Odkupienie . Roslund Anders & Hellstrom Borge

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Crouse spojrzał na nie bez słowa.Pochylił się, przekartkował paszport i otworzył na stronie ze zdjęciem i danymiosobowymi.Hermansson wiedziała, co sobie pomyślał.Mężczyzna podejrzany o próbę zabójstwa, który siedział w areszcie, był biały.Mężczyzna, który uśmiechał się do nich z ekranu monitora i który wcześniej byłprawowitym właścicielem paszportu, był kolorowy.Ewert Grens czuł irytację.Ten dzień od samego początku zaczął się zle, już wtedy,gdy o szóstej rano wszedł do komendy, a teraz, gdy nadeszła pora lunchu, było już tylko corazgorzej.Nie wytrzyma dłużej z tymi idiotami.Marzył już tylko o tym, aby siedzieć zazamkniętymi drzwiami i słuchać muzyki puszczonej na cały regulator, a jednocześniezapoznać się dokładnie przynajmniej z jednym ze stosów teczek dochodzeń, które powinnysię zakończyć już dawno temu.Ledwo zagłębił się w ich treść, gdy ktoś zapukał do drzwi.Ciągle te bezsensowne pytania i zle udokumentowane raporty, na których widok mógł siętylko żachnąć, a tych, którzy przychodzili prosić go, aby ściszył muzykę, wysyłał do diabła.Tęsknił za nią.Chciał ją objąć, wczuć się w jej regularny oddech.Chociaż był tam dzień wcześniej, a po każdej takiej wizycie zazwyczaj odczekiwałkilka dni, tym razem znowu musiał tam pojechać już przed południem, hamburger wsamochodzie, szybka, krótka wizyta.Odczekał, aż Siw zaśpiewa swą piosenkę do końca, sięgnął po telefon komórkowy,którego nie nauczył się jeszcze dobrze obsługiwać, i zadzwonił do domu opieki.W słuchawceodezwała się któraś z młodszych kobiet, jedna z tych, które zdążył poznać.Powiedział jej, żechce przyjść za jakąś godzinę, i upewnił się, czy nie koliduje to z jakimś obchodem lekarskimalbo wspólnymi zajęciami.Od razu poczuł się lepiej.Złość, która zazwyczaj go wypełniała, trochę zelżała,zajmowała mniej miejsca, miał znowu na tyle sił, żeby ponownie zaśpiewać.Oj, dziewczyny, gdy płaczecie,to tylko się wygłupiacie.Odważył się nawet zagwizdać Miłosne rozterki z 1964 roku, zafałszował trochę, adzwięki piosenki wypełniły cały pokój.Więc lepiej powstrzymajcie się od łezcokolwiek robicie.Dziesięć minut.Tylko tyle.I znowu pukanie do drzwi, pewnie jakiś palant, który czujesię samotny.Westchnął i odłożył na bok teczkę sprawy, którą właśnie trzymał w ręce.Hermansson.Zamachał do niej. Usiądz.Nie wiedział dlaczego, ale ucieszył się, kiedy ją zobaczył.Była młoda, ale nie o tochodziło, wystrzegał się takich myśli.Chodziło o coś innego.Coraz częściej myślał o tym, żeby nocować we własnym łóżku, w swoim wielkimmieszkaniu, o tym, że może wytrzyma.Zżymał się, czytając program kin w Dagens Nyheter.Nie był w kinie od czasuMoonrakera z Jamesem Bondem z 1978 roku.Zresztą przespał film, bo nudne podróżekosmiczne ciągnęły się w nieskończoność.Czasami wybierał się nawet do centrum na jedną z tych ulic pełnych sklepów, żebyprzymierzyć nowe ubranie, ale nigdy tam nie dotarł, bo zawsze tylko szedł w tamtymkierunku.Hermansson położyła na biurku kartkę formatu A4.Twarz mężczyzny na zdjęciupaszportowym. John Schwarz.Jakiś mężczyzna w wieku trzydziestu kilku lat.Ciemne, krótkie włosy, piwne oczy,ciemna cera. Prawowity właściciel paszportu.Grens spojrzał na zdjęcie i pomyślał o mężczyznie, który nazywał siebie JohnemSchwarzem.Według raportu, jaki Grens otrzymał od Svena, Hermansson i władz aresztu,Schwarz czuł się cholernie zle.Teraz był już nikim.Dla policji szwedzkiej nie miał obecnienazwiska.Jego dziwne zachowanie, strach i to, że kopnął tamtego faceta w głowę.coś się zanim wlokło stamtąd, skąd pochodzi.Kto? Skąd? Dlaczego?Dochodzenie w sprawie próby zabójstwa stało się od razu dokładniejsze. Chciałbym, żebyś przygotowała się do przesłuchania.Grens chodził niespokojnie po pokoju, tak jak zwykle między biurkiem a zużytąkanapą, na której czasami sypiał, i znowu z powrotem do biurka, z powrotem do kanapy. Zmuś go do mówienia.Jestem pewien, że zrobisz to lepiej niż ja albo Sven, dopadnijgo.Grens zatrzymał się, usiadł na kanapie. Dowiedz się, kim jest.Chcę wiedzieć, co tu, do cholery, robi, dlaczego wokalistazespołu muzycznego posługuje się fałszywą tożsamością.Odchylił się do tyłu, jego ciało przywykło do twardej kanapy, leżał tam przez tylenocy. Ale tym razem melduj o wszystkim bezpośrednio mnie.Nie chciałbym w przyszłościotrzymywać informacji za pośrednictwem �gestama. Nie było cię tu rano, kiedy przyszłam. To ja jestem twoim szefem, zrozumiano? Jeśli następnym razem cię tu zastanę albo przynajmniej będzie szansa, że cię tuznajdę, z radością przekażę ci raport.Jeśli cię tu nie będzie, przekażę go prokuratorowi, któryprowadzi dochodzenie.Wyszła w kiepskim humorze i ruszyła do własnego pokoju.Nie przeszła jednak zbytdaleko, bo nagle zawróciła, poczuła się do tego zmuszona.Zastukała do drzwi, już drugi raz w ciągu dziesięciu minut. Jeszcze jedno.Grens nadal siedział na kanapie.Westchnął wystarczająco głośno, żeby to usłyszała,potem machnął ręką i poprosił, żeby powiedziała, o co chodzi. Muszę to wiedzieć, Grens.Zrobiła krok i weszła do pokoju. Dlaczego mnie zatrudniłeś? Jak to się właściwie stało, że ominęłam kolejkękandydatów mających o wiele dłuższe doświadczenie?Kiedy Grens usłyszał jej pytanie, nie był pewien, czy sobie z niego żartuje. Czy to ważne? Przecież znam twoje nastawienie do kobiet policjantek.To jednak nie żarty. Tak? Wyjaśnij, proszę. Policja w Sztokholmie zatrudnia ponad sześćdziesiąt osób rocznie.Co, do cholery,chcesz wiedzieć? %7łe jesteś dobra? Chcę po prostu wiedzieć dlaczego.Wzruszył ramionami. Bo jesteś cholernie dobra. A kobiety policjantki? To, że właśnie ty jesteś dobra, niczego nie zmienia.Kobiety nie nadają się do tegofachu.Pół godziny pózniej siedział już w samochodzie, jechał do tej, za którą tęsknił.Hamburger i piwo o niskiej zawartości alkoholu kupione w budce przy ulicy Valhallav�gen,zanim jeszcze skręcił do Liding�.Na dworze nadal było zimno, nawet o tej porze rokutemperatura nie przekraczała zera.Trochę zmarzł, jak zawsze po jedzeniu, a to cholerneogrzewanie w samochodzie znowu nie działało.Zadzwonił do �gestama, który rozmawiał z nim prawie falsetem.Grens naprawdę nieznosił młodego prokuratora, ale niechęć była wzajemna.Spotykali się i pracowali razem wciągu kilku ostatnich lat o parę razy za dużo, a po każdym dochodzeniu ich wzajemna niechęćrosła.Grens nie mógł na to nic poradzić, po prostu tak się ułożyło, nie znosił facetów, którzynosili garnitury w drobne prążki, będące ochroną przed zwykłym światem i niemądrymiludzmi.Jednak dzisiaj się zawziął.Jechał do Anni i chciał zachować przyjemne wrażenia ponadchodzącym spotkaniu, postanowił więc dać sobie tym razem spokój z sarkazmem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki