Loureiro Manel Apokalipsa Z 03 Gniew sprawiedliwych

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.To dlategozrobiłem to wszystko.Jedyne, czego żałuję, to że nie będzie mnie tu, kiedy heloci powstaną przeciwko wam, a paruwielkich Murzynów z getta dorwie cię, przywiąże do łóżka i będzie ci bolcować dupę, aż zwariujesz.Chociaż wsumie ty masz chyba spore doświadczenie w tych klimatach.W więzieniu już się pewnie tobą porządnie zajęli.Twarz Grapesa poczerwieniała.Widać było, że jest bliski furii.Przez chwilę myślałem, że posunąłem się zadaleko, bo aryjczyk zacisnął dłoń na szyi Lukullusa i potrząsnął biednym zwierzakiem, jakby ten był szmacianąlalką.Bezsilny, bliski uduszenia kot szamotał się słabo, raz po raz miaucząc żałośnie. Rano zadbam o to, żebyś trafił do jednego wagonu z paroma naćpanymi czarnuchami rzucił rozzłoszczony.Przekonamy się, kto tu skończy z poszerzonym odbytem.Zamilkłem.Co właściwie miałbym powiedzieć? Grapes miał w ręku wszystkie wygrywające karty i obaj doskonaleo tym wiedzieliśmy. No, ale nie przyszedłem do ciebie na pogaduchy oznajmił aryjczyk, jednocześnie szukając czegoś wgłębokich kieszeniach wojskowych spodni. Przyniosłem ci coś, co pozwoli ci dotrwać do rana.Grapes rzucił w moją stronę jakiś przedmiot.Złapałem go i przyjrzałem mu się.Był to pojemnik niewiele większyod puszki napoju gazowanego, wykonany z przezroczystego plastiku i wypełniony białawą mętną cieczą. To cladoxpan wyjaśnił Grapes. Jesteś zarażony od ośmiu godzin i zaraz wystąpią pierwsze objawy tuprzyjrzał mi się uważnie chociaż widzę, że już teraz pocisz się jak świnia, mimo że tu na dole strasznie pizdzi.Nic nie odpowiedziałem, choć jego słowa potwierdziły tylko moje własne pesymistyczne przypuszczenia.Uczuciegorąca, z którym zmagałem się całe popołudnie, było całkowicie nienaturalne.To TSJ wygrywał walkę z moimukładem odpornościowym. Co mam z tym zrobić? spytałem przygaszonym głosem. Masz dwa wyjścia odpowiedział szef gwardzistów. Możesz oddać mi ten słoik, a wtedy, kiedy wrócę tu rano,będziesz już tylko cuchnącym Nieumarłym.Dostaniesz kulkę w łeb, spalimy twoje ścierwo w kontenerze na śmieci ibędzie pozamiatane.Drugie wyjście jest takie, że będziesz sobie pomału wydzielał lek.Ayk po łyku.Im dłużej cistarczy, tym dłużej będziesz żył.Inna sprawa, że i tak gówno ci to da, bo tak czy siak umrzesz potem gdzieś napustkowiu Grapes wzruszył ramionami ale wybór jest twój.Decyduj. Wybieram życie odpowiedziałem słabym głosem ze wzrokiem wbitym w podłogę.Nigdy dotąd nie czułem siętak pokonany i bezsilny. Co tam mamroczesz? Nie słyszę cię. Wybieram życie powtórzyłem nieco głośniej. Spodziewałem się tego powiedział na to Grapes. Dlatego chcę mieć dodatkową gwarancję, że będziesz siędobrze sprawować.Aryjczyk wyciągnął z cholewy nóż i nim zdążyłem cokolwiek powiedzieć, położył sobieLukullusa na kolanach i przystawił ostrze do jego ogona. NIE!Grapes szarpnął dłonią i jednym ruchem przeciął koci ogon na dwoje.Lukullus wydał rozpaczliwy, pełen bólupisk.Wszystko działo się jakby w zwolnionym tempie: ruch nadgarstka Grapesa, zakrwawione ostrze uniesione wpowietrzu, krew cieknąca z kikuta kociego ogona, wybałuszone w potwornym bólu oczy i panika bezbronnegoperskiego kota.Na twarzy gwardzisty zagościł wyraz sadystycznej satysfakcji.Wściekły jak chyba nigdy w życiuzaciskałem dłonie na prętach kraty tak mocno, że aż zbielały mi kostki. Ty bydlaku! Skurwysynu! Zabiję cię, słyszysz?! Przysięgam, że cię zabiję, zasrany skurwielu! Opowiedz komu innemu tę bajeczkę. Grapes spokojnie wsunął nóż z powrotem za cholewę. Nie martw się okota, dopilnuję, żeby założyli mu na to jakiś bandaż ton gwardzisty stał się nagle szorstki ale jeśli nie chcesz,żebym w nocy zagrał o jego flaki w pokera, to masz siedzieć tu cicho i nie robić głupstw.Rozumiemy się?Krew Lukullusa kapała na linoleum, którym wyłożono podłogę, pozostawiając plamki przypominające kształtemkwiaty.Nie byłem w stanie oderwać od nich wzroku.Nigdy w życiu nie czułem takiej nienawiści jak w tymmomencie. Zostawiam cię samego, żebyś mógł sobie pomedytować.Dobrej nocy.Skurwysyn Grapes oddalił się korytarzem, pogwizdując.Na rękach trzymał Lukullusa, którego żałosnepomiaukiwanie stawało się coraz cichsze.W końcu zostałem sam, w jednej ręce mając plastikowy pojemnik z cladoxpanem, a w drugiej odcięty kawałekogona mojego kota.Serce pękało mi z bólu na sam widok zakrwawionego strzępu futra i chrząstek.Nie byłem już nawet w stanie płakać.Jedyne, czego chciałem, to zemsta.31BLUEFONT, PORANEK PO AAPANCEDwie pierwsze godziny tego ranka upłynęły na nerwowej krzątaninie.Na piętrze nad tawerną Mendoza założyłgłówną kwaterę powstańczą, a następnie rozesłał posłańców na cztery strony świata, by zawiadomili całe getto.Posłańcy byli bardzo młodzi, niektórych można by wciąż nazwać dziećmi.Wszyscy mieli szybkie nogi i wygłodniałespojrzenia.%7ładen nie dostał do ręki pisma, wszyscy musieli na pamięć nauczyć się komunikatu, który mieliprzekazać.Od ich szybkości i zwinności zależało, czy uda im się uniknąć schwytania przez patrole milicji i ZielonejGwardii.Nie mogli mieć przy sobie żadnych obciążających materiałów.Luc�a i Wiktor przyglądali się przygotowaniom, siedząc w kącie pomieszczenia.Wszystko to wydawało im sięmocno niepokojące.Alejandrze udało się wydobyć skądś apteczkę.Dzięki temu mogła oczyścić i opatrzyćstłuczenia i rozcięcia na twarzy Ukraińca, który czuł się już i wyglądał znacznie lepiej.Nadal bolały go żebra (zktórych najprawdopodobniej jedno lub dwa były pęknięte), ale tego typu niedogodności były wojskowy znosił bezwiększego trudu.Podążał wzrokiem za uczestnikami całego zamieszania, starając się ustalić, kto tu jestprowodyrem.Jednocześnie raczył się gulaszem niepewnego pochodzenia [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki