Johansen Iris Eve Duncan 03 Morderczy żywioł

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Nie będę miał.- Zamknął drzwi i oparł się o nie, zwal�czając fale dojmującego cierpienia.Powinien wziąć więcej środków przeciwbólowych, lecz nie może pozwolić sobie teraz na zamęt wgłowie, który nieuchronnie wywoływały.Gdy opuszczą Tucson, trochę sobie odpuści.Choć Sarajest tak szorstka w obejściu, to ona dba o wszystkich i nie do�puści do jego wyjazdu, jeślizorientuje się, że rana doskwie�ra mu jak diabli.I jest chory.O Boże, czuł się kompletnierozłożony.Gdy ból stępiał nieco i przeszedł w dręczące pul�sowanie, wyciągnął telefon i zadzwoniłdo Galena.- Jestem w domku Sary, ale zaraz lecimy na Tajwan.Dowiedziałeś się czegoś?- Jeszcze nie.Nadal tropię Sancheza.Na Tajwan?- Osunęła się tam lawina błotna.Wezwano jej zespół ratowniczy.Jadę z nimi.- Chryste Panie! Jak się czujesz?- Właśnie wyjęto mi kulę.Podle.- Nie zazdroszczę ci.- Znajdz tylko Rudzaka.Nawet jeśli jest ranny, na pewno coś knuje i obmyśla następny ruch.Odłożył słuchawkę i przymknął oczy, zbierając siły.Przebrnął przez ten telefon.Przebrnie też przez lot.Cały dowcip polega na tym, by przyblokowaćból, działać auto�matycznie, nie pozwolić sobie na myślenie.Pochylił się nad umywalką i opryskał twarz zimną wodą.- Miły facet - powiedziała Susie Philips, siedząca na skórzanym fotelu ze wzrokiem utkwionym wLoganie, któ�ry zajął miejsce na przodzie samolotu.- Nigdy byś nie zgadł, że to jakiś potentatfinansowy, co? - rzekła do Boy�da Medforda.- Rozejrzyj się tylko - odezwała się Sara suchym to�nem.- Chyba każdy by na to wpadł powyglądzie tego sa�molotu.- Wiem, o co ci chodzi.Jest dość rzeczowy.Dawno go znasz?- Niedawno.- Więc musi być bardzo porządnym facetem, skoro na ochotnika nam to załatwił.Zwłaszcza po tymwypadku.- Powiedział ci, że miał wypadek?- Nie, ale co by to mogło być innego?- A jak tam Dina? - Sara zmieniła temat.- W porządku.Ale brakuje jej naszych akcji.Patrzyłatak żałośnie, kiedy prowadziłam Donegana do furgonetki.�Poklepała owczarka niemieckiego pogłowie.- Nie rozu�mie, że emerytura po wieloletniej służbie to nagroda, nie kara.- Spojrzała naMonty'ego.- Oczywiście, Mont y ma jeszcze czas, ale też będzie to ciężko przeżywał.Pewniecię�żej niż jakikolwiek inny pies w zespole.Pomyśl o tym.Trzeba wielu miesięcy, żebywytresować tropiciela.Sara nie chciała się nad tym zastanawiać.Po tylu latach nie mogła sobie wyobrazić pracy z innympsem, a myśl, że Mont y się zestarzeje, sprawiała jej przykrość.- To jeszcze odległa przyszłość.- Podniosła się.- Logan wygląda, jakby był trochę zmęczony.Zobaczę, czy mu cze�goś nie potrzeba.- Dobry pomysł.- Susie przytaknęła.Z torby podróżnej wyjęła książkę w taniej obwolucie.- Mamnadzieję, że uśpi mnie to powieścidło.Takie długie loty naj chętniej przesy�pIam.- Ja też.- Sara czuła zmęczenie, ciążące jej w każdym mięśniu, gdy, idąc do Logana, przechodziłamiędzy fotela�mi, przestępując psy i podręczny bagaż.Chciała jak najprę�dzej zwinąć się i zasnąć,podobnie jak pozostali członkowie zespołu.Właściwie nic jej w tym nie przeszkadzało.Logan jejnie potrzebował.Sam był w stanie o siebie zadbać.Gdybyż był rozsądny.Ale gdyby był rozsądny, wyciąg�nąłby się na którymś z tapczanów, gdyodrzutowiec przed godziną startował z Tucson.On natomiast nadal rozmawiał z Boydem, słuchającgo uprzejmie, a z każdą minutą robił się bledszy i wyglądał na bardziej wyczerpanego.Ach, ci mężczyzni.Boyd uniósł wzrok i uśmiechnął się, gdy przed nimi sta�nęła.- Jak się masz, Saro.Niezła fura, co? Pamiętasz ten transportowiec, który zatargał nas do Baratu?- Jakże mogłabym zapomnieć? - spojrzała wprost na Logana.- Wyglądasz jak żywy trup.Idz dołóżka.- Za parę minut.Boyd właśnie opowiadał mi o akcji ra�towniczej w Nikaragui.- Może ci o tym opowiedzieć, kiedy się obudzisz.- Od�wróciła się do Boyda.- Wyrzucam cię stąd.Powinien trzy�mać nogę uniesioną.Pewnie ci nie powiedział, że wczoraj miał operację?- O, do diabła, nie! - Boyd podniósł się.- Już mnie tu nie ma.Zobaczymy się pózniej, Logan.Logan skinął głową i patrzył, jak Boyd przechodzi mię-dzy fotelami i siada koło Susie.- Dobrze go znasz?- Od lat.- Tak myślałem.Jesteś opryskliwa tylko wobec starychznajomych.- Lepiej byś się poczuł, gdybyś i ty był opryskliwy wo�bec niego.To fantastyczny facet, alestrasznie gadatliwy, gdy nie prowadzi poszukiwań.- Polubiłem go.- Uśmiechnął się.- I świetnie potrafię być równie opryskliwy jak ty, Saro.Zainteresował mnie.Dzięki niemu wejrzałem głębiej w waszą pracę.- I?- To jakby zajrzeć do piekła.Ciekawie jest o tym posłuchać, ale nie chciałbym tam zamieszkać.-Nie musisz tam mieszkać.Ja tak.- Chyba że.- Przestań gadać.Jestem śmiertelnie zmęczona i niemam najmniejszej ochoty wtrącać się do twoich rozmów z moimi przyjaciółmi tylko dlatego, żejesteś zbyt wielkim macho, by przyznać, że cię boli.Czy teraz zechcesz się po�łożyć i dasz michwilę odpocząć?- Jasne.- Z trudem podniósł się na nogi i stał, chwiejąc się, oparty ręką o tył fotela.- Daj mi tylkochwilkę, żebym pozbył się kurczów.Cały zesztywniałem.Najprawdopodobniej po prostu nie chciał się przyznać, że w obecnym stanie boi się przejść przezśrodek samolotu.- Pomóc ci? Skrzywił się [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki