[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie możesz zajmować się tym wszystkimjednocześnie.Musisz poznać, co dzieje się wewnętrznie w każdym z systemówreprezentacji oddzielnie.2.Spójrz w dół na prawo i wejdz w kontakt ze swoimi uczuciami.Co same w sobiestarają się one dla ciebie osiągnąć? Jakie są ich pozytywne intencje? Może chodzi oumotywowanie ciebie? A może o ochronę?Spójrz w dół na lewo.Czy istnieje jakiś wyodrębniony słowny przekaz, którymógłby być pomocny?Spójrz w górę na lewo i zobacz obrazy wspomnień.Czy jest coś nowego,czego mógłbyś się od nich nauczyć? Spójrz realniej na problem.Jesteś zdolny uczynićznacznie więcej.Zauważ, jak pozytywne zasoby wymieszane są ze złymiwspomnieniami.Odnieś słowa, obrazy i uczucia do swego pożądanego celu.Jak mogąpomóc ci w jego osiągnięciu?3.Zidentyfikuj pozytywne, zasobne doświadczenie; coś, co z pewnością będziesz mógłosiągnąć w przyszłości.Nie może to być nic przelotnego.Rozpoznaj głównewizualne, słuchowe i kinestetyczne submodalności w sposobie, w jaki o tym myślisz.Zakotwicz doświadczenie kinestetycznie dotykiem.Sprawdz, czy stosując kotwicę,uzyskujesz dostęp do jego zasobów.Jest to pomocnicze doświadczenie czegoś o czymwiesz, że możesz osiągnąć.4.Spójrz w górę na prawo i skonstruuj obraz upragnionego celu albo postawy, w którymuwzględnisz wszystko, czego nauczyłeś się z uczuć, obrazów i słów skojarzonych zproblemem.Sprawdz, czy pozostaje on w harmonii z twoją osobowością i szerszymirelacjami.Upewnij się, że istnieje przejrzysty związek pomiędzy wspomnieniami apozytywnym celem lub postawą.Możesz zmodyfikować swój cel tym, czegonauczyłeś się, obserwując wspomnienia.5.Submodalności pożądanego celu uformuj tak, jak submodalności pozytywnegopomocniczego doświadczenia.Gdy to robisz, utrzymuj ustaloną dla niego kotwicę.Cały ten proces umożliwi ci naukę z przeszłości i uwolni oczekiwania względemprzyszłości od wpływu przeszłych porażek.Będziesz myślał o swoim celu wsubmodalnościach pozytywnych oczekiwań. POZIOMY UCZENIA SIUczenie się na najprostszym poziomie to próba i błąd dokonywane z/lub bez pomocyprzewodnika.Uczysz się dokonywać najlepszego możliwego wyboru, dawać prawidłowąodpowiedz.Może to wymagać jednej lub wielu prób.Uczysz się pisać, poprawnej ortografii,uczysz się, że czerwone światło na skrzyżowaniu oznacza stop .Zaczynasz od nieświadomejniekompetencji i zmierzasz do świadomej kompetencji, poruszając się w pętli uczenia się.Gdy odpowiedz zaczyna być nawykiem, kończysz naukę.Teoretycznie mógłbyśzachowywać się odmiennie, w praktyce tego nie robisz.Nawyki są wyjątkowo użyteczne,formują tę część naszego życia, o której nie chcemy myśleć.Wyjątkowo nudne byłobydecydowanie każdego ranka, jak zawiązać sznurowadła.Absolutnie nie każdy obszar życiaangażuje naszą kreatywność.Jest to jednak kwestia swoistej sztuki, rozstrzygnięcie, którączęść życia chcemy zmienić w nawyk, a w której chcemy wciąż się uczyć i pozostawić sobiemożliwość wyboru.Jest to kluczowe pytanie dla zachowania równowagi w naszychdziałaniach.Kwestia ta przenosi cię na wyższy poziom.Możesz sięgnąć do umiejętności, któreopanowałeś, i wybrać spomiędzy nich lub stworzyć nowe możliwości, które odgrywać będą tęsamą rolę.Teraz możesz uczyć się, jak być lepszym uczniem, wybierając sposób, w jakibędziesz się uczył.Biedny ten rybak z bajki, który mógł prosić o spełnienie swoich trzech życzeń; zpewnością nie wiedział nic o poziomach uczenia się.Gdyby wiedział, zamiast powrócić dopunktu wyjścia, mógł prosić o trzy kolejne życzenia.Dzieci uczą się w szkole, że 4 + 4 = 8.W tym jednym wymiarze jest to prosteuczenie się.Nie potrzebujesz nic rozumieć, wystarczy pamiętać.Jest to automatyczneskojarzenie; tak zostało zakotwiczone.Jeśli pozostaniesz na tym poziomie, będziesz sądził, że3 + 5 nie może dać 8, ponieważ 8 daje 4 + 4.Z pewnością uczenie się matematyki w tenSposób jest bezużyteczne.Dopóki nie połączysz swoich idei na wyższym Poziomie,pozostaną one ograniczone do szczególnego kontekstu.Prawdziwe uczenie się obejmujeopanowywanie innych sposobów robienia tego, co już robisz.Uczysz się, że 1 + 7 = 8, i taksamo 2 + 6.Wtedy możesz wznieść się na wyższy poziom i zrozumieć zasady kryjące się zatymi odpowiedziami.Wiedząc, czego chcesz, możesz znalezć inne kreatywne sposobyosiągnięcia tego.Niekiedy ludzie wolą raczej zmienić to, co chcą osiągnąć, niż to, co robią.Rezygnują z osiągnięcia 8, ponieważ przyzwyczajeni są do użycia 3 + 4, a to w żaden sposóbnie da im 8.Inni, z kolei, mogą zawsze dodawać 4 i 4, by otrzymać 8, nigdy nic innego.Tak zwany ukryty program szkół jest dobrym przykładem wyższego poziomu uczeniasię.Niezależnie od tego, czego się naucza, ważne jest jak się naucza? Nikt świadomie nieprzedstawia charakteru ukrytego programu .Szkoła jest kontekstem i ma większy wpływ nazachowanie dzieci niż same lekcje.Jeśli dzieci nigdy nie uczono, że istnieje inny sposóbuczenia się niż pasywny, przez powtarzanie, w grupie rówieśniczej i od jakiegoś autorytetu,są w analogicznej sytuacji na wyższym poziomie, co dzieci, które nauczyły się, że dodanie 4do 4 jest jedynym sposobem uzyskania 8.Jeszcze wyższy poziom uczenia się powoduje dogłębne zmiany w naszym sposobiemyślenia o sobie samych i o świecie.Obejmuje on zrozumienie konsekwencji i paradoksówpłynących z różnych sposobów uczenia się.Gregory Bateson w swojej książce, Steps to the Ecology of Mind (Wstęp do ekologiiumysłu) opowiada interesującą historię z czasów, gdy zajmował się badaniem wzorcówkomunikacji u delfinów w Morskim Instytucie Badań na Hawajach.Mógł on obserwowaćtrenerów przygotowujących delfiny do popisów dla publiczności.Pierwszego dnia, gdy delfinwykonał coś niezwyczajnego, jak na przykład wyskok z wody, trener gwizdał i rzucał murybę jako nagrodę.Za każdym razem, gdy zwierzę zachowało się w ten sposób, trener gwizdał i rzucał rybę.Bardzo szybko nauczyło się więc, że zachowanie takie gwarantujepokarm; powtarzało je coraz częściej i podpływało po nagrodę.Następnego dnia delfin wykonał swój skok, oczekując ryby, lecz nagrody nieotrzymywał.Powtarzał go, więc bezowocnie jakiś czas, dopóki w rozdrażnieniu nie zrobiłczegoś innego, na przykład salta.Wtedy trener gwizdał i rzucał rybę.Delfin powtarzał swojąsztuczkę i był nagradzany.%7ładnej ryby za wczorajszy numer, tylko za coś nowego.Zasada tabyła powtarzana przez czternaście dni.Delfin mógł wypłynąć i wykonywać bezskuteczniecoś, czego nauczył się poprzedniego dnia.Jednak, gdy zrobił coś nowego, był nagradzany.Było to dla niego prawdopodobnie bardzo frustrujące.Piętnastego dnia okazało się nagle, żenauczył się wreszcie zasad tej gry.Dał zachwycający popis, Z ośmioma nowymizachowaniami włącznie, z których cztery nigdy nie były obserwowane w przypadku tegogatunku.Delfin dokonał przejścia na wyższy poziom uczenia się.Wydawało się, że rozumienie tylko, jak generować nowe zachowania, ale i zasady określające, jak i kiedy je generować.Jeszcze jedno spostrzeżenie: przez te czternaście dni Bateson widział trenerarzucającego delfinowi niezasłużone ryby poza treningiem.Gdy to zakwestionował, tamtenodpowiedział: To po to, aby utrzymać z nim kontakt.Gdyby nie było pomiędzy nami dobrejrelacji, nie zawracałby sobie w ogóle głowy jakimkolwiek uczeniem
[ Pobierz całość w formacie PDF ]