Tołstoj Lew Wojna i pokój cz. I i II

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Byłjak człowiek bardzo czymś zaabsorbowany.Nic nie widział jasno, nie rozumiał i nie słyszał.Tylko z rzadka, znienacka migały mu w duszy urywki myśli i wrażeń z rzeczywistości. Więc już wszystko skończone! myślał. I jak to się wszystko stało? Tak szybko! Terazjuż wiem, że to nieuchronnie musiało się dokonać nie dla niej samej, nie dla mnie samego, aledla wszystkich.Oni wszyscy tak na to czekają, tak są przekonani, że to się stanie, że nie mo-gę, nie mogę ich oszukać.Ale jak to będzie? Nie wiem, ale będzie, będzie niechybnie! myślał Pierre spoglądając na te ramiona lśniące tuż przy jego oczach.Lecz nagle ogarniał go wstyd.Czuł się nieswojo, że on jeden zajmuje uwagę wszystkich,że w ich oczach uchodzi za szczęśliwca, że ze swą nieładną twarzą wygląda na jakiegoś Pary-sa zagarniającego H�l�ne. Ale trudno, zawsze tak bywa i tak być musi pocieszał się. Azresztą, co ja zrobiłem, żeby tak było? Kiedy to się zaczęło? Z Moskwy wyjechałem razem zksięciem Wasiliem.Wówczas jeszcze nic nie było.Pózniej dlaczego miałem u niego niezamieszkać? Potem grałem z nią w karty i podniosłem jej ridicule, jezdziłem z nią na spacer.Kiedy się to wszystko zaczęło, kiedy się to wszystko stało? I oto siedzi obok niej jako narze-czony, słyszy, widzi, czuje jej bliskość, jej oddech, jej ruchy, jej urodę.Nagle wydaje mu się,że to nie ona, ale on sam jest tak niezwykle piękny, że dlatego właśnie wszyscy na niego pa-trzą, i szczęśliwy z podziwu wszystkich wypręża pierś, podnosi głowę i raduje się wła-snym szczęściem.Nagle słyszy czyjś głos, głos znajomy, który coś powtarza po raz drugi.AlePierre jest tak zaprzątnięty, że nie pojmuje tego, co się do niego mówi. Pytam cię, kiedyś dostał list od Bołkońskiego książę Wasilij powtarza po raz trzeci.Mój drogi, jakiś ty roztargniony.Książę Wasilij uśmiecha się i Pierre widzi, że wszyscy się uśmiechają patrząc na niego i naH�l�ne. No cóż, skoro już wszyscy wiecie mówi Pierre do siebie. No cóż? to prawda , ion również się uśmiecha swym łagodnym, dziecięcym uśmiechem, i H�l�ne się uśmiecha.181 Kiedyżeś otrzymał? Z Ołomuńca? powtarza książę, jakby musiał to wiedzieć w celurozstrzygnięcia sporu. Jak można mówić i myśleć o takich bagatelach? myśli Pierre. Tak, z Ołomuńca odpowiada z westchnieniem.Po kolacji Pierre wraz z innymi poprowadził swą damę do salonu.Goście zaczęli się roz-jeżdżać, a niektórzy wychodzili nie pożegnawszy się z H�l�ne, jakby nie chcąc odrywać jejod poważnego zajęcia, zbliżali się na chwilkę, prędko odchodzili i nie pozwalali się odprowa-dzać.Dyplomata milczał smętnie, wychodząc z salonu.Stanęła przed nim cała marność dy-plomatycznej kariery w porównaniu ze szczęściem Pierre'a.Stary generał gniewliwie odburk-nął swej żonie, gdy go zapytała, czy go nie boli noga. Ach, ty głupia starucho pomyślałsobie. Ot, Helena Wasiliewna nawet mając pięćdziesiątkę będzie piękna. Zdaje się, że mogę pani powinszować szepnęła do księżny Anna Pawłowna i mocno jąpocałowała. Zostałabym, gdyby nie migrena.Księżna nic nie odpowiedziała, męczyła ją zazdrość z powodu szczęścia córki.Gdy odprowadzono gości, Pierre długo pozostawał sam na sam z H�l�ne w malutkim salo-niku, gdzie usiedli.I przedtem, w ciągu ostatnich kilku tygodni, często przebywał sam na samz H�l�ne, ale nigdy nie mówił jej o miłości.Teraz czuł, że to jest konieczne, ale w żaden spo-sób nie mógł się zdecydować na ten ostateczny krok.Wstydził się, wydawało mu się, że tu,przy H�l�ne, zajmuje czyjeś, cudze miejsce. Nie dla ciebie to szczęście mówił mu jakiśwewnętrzny głos. To szczęście jest dla tych, którym nie dostaje tego, co ty posiadasz.Przecie należało coś powiedzieć, więc się odezwał.Zapytał, czy jest zadowolona z dzisiejsze-go wieczoru.Odpowiedziała mu ze zwykłą swą prostotą, że te imieniny należały dla niej donajmilszych.Pozostał jeszcze ten i ów z najbliższych krewnych.Siedzieli w dużym salonie.Książę Wa-silij leniwym krokiem podszedł do Pierre'a.Pierre wstał i oświadczył, że już pózno.KsiążęWasilij spojrzał na niego surowo, pytająco, jakby to, co powiedział, było tak dziwne, że nawetniewarte usłyszenia.Ale zaraz potem wyraz surowości ustąpił, książę Wasilij pociągnął Pier-re'a za rękę w dół, posadził go i uśmiechnął się życzliwie. No cóż, Lola? zwrócił się zaraz do córki tym niedbałym tonem tkliwości z nawyku,którego nabywają rodzice pieszczący swe dzieci od małego, a na co książę Wasilij wpadł na-śladując innych rodziców.I znowu zwrócił się do Pierre'a: S e r g i u s z u K u z m i c z u, z e w s z y s t k i c h s t r o n rzekł odpinając górnyguzik przy kamizelce.Pierre uśmiechnął się, ale po jego uśmiechu można było poznać, że rozumie, iż w owejchwili nie anegdota o Sergiuszu Kuzmiczu interesuje księcia Wasilia; i książę Wasilij zrozu-miał, że Pierre go pojął.Książę Wasilij wymruczał coś i wyszedł.Pierre'owi wydało się, że nawet książę Wasilij jest zmieszany.Zmieszanie tego staregoświatowca wzruszyło Pierre a, obejrzał się na H�l�ne zdawało się, jak gdyby i ona byłazmieszana i mówiła spojrzeniem: Cóż, sam sobie jesteś winien. Trzeba natychmiast zrobić ten krok, ale ja nie mogę, nie mogę myślał Pierre i znowuzagadnął o czymś postronnym, o Sergiusza Kuzmicza, zapytywał, na czym polega anegdota,której nie dosłyszał.Kiedy książę Wasilij wszedł do salonu, księżna rozmawiała cicho z niemłodą damą o Bez-uchowie. Oczywiście, c'est un parti tr�s brillant, mais le bonheur, ma ch�re.282 Les mariages se font dans les cieux283 odpowiedziała niemłoda dama [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki