Lewandowski Konrad T. Elektryczne perly

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Trzeba by jednak jakoś zwolnić.Nie zdążył rozwiązać tego problemu.Września zjawiła się �wiem znacznie szybciej.W następnej chwili Drwęcki zobaczył zwrotnicowych, zmykających na boki z ich toru jakkróliki.Boy też to spostrzegł.- Zdążyli ustawić czy nie zdążyli? - zapytał tonem Hamleta.- Oto jest pytanie.- Nie rzucim ziemi, skąd nasz ród! - Jerzy uznał, że w tej sytuacji pozostaje im jużtylko czarny humor.Wpadli na rozjazd z prędkością co najmniej trzy razy za dużą, niż powinni.Nazłączach szyn huknęło, aż zadzwoniły zęby.Ciężki parowóz nie porzucił ziemi i utrzymał siętorów, ale o wagonach już nie dało się tego powiedzieć.Pofrunęły nad szynami jeden podrugim i opadły przy akompaniamencie łoskotu, w którym przepadłoby solidneprzygotowanie artyleryjskie.Ostatni wagon nie wcelował w tor i przez kilka stawiającychwłosy na głowie sekund toczył się i podskakiwał po samych podkładach, aż kolejny podrzutoraz impet reszty składu wciągnęły go z powrotem na szyny.Drwęckiemu wydało się, żesłyszy chichot Przybyszewskiej, ale raczej był to skowyt naprężonego metalu.Z tylnegopulmana wyleciała większość szyb, a także, jak się potem okazało, nie jeden poselski żołądekgwałtownie zmniejszył swoją objętość.- Jakby się pan pytał, panie Jerzy, to tak właśnie wygląda prawdziwy cud! - oznajmił zulgą Boy, gdy wściekły harmider zmienił się znów w miarowy stukot.- Lepiej nie myśleć.- Drwęcki otarł pot z czoła.Nad węglarką pojawiła się pozieleniała twarz Tuwima.- Tadzik, wszystko w porządku?! - zawołał wystraszony poeta.- Fraszka, igraszka, Juleczku! - odkrzyknął mu Boy, kontemplując manometr.Hałas, wstrząsy, a szczególnie niewygodne węglowe podło że obudziły wreszciebeztroskich biesiadników.Wieniawa usiadł, masując sobie plecy, a maszynista Wasilewskichwiejnym krokiem zbliżył się do Boya.- Pan tu prowadzi.? - prawda docierała powoli.- Ktoś musiał - skwitował %7łeleński.- O Jezu, będę rzygał! - maszynista otworzył szybko drzwi kabiny.Jerzy przytrzymał go za pasek od spodni.- Dzdziękuję, ppanie.- Nadkomisarz Drwęcki.- Eee, panie władzo.my tylko po maluchu.- Dobra, dobra, potem pogadamy!- Wszystko biorę na siebie! - oświadczył Wieniawa.- Także zgubienie na trasie zaplecza politycznego rządu? - zagadnął go Drwęcki.- Co?! - wystraszył się pułkownik.- Urwało nam fajdanajów?!- Niewiele brakowało - odparł Jerzy.- Aleście dali ułański popis.Przez węglarkę przedostał się kapral Mostowiak.- Melduję posłusznie, panie pułkowniku, że panowie posłowie, że tak powiem, złożyliinterpelację w sprawie.- Do diabła z nimi! - warknął Wieniawa.- Przynieście tu zaraz najmocniejszej kawy!Ale, migiem!- Wedle rozkazu!- Mamy rannych? - spytał Drwęcki ordynansa.- Czterech troszkę od szkła, panie nadkomisarzu - odparł Mostowiak.- Paru się, że takpowiem.tego, no.całkiem jak pan Marszałek mawia.za przeproszeniem, ofajdało.Aleogólnie powinno być dobrze.Panowie posłowie też dali sobie zdrowo po czajnikach.stąd, żetak powiem, w każdą oficjalną wersję powinni uwierzyć.- Coś się wymyśli! - stwierdził Wieniawa.- Do Poznania Jeszcze kawałek, zdążymysię ogarnąć.Cholera, muszę zmienić mundur po tym węglu.- Przypominam, że przed nami jeszcze główny punkt programu! - powiedział Jerzy.- O szlag, prawie bym przez to wszystko zapomniał!- Panie nadkomisarzu.- zajęczał maszynista, gryziony Przez sumienie.- Ja nigdywięcej.- Przestańcie skomlić Wasilewski! Trzymać ułański fason! - zgromił go Wieniawa.-Napijecie się kawy i białoczerwona w górę! Flagę na dach, reszta potem.- Tak jest, panie pułkowniku!Drwęcki i Boy wrócili do salonki.Większość obecnych niespecjalnie przejęła sięhałaśliwym rozjazdem i wróciła już do przerwanej biesiady.Zwłaszcza Tuwim przy butelcewódki intensywnie leczył chorobę lokomocyjną.Fiszer spał jak dziecko.Tylko kelnerzywyrzekali, że potłukła się reprezentacyjna prezydencka zastawa.Z tyłu składu pewnie byłogorzej, ale Jerzy nie zamierzał tam wchodzić.Zamknął się w łazience, usiłując domyć ręce itwarz z węglowego miału.Potem z grubsza doprowadził do porządku własne ubranie iwyszedł napić się kawy z %7łeleńskim.Tak doczekali wjazdu do Poznania.Wasilewski zdążył już opanować maszynę na tyle,że obsługa Dworca Głównego bez problemu skierowała ich na właściwy peron.Właściwiewrażeń na dziś było dosyć, ale uroczystego powitania nie można już było odwołać.Wjechali w szpaler narodowych flag i ramion, unoszących się w rzymskimpozdrowieniu.Nad peronem rozwinięto ozdobiony orłami czerwony transparent z białymnapisem: NIECH %7łYJE NARODOWA MYZL TECHNICZNA! I, zaraz obok, drugi: CHWAAA POLSKIM IN%7łYNIEROM! Potem tablica: OWP WITA NA PWKSilą rzeczy, w tej sytuacji nikt nie kwapił się, żeby wysiąść i przemówić dozgromadzonych narodowców, których było około setki.Gdy pociąg stanął, w saloncezapadło pełne wyczekiwania milczenie.Posłowie z tylnych wagonów najwyrazniej też wolelinie ryzykować żadnych expos�.Uwaga witających skupiła się szczęśliwie na lokomotywie,którą oglądano z nabożnym podziwem, przechodzącym powoli w cichą konsternację.Umilkłypoczątkowe wiwaty.I wtedy właśnie na peron wytoczył się mocno zawiany Tuwim-- Szalom! - zawołał donośnie.- No i kto tutaj zapomniał polskiego języka w gębie?!Cisza gęstniała przez trzy długie sekundy.- To żydowski spisek! - zawołał ktoś.Tłum zaszemrał.Drwęcki i Wieniawa wysiedli czym prędzej, żeby dać wsparcie poecie.Następniwyskoczyli Mostowiak i Broniewski.Ten drugi, toczący wokół przekrwionym wzrokiemskacowanego niedzwiedzia, wzbudzał niewątpliwy respekt, jednak to widok powszechnieznanego pułkownika pohamował zapędy najbardziej krewkich endeków, którzy zaczęlioglądać się na kierownictwo.To zaś gorączkowo się naradzało.Do pozostałych dotarło już,że zostali wystawieni na pośmiewisko.Zaciskały się pięści i szczęki.Tymczasem Drwęckinigdzie nie widział Witkowiaka, który miał przybyć z odsieczą.Sytuacja robiła się corazbardziej grozna.Nie ulegało wątpliwości, że atak nie nastąpił dotąd jedynie z racjikompletnego zaskoczenia wystrychniętych na dudka narodowców, którzy z racji takuroczystej okazji nie zabrali z sobą pałek.Szczęśliwie nie mieli też zwyczaju działać bezrozkazu.- Panowie, negocjujmy! - zawołał Fiszer, wysiadając z salonki [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki