Gordon Roderick Tunele 03 Otchłań

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Skoro już cię nakarmiłam, jak za starychdobrych czasów, i skoro już trochę doszedłeś do siebie, powiedz mi coś o tym - zażądała, wyjmującz kurtki małe kamienne tabliczki.Doktor Burrows natychmiast dotknął kieszeni spodni i przekonał się, że jest pusta.- Wyglądają jak mapa, a tego nam właśnie potrzeba -mówiła dalej Rebeka.- Pomożesz namwydostać się z tego miejsca, a my pomożemy ci to zrobić.- Och, to świetnie - odparł chłodno mężczyzna, biorąc od niej tabliczki.ROZDZIAA�SMYCześć, Jean - wydyszała pani Burrows, odbierając telefon od siostry.Wyraznie podenerwowana,maszerowała szybkim krokiem wzdłuż High Street w Highfield.- Czy jestem zdyszana? Tak, byłamwłaśnie na siłowni - powiedziała, poprawiając pasek torby, który ześlizgiwał jej się z ramienia.Odsunęła komórkę od ucha, gdy głośnik eksplodował śmiechem Jean na tyle głośnym, że usłyszałgo mężczyzna idący w przeciwnym kierunku.- Tak, nawet nie wiesz, jak dobrze się po tym czuję.Zarezerwowałam sobie już cały miesiąc treningów z osobistym trenerem.Ty też powinnaśspróbować.To oświadczenie wywołało kolejną salwę śmiechu, która wystraszyła siedzącego nieopodal gołębia.Gdyby Will zobaczył w tej chwili swą matkę, byłby zdumiony zmianą, jaka zaszła w jej postawie.Poruszała się z lekkością, o jaką nigdy by jej nie podejrzewał.Wydawała się o co najmniej kilka latmłodsza.Słuchając jednym uchem paplaniny Jean, pani�Burrows spojrzała na zegarek.- Ciągle nie mam żadnych wieści od policji, a teraz naprawdę nie mogę rozmawiać.Czekam naprzesyłkę, powinnam być już w domu - powiedziała, kończąc rozmowę, nim siostra zdążyłaodpowiedzieć.132CHATA MARTYKiedy wyszła zza rogu, zobaczyła, że ciężarówka firmy przewozowej stoi pod jej domem.- O Boże, przepraszam za spóznienie! Coś mnie zatrzymało! - zawołała, podbiegając domężczyzny w niebieskich spodniach, który już miał wsiadać do samochodu.Otworzyła drzwi mieszkania, a dostawca wniósł kilkanaście kartonowych pudeł.Pani Burrows, niezwlekając, przecięła taśmę na jednym z nich i zajrzała do środka.- Wprowadza się pani? - spytał mężczyzna, stawiając kolejną paczkę na szczycie sterty.- Tak, oddałam to wszystko do magazynu, a sama szukałam sobie jakiegoś kąta - odparłakobieta w roztargnieniu, wyjmując kilka spośród starych kaset wideo i wrzucając je od razu doworka na śmieci.- Czas na porządki.Generalne porządki.Kiedy dostawca się pożegnał i znikł za drzwiami, pani Burrows zabrała się do pracy i przez całepopołudnie przeglądała zawartość pudeł.Było ich tak wiele, że z trudem znajdowała sobie międzynimi miejsce, w końcu jednak dotarła do sterty opatrzonej napisem Sypialnia 3".- Rzeczy Willa - mruknęła do siebie, otwierając pierwszą z paczek.Odwinęła biały papier, w który zapakowała ważne i cenne eksponaty z pokoju syna - z półek, którenazywał swoim muzeum.Było tam tyle wiktoriańskich talerzyków, pękniętych glinianych fajek ibuteleczek po perfumach, że kobieta wprost nie mogła ich utrzymać i musiała znalezć dla nichmiejsce na podłodze.Potem przeszła do pudła z książkami i posapując z wysiłku, przeciągnęła je do stolika przy oknie.Najpierw przeglądała każdą książkę z osobna, trzymając ją za grzbiet i potrząsając energicznie, bysprawdzić, czy coś nie kryje się między kartkami.W końcu jednak, znużona bezskutecznymiposzukiwaniami, zaczęła po prostu przekładać książki133TUNELE.OTCHAACz pudła na stół, nie zaglądając do środka.Niemal na samym dnie leżał tom w obwolucie z napisem Geologiczny przewodnik po Wyspach Brytyjskich".Sądząc po staromodnym wzornictwie, książkawydana została w latach sześćdziesiątych lub siedemdziesiątych.Pani Burrows nie zwróciła na niąszczególnej uwagi.Kiedy jednak spojrzała na kolejny wolumin, zmarszczyła brwi.Tom ten nie miałobwoluty, lecz nieco już wytarty, złocony tytuł na płóciennej okładce brzmiał tak samo: Geologiczny przewodnik po Wyspach Brytyjskich".- Hm.dwie takie same książki? - mruknęła do siebie Celia Burrows i ponownie sięgnęła potom w obwolucie.Otworzyła go.Strony nie były zadrukowane, lecz zapełnione odręcznympismem.- Witaj - powiedziała, natychmiast rozpoznawszy charakter pisma.Autorem tych zapisków bez wątpienia był jej mąż.Doktor Burrows.Szybko zdjęła papierowąobwolutę, by zobaczyć, co jest pod spodem.Był to notatnik w marmurkowej, brązowej okładce, naktórej znajdowała się nalepka z ozdobnym napisem Ex libris" i wizerunkiem sowy w okrągłychokularach.Na tej samej naklejce ktoś nabazgrał słowo Dziennik".Pani Burrows ponownierozpoznała niestaranne pismo swojego męża.- Więc to jest to.W końcu się dowiem, o co w tym wszystkim chodzi - oświadczyła, wodzącwzrokiem po książkach porozkładanych po całym pokoju.Nie odeszła od stołu, dopóki nie przeczytała dziennika od deski do deski.Z przejęciem odwracałakolejne strony, na których widniały odciski ubłoconych palców.- Will - uśmiechnęła się cęjile, wiedziała bowiem dobrze, kto zostawił te ślady.W miarę jak zagłębiała się w lekturze, ogarniało ją coraz większe podekscytowanie.W końcudotarła do informacji,134CHATA MARTYktóre poznali Will i Chester tuż przed tym, jak obaj zaginęli.Choć nie wiedziała nic o tunelw, którychłopcy odkopali pod jej byłym domem przy Broadlands Avenue, ani nie miała pojęcia, czyrzeczywiście ich zniknięcie ma coś wspólnego z odkryciami jej męża, czuła, że wreszcie robi jakieśpostępy.Z wypiekami na twarzy czytała uwagi doktora o dziwnych ludziach, których spotykał wHighfield, o świetlnej kuli znalezionej w domu pani Tantrumi, a także o miejscowym biznesmenie zosiemnastego wieku, niejakim sir Gabrielu Martineau.Kiedy dotarła do opisu budynków, które ówczłowiek wzniósł w starej części Highfield, łącznie z rynkiem noszącym jego nazwisko, przerwałaczytanie i wpatrywała się przez chwilę w widok za oknem, po czym ponownie zanurzyła się wlekturze.W końcu doszła do ostatnich zapisków i zwróciła uwagę na datę umieszczoną obok.- To był ten wieczór.to było wtedy, gdy znikł Roger - powiedziała z napięciem.Jej spojrzenie padło na stwierdzenie: Muszę tam pójść".Przeczytawszy ostatnie zdania wdzienniku, jeszcze raz wróciła do tych słów.- Co on chciał przez to powiedzieć? Dokąd musiał pójść?Przejrzała puste strony na końcu zeszytu, sprawdzając,czy czegoś nie przeoczyła.Na wewnętrznej stronie tylnej okładki znalazła wypisane ołówkiemnazwisko i numer telefonu. Pan Ashmi - archiwum miejskie" - przeczytała.Chłopcy spędzili noc w głównym pokoju - Will na stercie dywanów, które Marta rozłożyła napodłodze, przy skrzyni z mapami, jego przyjaciel zaś na meblu, który kobieta nazywała szeżlongiem" [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki