tego miejsca nie poznał. Hannah zdawała sobiesprawę, że mówiąc o Philippe, używa czasu przeszłego, ale Julia tego nie za-uważyła. Macie dzieci? Nie. Nie wyobrażała sobie, co by zrobiła, gdyby mieli dzieci. My-śleliśmy o dziecku, ale teraz to już raczej temat zamknięty. Nie mówiła nicwięcej, a Julia nie pytała; odwróciła się i wyglądała przez okno.LRT Próbuję sobie przypomnieć, czy w Avalon Gazette było coś o waszymprzyjezdzie, ale właściwie rzadko zaglądam do gazety.Zawsze robią tyle szumuze wszystkiego, co się dzieje w mieście, że na pewno byli poruszeni, wiedząc, żety i twój mąż zamieszkacie w Avalonie.Hannah uśmiechnęła się speszona.Avalon bardzo się różni od Nowego Jorkuczy nawet Chicago.Pamięta czasy, gdy ona i Philippe gościli stale na łamachprasy, gdy fani muzyki i fotografowie byli zakochani w młodej parze, która wy-dawała się skazana na sukces. Nie przypuszczam, żeby ktoś, z wyjątkiemMadeline, interesował się światem muzyki klasycznej.Julia wyglądała na zakłopotaną. Muszę przyznać, że i ja wiem mniej, niżbym chciała. Innymi słowy, nie miała pojęcia, kim jest Hannah.Hannah uśmiechnęła się szeroko.Do tej pory nigdy nie wiedziała, czy ludzielubią ją za to, jaka jest, czy jedynie są oczarowani jej muzyką.Miała przyjaciół iznajomych ze swojego kręgu, innych muzyków, z którymi jezdziła na tournee.Wszyscy z podobną przeszłością: zaczęli grać w dzieciństwie, w lecie jezdzili naobozy muzyczne, potem poszli do Juilliard*1i tak dalej, i tak dalej, ale nie miałazbyt wielu znajomych spoza muzycznego kręgu.Ciągłe wyjazdy, do tego czterydo siedmiu godzin ćwiczeń dziennie sprawiały, że poznanie kogokolwiek stawałosię niemożliwe [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki