[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.lir.do sobie współczesnych - romantyków, no i oczywiście do potomnych; jest podkreślone przekonanie o przemijalności człowieka, oraz o subiektywnym odczuciu, że przeminęło życie bardzo szybko; z kazań Piotra Skargi zaczerpnął porównanie Polski do tonącego okrętu; jego poezja ma pozamieniać zwykłych ludzi w anioły - istoty lepsze, wyższe i uduchowione;35.Odpowiedź na „Psalmy Przyszłości" J.Słowackiego i Z.Krasińskiego(cechy wypowiedzi polemicznej)- Krasiński napisał swój cykl „Psalmy Przyszłości" jako polemiczną odpowiedź na broszurę Henryka Kamieńskiego „O prawdach żywotnych narodu polskiego", wydaną pod pseudonimem Filareta Prawdowskiego; zawarte tu poglądy o walce narodowo wyzwoleńczej (ma mieć charakter rewolucji społecznej, z główną rolą ludu, a to, bo uciskanie, wyzyskiwanie i z tego powodu stawianie problemów na drodze rewolucji ludowej) Krasiński potraktował (podobnie jak resztę propagandy TDP) jako nawoływanie do rzezi szlachty; w psalmach swych, wydanych również pod pseudonimem, tu: Spirydion Prawdzicki, zaproponował w zamian: zajęcie się walką z piekłem (wrogiem i wadami), a nie szlachtą, doskonalenie przez cierpienie, sojusz szlachta-lud na zasadzie chrześcijańskiej miłości bliźniego, ale z duchową, przewodnią rola szlachty w dziele odrodzenia narodu (i walce o niepodległość); stanowisko to jest proste do wyjaśnienia: Krasiński jako przedstawiciel arystokracji (mimo, że orientuje się w jej wadach - „Nie-boska komedia"), wszelkie przemiany społeczne, a zwłaszcza rewolucje uważa za wielkie zagrożenie dla jego pozycji, tak finansowej, jak i ogólnej; ogólnie rzecz biorąc, jest to proces niszczący;- na to Słowacki zareplikował „Odpowiedzią na.", wydaną bez jego zgody, ale anonimowo, w której zawarł apoteozę ludu i jego walki - krytykuje tu Krasińskiego za jego strach przed wyzwoleniem sił ludu i jego brak poczucia wspólnoty z ludem; prezentuje także swoją genezyjską ideę ducha wiecznego rewolucjonisty, który nieustannie burzy stary porządek społeczny też: uznaje przewrót społeczny, nieuchronnie wiążący się z bólem i cierpieniem za coś koniecznego i wiążącego się z postępem;- łatwymi do zauważenie cechami wypowiedzi polemicznej są anonimowość, względnie ukrywanie się za pseudonimem; jeśli chodzi o adresata, to o ile Kamieński zaprezentował swoje poglądy w formie rozprawy filozoficznej, a Krasiński w poetyckiej formie skierowanej ogólnie do czytelnika, o tyle Słowacki zwraca się bezpośrednio do mówiącego w „Psalmach.";36.Interpretacja utworów A.Mickiewicza - „Sonety krymskie"(analiza wybranego utworu) oraz „Polały się łzy"- jest cykl 18 utworów, których treść wiąże się z wrażeniami z wycieczki Mickiewicza na Krym w 1825; zostały opublikowane rok później w Moskwie; gatunkowo, sonety Mickiewicza oparte są na klasycznej kanwie, ale nowością jest połączenie sonetów w tematyczny cykl; także technika odbiega nieco od standardu: jest tu połączenie epickiego opisu, lirycznej, wewnętrznej narracji oraz dramatyzmu; język „Sonetów." jest bogaty w środki artystyczne i wyróżnia się bogatym słownictwem, zahaczającym nawet o lokalny język; wszystkie prawie sonety łączy postać bohatera, który jest pod.lir.tych utworów; jest nim turysta, wędrowiec który wyróżnia się wielką wrażliwością na piękno natury; jest świetnym obserwatorem i potrafi wszystko co zobaczył przekazać czytelnikowi; ważna jest również jego świadomość: doświadczona przez ból, zaplątana w sieć pamiątek; bohater jest nieco byroniczny: samotny, w obcym dla siebie miejscu - wyobcowany; jest także pielgrzymem, wygnanym z miejsc rodzinnych, z tym wiąże się uczucie tęsknoty, które powoduje wiele skojarzeń z ojczyzną (daleką Litwą);- najciekawszym z sonetów, pod względem siły przekazywanych uczuć, wg mojej oceny, jest „Burza"; autor postawił sobie właśnie za zadanie przekazanie poczucia grozy towarzyszącej burzy, podczas przebywania na statku na pełnym morzu; udaje mu się to przez opis ruchu, dynamiki i żywiołu; gromadzi czasowniki, równoważniki zdań aby stworzyć wrażenie tempa i chaotyczności zdarzeń; duże znaczenie mają dźwięki dobiegające z różnych stron, które ostrzegają przed niebezpieczeństwem; do pewnego momentu wszystko jest pozbawione barw, ale na końcu części opisowej pojawia się jedna taka: krwawy blask zachodzącego słońca, z którym odchodzą resztki nadziei na uratowanie statku (jest to pewna nieścisłość: albo widać krwawe słońce, albo jest burza!); w drugiej zwrotce zmienia się nieco sposób opisu na bardziej metaforyczny: rozbicie statku jest porównane do szturmu śmierci-żołnierza, na fortecę, która ma już rozbite mury; w części refleksyjnej narrator zmienia się w pod.lir.który stoi na boku i obserwuje reakcje i działania innych ludzi na statku: jedni umierają, inni są i załamują ręce, ktoś żegna się ze swoimi bliskimi w obliczu śmierci, jeszcze inni modlą się, aby ją odstraszyć; natomiast jest jeszcze ktoś, u kogo odezwały się tylko cierpiąca jaźń i przeszywająca samotność, które powodują, że burza wobec tego jest niczym; chociaż jest ta osoba opisywana w 3 osobie, to jednak wiemy iż jest to na pewno sam Mickiewicz oraz podmiot liryczny; widzimy, że osoba, która uważa za szczęśliwych ludzi, którzy słabną ze strachu, sama nie może znaleźć ukojenia w modlitwie i jest samotna musi być skrajnie nieszczęśliwa! Widzimy więc, że Mickiewicz zawarł w ostatnich linijkach kwintesencję postawy skłóconego ze światem romantyka; Jak ciekawostkę, możne tu przytoczyć fakt, iż rzeczywiście Mickiewicz odbył taka podróż statkiem podczas burzy i że istniało realne niebezpieczeństwo zatopienia tegoż; poeta był też jedyna osobą, która nie bojąc się burzy i nie cierpiąc na chorobę morską przypatrywała się tylko z fascynacją temu przedstawieniu natury; jedyną przypadłością, na jaką cierpiał podczas podróży morskiej był zdwojony apetyt, którego nie mógł jedynie zaspokoić, gdyż burza zalała kuchnię okrętową;- „Polały się łzy
[ Pobierz całość w formacie PDF ]