Mortka Marcin Ragnarok 1940, t.1

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pod żadnym pozorem jednak nikt nie może nas ze sobą połączyć.Zapamiętałeś?" Zapamiętałem mruknął Jeremy i natychmiast odwrócił głowę.W tej samej chwili cościemnego musnęło jego twarz.Zaintrygowany spojrzał w bok i ujrzał młodą kobietę desperacko próbującą zawiązaćciemną jedwabną chustę wokół głowy.Dokuczliwy wiatr wydymał jednak tkaninę i porywałsplecione w warkocz włosy, tak więc dziewczyna szamotała się i klęła pod nosem, lecz efektjej starań wciąż pozostawał mizerny.Naraz chusta uciekła jej spomiędzy palców i niczymwielki nietoperz pofrunęła ku niebu, lecz wtedy złapał ją Jeremy.Uniósł brwi zaskoczonywłasnym refleksem i podał zgubę dziewczynie. Go raibh maith agat [dziękuję] powiedziała zarumieniona. Przykro mi, ale nie znam irlandzkiego odparł dziennikarz. Mówi pani po angielsku? Jestem Irlandką, tak więc nie mam wyboru stwierdziła dziewczyna z przekąsem.Mówiła niemalże bez akcentu. Ma pan niezły refleks.Ani chybi grywa pan w tenisa zprzyjaciółmi z uniwersytetu, co? Nie, nie mam na to czasu uśmiechnął się Jeremy. Jestem dość zajętym człowiekiem. Ach, rozumiem! Polowanie na lisy, przyjęcia popołudniowe, wyścigi konne, upijanie sięw klubach dla dżentelmenów.Jakie to wszystko czasochłonne, nieprawdaż?Dopiero teraz Baldwin przypomniał sobie o charakteryzacji, której poddał go Cillian zarazpo przybyciu do Holyhead.Rzedniejące jasne włosy dziennikarza zostały pofarbowane naczarno, a następnie sczesane na bok.Agent nakazał mu się również dokładnie ogolić, wręczyłokulary ze srebrną oprawką oraz niewielki sygnet ze sfałszowanym rubinem, a na końcupoinstruował, jak ma trzymać głowę i chodzić.Wszystkie te zabiegi, łącznie z przebraniemsię w modny, elegancki garnitur (aczkolwiek podrobiony, jak przyznał Cillian) oraznarzuceniem długiego płaszcza z wełny, zamieniły Jeremy'ego z zaniedbanego,niespokojnego korespondenta wojennego w archetyp bywalca londyńskich kręgówtowarzyskich.Dziennikarz początkowo protestował przeciwko tak mało dyskretnemuprzebraniu, lecz wtedy Cillian wręczył mu fałszywy paszport na nazwisko Alberta Vandruffa,obywatela Lyonesse. Pewnie dobrze wiesz, co sądzą o nas nasi kuzyni zza oceanu przypomniał sobie słowaCilliana. Między sobą obśmiewają nas niemiłosiernie, ale za każdym razem, gdy któryśznajdzie się w Starym Kraju, staje się bardziej angielski od nieboszczyka Churchilla.Samposiadasz sporo cech typowych dla Lyonesseńczyków, jak choćby niewyparzoną gębę,wrodzoną niezdarność oraz brak perspektywicznego myślenia, tak więc takie przebranie niepowinno wzbudzić żadnych podejrzeń.Pamiętaj tylko, by zmienić akcent na bardziejgardłowy, co drugie słowo powtarzać �miły panie� i oburzać się za każdym razem, gdy ktośskrytykuje republikę jako ustrój".Tymczasem w oczach dziewczyny wyczytał niechęć, co jednocześnie dodało mu otuchy,jak i mocno go zirytowało.Cieszył się, że kamuflaż jest przekonujący, ale z drugiej stronywolałby nie budzić uprzedzeń samym tylko wyglądem. Tym bardziej że co przyznał z narastającym zdumieniem Irlandka była naprawdępiękną dziewczyną.Wściekłe podmuchy wiatru wreszcie rozsupłały jej warkocz i długiekruczoczarne włosy uniosły się wraz z powiewem, przysłaniając drobną, elfią twarz.Gdy wkońcu je zebrała i kilkoma gwałtownymi szarpnięciami związała w gruby supeł, Baldwinujrzał głębokie ciemnozielone oczy, drobny, lekko piegowaty nosek oraz usta, mocnozaciśnięte ze złości.Cała jej sylwetka emanowała witalnością, jakby rozsadzało ją potężnezródło niewyczerpalnej energii. No oznajmiła w końcu. To napatrzył się pan na niedolę poddanej waszego króla. Przesadza pani z okazywaniem niechęci stwierdził. Nie jestem Anglikiem, miła pani.O, wybaczy pani nietakt, mam na imię Albert.Albert Vandruff z Nowego Amsterdamu.Przybrane imię i nazwisko zabrzmiało w jego ustach równie fałszywie jak imitacjagardłowego akcentu używanego na północy Lyonesse i Baldwin spojrzał na dziewczynę zlekkim przestrachem, jakby obawiał się, że ta parsknie śmiechem i wyszydzi nieudolną próbęzamaskowania jego tożsamości.Jednakże Irlandka nie zamierzała szydzić, tylko spojrzała nadziennikarza z bezgraniczną wprost pogardą. A na co mi pańskie imię i nazwisko? warknęła. Bym mogła dzięki temu stanąć wpierwszym szeregu, gdy będzie pan rzucał miedziaki jako wyraz współczucia dla uciśnionegonarodu?Z tymi słowami odwróciła się i odeszła, zostawiając osłupiałego Jeremy'ego na rufiepromu.Baldwin rozejrzał się bezradnie, jakby nie dowierzał temu, czego przed chwilądoświadczył, lecz wtedy znów napotkał wściekły wzrok Cilliana. Jedną z podstawowych zasad poruszania się na potencjalnie wrogim terenie jest unikaniejakichkolwiek kontaktów z przypadkowo napotkanymi miejscowymi przypomniał sobieJeremy. Każdy człowiek, nawet ten najbardziej niewinnie wyglądający a właściwie toprzede wszystkim ktoś taki jest potencjalnym agentem wrogiego wywiadu.Wbij sobie to dogłowy, dziennikarzu.Koniec wywiadów z żołnierzami, barmanami, żebrakami i dziwkami narogu". A pocałujcie mnie wszyscy w dupę! mruknął Baldwin i znów oparł się o reling.* * *Dublin przywitał ich gęstą, dokuczliwą mżawką oraz atmosferą nerwowości.Zmiechy iwesołe przekomarzania ucichły, gdy dostrzeżono duży brytyjski niszczyciel kotwiczący naredzie.Irlandczycy zgromadzili się wzdłuż burt i bez słowa, z martwymi twarzamiprzyglądali się szaremu, groznie wyglądającemu okrętowi.Nad pokładem zawisła ciężka,ponura cisza, nawet krzyki coraz liczniejszych mew niosły w sobie jakąś grozbę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki