Jennifer E. Smith Tak wyglšda szczęcie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Zakład? - powtórzył.Czuła, jak słowo nie więznie jej w gardle,jedyne, do czego była zdolna, to zamrugać w odpowiedzi powiekami.Biorąc to za potwierdzenie, rozpromieniony Graham odwrócił się doJoego.- Myślę, że przejdziemy od razu do deseru.- Oczywiście - zgodził się Joe, a Ellie zauważyła, jak drgają mu wąsy.- Coś konkretnego?Graham ledwo mógł pohamować swój entuzjazm.- Poprosimy o dwa czarne księżyce - powiedział odrobinę za głośno ijedyne, co mogła uczynić Ellie, to patrzećszeroko otwartymi oczami, jak Joe kiwa głową, zamyka bloczek ibłyskawicznie zabiera karty.Kiedy właściciel restauracji odszedł, Graham zwrócił się ponowniedo Ellie.- No i klops - powiedział z udawaną rozpaczą - zdaje się, żeprzegrałem.Potrząsnęła głową.- Kiepski z ciebie aktor.- Hej! - zaprotestował, ale uśmiechał się od ucha do ucha.- Staram siępo prostu być dobrym kumplem.- Grahamie - powiedziała Ellie, spuściwszy wzrok na talerz.- Ja niemogę.- Nie możesz jeść czarnych księżyców?- Wiesz, o co chodzi.- Prawdę mówiąc, nie.Ja mam pieniądze.Ty ich potrzebujesz.Prostejak drut.- Nie mogę się na to zgodzić - oponowała, kręcąc głową.- Coś ci powiem.Dorzucisz wiersz i będziemy kwita.Spojrzała naniego w osłupieniu.- Na koniec kursu.Chcę dostać jeden twój wiersz - dodał.- Ja nie p i s z ę poezji.Zwyczajnie lubię ją czytać.- Okej - rzucił wesoło.- W takim razie wezmę wiersz jakiegośumarlaka.W którejś z ramek.Co ty na to?- Grahamie - powiedziała łamiącym się głosem.- To nie jest twójproblem.- Dotyczy ciebie - rzekł z lekkim uśmiechem, jakby to byłwystarczający powód, który wszystko wyjaśnia.Ellie poczuła wtedy przypływ wdzięczności, powolne ustępowanienajbardziej zatwardziałego uporu.Bez względu na to, jak bardzostarała się skierować myśli na innetory, wciąż krążyły wokół zdjęć Harvardu, które oglądała, budynkówz czerwonej cegły i zasypanych liśćmi chodników, sal wykładowych,gdzie mogłaby pogłębiać wiedzę o swoich ulubionych poetach.Wpewnym sensie w naturalny sposób wyobrażała sobie tam swojąobecność, czuła, jak poddaje się magnetycznej sile tego miejsca.- Zakład to zakład - mówił Graham.- To jest jak najbardziej fair.Joe ponownie zjawił się przy ich stoliku, ale tym razem niósł dwatalerze.Na każdym leżały trzy czarne księżyce, ułożone artystyczniejeden na drugim.Ellie wyprostowała się, by mieć lepszy widok.Przypominały wielgachne markizy, dwa ogromne ciasteczkaczekoladowe przełożone grubą warstwą białego lukru.Gdy Joe stawiałprzed nimi deser, usiłowała wyobrazić sobie, ile Graham musiał zadaćsobie trudu, żeby je tu sprowadzić.Złożył obietnicę i jej dotrzymał.Tak jak zapowiedział.- A więc - powiedział Joe - kto wygrał zakład?- Ona - odparł Graham, a Joe delikatnie ścisnął ramię Ellie, po czymodmaszerował z powrotem do kuchni.Po jego odejściu po raz kolejny podniosła wzrok.- Grahamie - zaczęła, on zaś spojrzał na nią z taką intensywnością, żezaparło jej dech.- Klamka zapadła.Załatwiłem wszystko dziś rano.- Naprawdę?- Naprawdę.Jedziesz na Harvard.Uśmiechnęła się.- W każdym razie na kilka tygodni.- Na dobry początek.- Dziękuję - rzekła, czując, że słowa nie wyrażą tego wszystkiego, conaprawdę chciała Grahamowi powie-dzieć.Lecz zaraz potem wydało się jej, że zrozumiał i to jakimścudem wystarczy.- A teraz zajadaj - zachęcał, biorąc ciastko.- Nie możesz zwać sięprawowitą mieszkanką stanu Maine, dopóki nie skosztujesz tegostanowego specjału.Pózniej wyszli razem z restauracji na pogrążoną w mroku ulicę.Niebyło jeszcze dziewiątej, ale chodniki prawie całkiem opustoszały,wszystkich wymęczyła wczorajsza świąteczna zabawa.Pomimopustek w miasteczku wspólne przebywanie w publicznym miejscuwywoływało nieoczekiwany dreszczyk emocji, kiedy więc Grahampodał Ellie rękę, złapała ją i ruszyli przed siebie.- Pewnie cieszysz się z powrotu do Kalifornii, Pępka Zwiata -zauważyła, gdy wędrowali zakosami przez skwer.- Może odrobinę - przyznał.- Ale będę tęsknił za Fi* pidówą w stanieMaine.- Może kiedyś tu wrócisz - powiedziała, rzucając mu z bokuspojrzenie.Spodziewała się po nim jakiegoś żartu, tymczasem Graham rozważałten pomysł przez chwilę, po czym z poważną miną pokiwał głową.- Może.- Przechodzili obok miejsca, w którym siedzieli poprzedniegowieczoru, wpatrzeni w siebie nawzajem, jakby świat wokół nich nieistniał, jakby nie wybuchały sztuczne ognie ani nie dudniła muzyka.-Albo spotkamy się gdzie indziej.- Są jakieś szanse, że twoje światowe tourn�e zawiedzie cię doBostonu?- Nie zawadziłoby sprawdzić w kalendarzu.Ale to niewykluczone.- Z pewnością udałoby się nam wpaść w mnóstwo tarapatów.Graham się rozpromienił.- Zawsze chciałem ukraść łódkę w kształcie łabędzia.-1 będziemy dosiebie pisać - ciągnęła Ellie, nie oglądając się na niego.-1 będziemy do siebie pisać - powtórzył.- Tylko nie pokręć adresu mailowego.- To zupełnie nie w moim stylu - zapewnił Graham z uśmiechem.Mijali znajome miejsca jedno po drugim, jak gdyby odtwarzaliwstecz minione tygodnie: trawnik obok parkowego pawilonu, gdziestali, kiedy chłopak pobiegł za nią w samych kąpielówkach; witrynadelikatesów z zamkniętymi w tej chwili na głucho okiennicami, gdzierozsypała cukierki; miejsce, gdzie ujrzała go po raz pierwszy, kiedywydawał się taki odległy i zaskakująco smutny, a ów smutek był takgłęboki, że zmusił ją do zatrzymania się i patrzenia.Teraz z jego oczu znikło tamto przygnębienie.Zastąpiło je coś lżejszego, spokojniejszego.Nie ustalali, dokąd pójdą, lecz mimo to istniało między nimi niemeporozumienie, wcale nie mniej pewne przez to, że niewypowiedziane.Gdy dotarli do zagajnika, z którego wychodziło się na plażę - nie bylejaką plażę, bo i c h plażę - skręcili tam oboje bez słów.Przy wejściuGraham się zawahał.Ale tylko na moment.Ellie delikatnie pociągnęłago za rękę, przeprowadzając przez granicę dzielącą drogę od drzew,pózniej drzewa od kamieni, a wreszcie kamienie od wody, w którejznikały.Ellie czuła, jak na widok oceanu jej serce przepełnia radość.Odbicieksiężyca kładło się na tafli oceanu smugą,jaką pozostawia po sobie płynąca łódz.Wiatr niósł morski zapach,słony, gęsty, gwiazdy rozświetlały niebo.Zrzucili sandały i zeszli nabrzeg, zatrzymując się na skraju wody, równie czarnej jak niebo.- Uwielbiam to - powiedziała Ellie, poruszając palcami stóp.Graham się uśmiechnął.- Wiem.Figurowało na twojej liście.W mroku trudno było odszukać skałę, na której siedzieli tamtegodnia, tę, która wystawała z wody, płaska, równa i szeroka, jakbyprzeznaczona wyłącznie do tego celu.Zwiesili nogi i nimi machali,rozbijające się fale opryskiwały stopy wodną mgiełką.Patrzyli naksiężyc oraz granatowy bezmiar oceanu, wysyp gwiazd na po-plamionym atramentem niebie.-1 co teraz? - zapytała, a Graham na nią spojrzał.Wstrzymała oddech, czekając, aż powie prawdę, którą znali oboje: żenazajutrz wyjeżdża.I będą musieli się pożegnać.- Teraz - rzekł, biorąc ją za rękę - teraz czekamy.- Na co?- Na jutro.Zerknęła na niego z ukosa, on zaś uśmiechnął się szeroko.- Wszystko przestaje być straszne, kiedy widzisz, jak nadchodzi.- To prawda - przyznała szczerze [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki