PH Saylor S. Rzym

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.�� %7łycie Kesona toczyło się zgodnie z ustaloną rutyną, aż w końcu nadszedłdzień, który miał je odmienić na zawsze jednak z innego powodu, niż mu sięwydawało.Tego dnia odbyły się jego zaręczyny z dziewczyną o imieniu Galeria.Uroczystość była zwieńczeniem intensywnych negocjacji między dwiemapatrycjuszowskimi rodzinami.Po stronie Fabiuszów najusilniej popychałKesona do tego małżeństwa kuzyn Kwintus, który miał w tym swój ukryty cel.Młodzieniec wykazał się inteligencją i ambicją, ale był przy tym uparty iprzekorny; odpowiedzialność za własną rodzinę mogła pomóc w okiełznaniujego krnąbrnej natury i energii.Sam Keso przyjął perspektywę ożenku z mieszanymi uczuciami, ale Galeriabyła ładną dziewczyną o figurze Wenus, a podczas kilku odbytych wtowarzystwie przyzwoitki konwersacji przekonał się, że jest też czarującowstydliwa i słodka, bez większych oporów poszedł więc za wolą rodziny.Zaręczyny celebrowano w domu Kwintusa Fabiusza, który raczył gościnajlepszym winem.Toasty spełniano ochoczo i atmosfera była świąteczna, aleKeso czekał chwili, gdy nie uchybiając towarzyskiej etykiecie, będzie mógł sięwreszcie wymknąć.Lekko podchmielony pomaszerował do domu AppiuszaKlaudiusza, pragnąc podzielić się nowiną ze swym mentorem.Odzwierny poprosił go, by zaczekał w przedpokoju biblioteki, wyjaśniając,że gospodarz przyjmuje akurat gościa przybyłego w sprawie urzędowej.Wieczór był ciepły i wszystkie drzwi pozostawiono otwarte.Keso całkiemwyraznie słyszał dobiegającą z sąsiedniego pomieszczenia rozmowę. Nie przeczę, że to, o co zabiegasz, ma swój precedens mówił Appiusz.Religia państwowa stała się tak skomplikowana i tylu rytuałów trzebadochowywać każdego dnia w całym mieście, że w ostatnich latach coraz więcejtakich obowiązków cedowano na świątynnych niewolników, co prawdaprzeszkolonych przez kapłanów.Niemniej, Tytusie Potycjuszu, twojapropozycja jest trochę innego rodzaju i na pewno wzbudzi kontrowersje.Nazwisko Potycjusza niewiele Kesonowi mówiło.Znał tę patrycjuszowskąrodzinę i wiedział, że należy do najstarszych, ale nie liczy się w polityce idaleko jej do elitarnej sfery Fabiuszów.Mgliście sobie przypominał, żePotycjusze mają coś wspólnego z Ara Maxima, natomiast dopiero z tej mimowoli podsłuchiwanej rozmowy dowiedział się, że chodzi o dziedzicznyprzywilej i obowiązek opieki nad ołtarzem, w tej bowiem sprawie przyszedłTytus. Proszę mnie zrozumieć, cenzorze. Głos brzmiał, jakby mówiący był stary,zmęczony i przygnębiony. Gdybym widział jakiekolwiek inne rozwiązanierodzinnych kłopotów, nigdy bym nie przyszedł z tą prośbą.To smutna prawda:Potycjuszów już nie stać na utrzymanie ołtarza i wydawanie dorocznych UcztHerkulesa.Ara Maxima pilnie wymaga odnowienia.Byłeś tam ostatnio? Towstyd dla nas wszystkich! Uczta stała się żebraczym posiłkiem.Mówię to zwielkim zażenowaniem, ale to prawda.Nie możemy należycie spełniać naszychobowiązków, a to nie najlepiej świadczy i o nas, i o Rzymie, nie mówiąc już, żeuwłacza bogu.Mimo usilnych starań tylko pogrążamy się głębiej w ubóstwo.Gdybyż wróciły czasy naszych przodków, kiedy ołtarzem mógł być zwykłypłaski kamień, a za ucztę starczała choćby garść fasoli! Ale Rzym się zmienił.Jak rosła jego potęga i bogactwo, tak zwiększały się religijne wymagania.Miasto stać na opiekę nad ołtarzem i uczczenie Herkulesa biesiadą, z którejwszyscy będziemy dumni.Potycjusze nie mogą tego zapewnić. Rozumiem twój punkt widzenia, Tytusie.W zamian za scedowanie tegoprzywileju na państwo oczekujesz zapewne szczodrej rekompensaty? Byłoby to właściwe. Suma powinna być dostatecznie wysoka, by wydobyć was z finansowegodołka, tak? Z hojnego wynagrodzenia zrobimy dobry użytek, cenzorze. A więc wyłączny, dziedziczny religijny obowiązek, zaszczyt zazdrośniestrzeżony przez długie wieki, stał się zwyczajnym towarem do kupczenia?Zdajesz sobie chyba sprawę, że tak właśnie niektórzy powiedzą? Z racji stanowiska jesteś władny, jak sądzę, zatwierdzić tę transakcję. Powiedzmy, że to zrobię.Co wtedy ludzie zaczną mówić o mnie? AppiuszKlaudiusz znów nadużywa urzędu! Nie dość, że zapełnia senat swoimi niskourodzonymi przyjaciółmi i ustawia wybory, to jeszcze chce majstrować przynajstarszych religijnych tradycjach Rzymu!Potycjusz westchnął. Wiem, że to dla ciebie trudna decyzja. Wprost przeciwnie! Z całego serca popieram twój pomysł. Naprawdę? Oczywiście.Staroświecki pogląd, że pewne funkcje kapłańskie musząpozostawać w wyłącznej gestii jakiejś konkretnej rodziny, jest dla mnie nie doprzyjęcia.Każdy element naszej religii, który wpływa na całe państwo,powinien się znalezć w państwowym ręku, pod kontrolą całego ludu.Z tego topowodu, zupełnie nie związanego z finansowymi problemami twojej rodziny,w pełni aprobuję twoją ofertę przekazania Ara Maxima i Uczty Herkulesa narzecz miasta.Nie wątpię, że uda mi się załatwić dla was sprawiedliwąrekompensatę. Cenzorze, nie wiem, jak mam dziękować. Nie dziękuj więc, przynajmniej jeszcze nie teraz.Jak uprzedzałem, znajdąsię zagorzali przeciwnicy takiego rozwiązania.Mnie oskarżą o bezbożność iprzekraczanie kompetencji.Ciebie i twoich krewnych odsądzą od czci i wiary.Musicie być przygotowani na takie kalumnie. Rozumiem, cenzorze. To dobrze.Zanim pójdziemy dalej, muszę cię zapytać, czy rzeczywiściereprezentujesz wolę całego rodu.W spisie ludności.Do słuchającego z zainteresowaniem Kesona dobiegł szelest rozwijanychzwojów, a potem niewyrazne mruknięcia Appiusza. Widzę, że jest was mniej, niż myślałem.Czy to możliwe? W całym Rzymiezostało tylko dwanaście odrębnych domostw Potycjuszów i raptemtrzydziestu mężczyzn noszących to nazwisko? Niestety, tak.Nasza liczebność zmalała razem z majątkiem. I jesteś upoważniony do przemawiania w imieniu ich wszystkich? Jestem seniorem rodu.Tę sprawę omawialiśmy wielokrotnie iszczegółowo.To już postanowione. Niech więc tak będzie.Klaudiusz wezwał sekretarza i wydał mu kilka poleceń.Z TytusemPotycjuszem wymienił jeszcze parę uprzejmości, po czym odprowadził go dowyjścia.Ujrzawszy w przedpokoju Kesona, przywitał go szerokim uśmiechem.Keso z ciekawością patrzył na wychodzącego gościa.Potycjusz miał siwewłosy i brodę, co pasowało do jego starczego głosu, a jego toga dobre czasymiała już dawno za sobą.Obrzucił chłopaka przelotnym spojrzeniem, ale naglestanął jak wryty i zaczął mu się bardziej badawczo przyglądać. Czy my się znamy, młodzieńcze? spytał. Nie sądzę odparł Keso. Pozwól, że ci przedstawię Kesona Fabiusza Dorso. Appiusz Klaudiuszprzejął inicjatywę. Młodego człowieka z głową nie do pozłoty.Pomaga miprzy budowie nowej drogi i akweduktu.A to, Kesonie, jest czcigodny Tytus,pater familias rodu Potycjuszów. Jednego z naszych najstarszych. Keso skłonił się lekko, żeby nie wydać sięnieuprzejmym. Tak, przysłużyliśmy się miastu w jego wczesnych latach rzekł Potycjusz.Teraz kolej na innych, jak Fabiusze [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki