Ludlum Robert Zdrada Bourne'a

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Oczywiście sam się oszukuje.W rzeczywistościchodzi o jego urażoną dumę.Brat Fadiego wywalił go z IVT pod fałszywymi zarzutami.Amój mąż jest pracoholikiem.To jego słabość.Odchyliła się na siedząco do tyłu i złożyła ręce na kolanach.- I co teraz?- Zawsze istnieje jakieś rozwiązanie.Tylko trzeba je dostrzec.- Lindros zerknął nadwóch strażników tuż za progiem izby chorych.Rozmawiali ze sobą przyciszonymi głosami.- Nie chcesz się stąd wydostać?- A co z Costinem?- Zakończył swoją pracę dla Fadiego.Taka inteligentna kobieta jak ty powinnawiedzieć, że stał się zbędny.- To nieprawda! - krzyknęła.- Katiu, wszyscy mamy skłonność do oszukiwania się.Dlatego wpadamy w tarapaty.Nie myślisz perspektywicznie.Siedziała nieruchomo i patrzyła na niego z dziwnym wzrokiem.- Wszyscy potrafimy się też zmieniać - dodał.- A nawet musimy, żeby żyć dalej, żebyprzetrwać.Odwróciła na chwilę wzrok, jak to robią ludzie, kiedy się boją podjąć decyzję ipotrzebują otuchy.- Kto ci to zrobił, Katiu? - zapytał łagodnie Lindros.Spojrzała z powrotem na niego zlękiem w oczach.- Fadi.I jego ludzie.Nakłonili Costina, żeby skończył urządzenie jądrowe.- To nie ma sensu - skwitował Lindros.- Jeśli Veintrop wiedział, że jesteś w rękachFadiego, to mu powinno wystarczyć, nie sądzisz?Kobieta zagryzła wargi i skoncentrowała się na swoim zajęciu.Po chwili wstała.- Katiu, dlaczego mi nie odpowiedziałaś? Wyszła z izby chorych.Nie obejrzała się.Annę Held stała w chłodnym deszczu na rogu �smej ulicy i L Street w Northeast.Miała wrażenie, że kompaktowy pistolet Smith&Wesson w prawej kieszeni jej trencza tojakaś straszliwa deformacja, którą właśnie u niej zdiagnozowano.Wiedziała, że zaryzykuje wszystko, byle tylko nie czuła się odtrącona.Jedyne, comogła zrobić, to udowodnić, że znów jest coś warta.Jeśli zastrzeli Soraję, Dżamil na pewnoprzyjmie ją z powrotem.Postawiła kołnierz, żeby się ochronić przed zacinającym deszczem, i zaczęła iść.Powinna się bać tej okolicy, którą policja wolała omijać, ale była dziwnie spokojna.Choćmoże to wcale nie dziwne.Nie miała nic do stracenia.Skręciła za róg w Siódmą ulicę.Czego szuka? Jakie wskazówki powiedzą jej, czysłusznie wydedukowała, że Soraja zaszyła się właśnie tutaj? Przejechał samochód, potemdrugi.Twarze - czarne, latynoskie, wrogie, obce - patrzyły na nią złym wzrokiem.Jedenkierowca wyszczerzył do niej zęby i obscenicznie poruszył językiem.Włożyła prawą rękę dokieszeni i zacisnęła palce na chwycie broni.Szła i patrzyła na mijane domy - zaniedbane, zniszczone, naznaczone ubóstwem,obojętnością i płomieniami.Maleńkie podwórka od frontu wypełniał gruz i zawalały rupiecie,jakby na tej ulicy mieszkali handlarze starzyzną, wystawiający na sprzedaż swoje nędznetowary.Powietrze cuchnęło gnijącymi odpadkami i moczem, klęską i rozpaczą.Tu i tambiegały wychudłe psy i szczerzyły na Annę żółte zęby.Czuła się jak tonący, który kurczowo trzyma się jedynej rzeczy, aby nie pójść na dno.Od ściskania chwytu broni spociła jej się dłoń.Pomyślała przelotnie, że wreszcie nadszedłdzień, kiedy wykorzysta umiejętności nabyte podczas wielogodzinnych ćwiczeń na strzelnicy.Usłyszała gruby, rzeczowy głos instruktora, korygował jej postawę lub sposób trzymaniabroni, gdy przeładowywała służbowego smith&wessona.Pomyślała o swojej siostrze Joyce.Przypomniała sobie smutek ich wspólnegodzieciństwa.Ale przecież były też radości, gdy sypiały w jednym łóżku, opowiadały sobiehistorie o duchach i czekały, która pierwsza wrzaśnie ze strachu.Annę czuła się teraz jakduch sunący przez świat, gdzie dawniej żyła.Przecięła jezdnię i minęła plac zarośnięty, mimozimy, chwastami do pasa.Opony, zniszczone jak twarz starego człowieka, puste plastikowebutelki, strzykawki, zużyte prezerwatywy, wyrzucone telefony komórkowe, jedna czerwonaskarpetka z dziurą w miejscu na duży palec.I odcięta kończyna.Annę aż podskoczyła z walącym sercem.To tylko ręka lalki.Ale tętno nie spadło.Patrzyła z ponurą fascynacją na odcięte ramię, leżące wśród zwiędłych chwastów.Było jakprzerwana przyszłość Joyce.Annę zadała sobie pytanie, jaka jest właściwie różnica międzyprzyszłością Joyce a jej własną terazniejszością? Dawno nie płakała.Teraz miała wrażenie, żejuż zapomniała, jak to się robi.Dzień zamienił się w ciemną noc, lodowaty deszcz w mokrą mgłę.Wilgoć zastygałana włosach i dłoniach.Od czasu do czasu rozlegało się wycie syreny, potem milkło wniespokojnej ciszy.Usłyszała za sobą warkot silnika.Przystanęła z walącym sercem i czekała, ażsamochód ją minie.Nie przejechał obok.Ruszyła dalej, tym razem szybszym krokiem.Autowyłoniło się z mgły i dostosowało prędkość do jej tempa.Natychmiast zmieniła kierunek i z ręką zaciśniętą na chwycie smith&wessonazawróciła w stronę samochodu.Zatrzymał się.Szyba kierowcy opuściła się i odsłoniłapociągłą, zniszczoną twarz koloru starego skórzanego buta.Brodę pokrywał siwy zarost.- Chyba się pani zgubiła - zagadnął kierowca głosem zachrypniętym od nikotyny.-Kursy bez taksometru.Uchylił czapki baseballowej.- Może pani potrzebuje transportu? Bojakaś banda przy następnej przecznicy już się oblizuje na myśl o takiej pięknej kobiecie.- Poradzę sobie - odparła Annę, ale nagły strach sprawił, że zabrzmiało to niepewnie.Taksiarz popatrzył na nią z powątpiewaniem.- Jak pani uważa.Kiedy wrzucił bieg, Annę zawołała:- Niech pan zaczeka! - Przesunęła dłonią po wilgotnym czole.Czuła się tak, jakbymiała wysoką gorączkę.Kogo chciała oszukać? Nie potrafiłaby strzelić do Sorai, a tymbardziej jej zabić.Chwyciła za klamkę tylnych drzwi, wśliznęła się do taksówki i podała kierowcy adres.Zdecydowała nie wracać do kwatery głównej CIA.Nie chciała spotkać ani Dżamila, aniStarego.Zastanawiała się, czy jeszcze kiedykolwiek będzie w stanie spojrzeć im w oczy.Taksiarz przyglądał się jej przez ramię.- O co chodzi? - zapytała trochę zbyt defensywnie.Mężczyzna odchrząknął.- Cholernie fajna z pani babka.Postanowiła być wyrozumiała, wyjęła plik banknotów i pomachała mu pieniędzmiprzed nosem.- Zawiezie mnie pan, czy nie? Taksiarz oblizał wargi i wrzucił bieg [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki