[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tak więc, według Klein jakość relacji matka-dziecko w jego pierwszym roku życiadecyduje o rozwoju osobowości zdrowej bądz skłonnej do zaburzeń depresyjnych.Rozwijające się poglądy na temat zaburzeń depresyjnych w większym stopniu, niżbyło to w najwcześniejszych pracach Abrahama, Freuda koncentrowały uwagę napoczuciu braku własnej wartości.Oprócz wątków na ten temat występujących w pracachRado i Klein, brak szacunku do własnej osoby jako główny problem jednostki depresyjnejpojawił się w pracach Fenichela (cyt.Karasu 1990).Uważał on, że przyczyną poczucia brakuwłasnej wartości jest narcystyczne zranienie we wczesnym dzieciństwie (np.dramatycznyzawód w kontakcie z rodzicami).Samą depresję spostrzegał przy tym jako proces, któryukierunkowany jest na odbudowanie zranionego ego.Także Bibring (cyt.Mandels 1970, Karasu 1990), jako kluczowy dla depresyjnegoafektu, spostrzega brak poczucia własnej wartości, szacunku dla samego siebie.Natomiastprzyczyny prowadzące do takiego stanu mogą być rozmaite i wynikać z frustracji mającejmiejsce w różnych fazach rozwoju psychoseksualnego.Czynnikami, które wpływają nawiększe prawdopodobieństwo wystąpienia depresji, są nierealistyczne oczekiwania, aspiracjeoraz przeżycie w przeszłości silnego poczucia bezradności.W związku z tym, że wewczesnym dzieciństwie w oralnej fazie rozwoju przeżycie poczucia bezradności jestdość naturalne i łatwo może się dziecku przydarzyć; predyspozycje do depresji najczęściejpochodzą z tego okresu.Tak więc ewolucja poglądów przebiegała od traktowania depresji jako podstawowegostanu uczuć w czasie choroby oraz dostrzeżenia znaczenia utraty, do mającego szerszy zakresogólnego braku podstaw dobrego funkcjonowania i samopoczucia (w tym silnego brakupoczucia własnej wartości) (Karasu 1990).Wśród bardziej współczesnych podejść na szczególne zainteresowanie zasługują praceJacobson (1971,1975), według której utrata szacunku do własnej osoby jest centralnympsychologicznym problemem osoby depresyjnej.Jacobson podaje przyczyny, intrapsychicznewyznaczniki niskiego poczucia własnej wartości.Jest to zarazem opis regresji ego.I takwymienia ona: osłabione, nie zintegrowane superego surowe, kontrolujące, niestabilne, wadliwe idealne ego nierealistyczny, ekstremalnie wyidealizowany obiektmiłości, rezultatem czego jest nadwrażliwość jednostki na frustrację, doznawane poczuciekrzywdy, patologiczny rozwój autoreprezentacji zdewaluowane, zaburzone wyobrażeniewłasnego ciała, niedojrzałe, powodujące samokrytykę funkcje ego (Karasu 1990).Drugi ważny wątek dotyczy nadmiernej zależności jednostki depresyjnej od innych.Zależność ta rozumiana jest jako słabość ego i chęć psychicznego oparcia się nawyidealizowanym obiekcie.Stąd idealizacja widziana jest jako środek zaradczy przeciwsłabości ego oraz jako droga do utrwalenia zależności przez zaprzeczenie własnej wartości.Jacobson opisuje rozwój jednostki w terminach: (l) integracji autoreprezentacji, jejstałości na przestrzeni rozwoju, (2) ustalenia się wyraznych granic pomiędzy reprezentacjąwłasnego ja" i reprezentacją obiektu oraz (3) optymalnej kateksji libido tych reprezentacji.Pozytywny, kończący się sukcesem rozwój występuje w atmosferze rodzicielskiej miłości iopieki oraz przy optymalnym poziomie frustracji.Nadmierna frustracja we wczesnych fazachrozwoju prowadzi do silnej agresywnej kateksji obydwu reprezentacji i wyklucza pozytywnyrozwój jednostki.Towarzyszy temu brak wyodrębnienia wyraznych granic pomiędzyreprezentacją obiektu i własnego ja"
[ Pobierz całość w formacie PDF ]