205 Stephens Susan Na francuskim zamku(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- W moim własnym samochodzie? - Obrzucił spojrzeniem jej uda, poczym pochylił się i zastukał w szybę, dając kierowcy sygnał do odjazdu.Cóż za piękne zakończenie wspaniałego dnia, pomyślała Tara.Lucien byłjak zawsze elegancki, podczas gdy ona miała nieładnie podciągniętą spódnicę.- Przepraszam, że kazałem wam czekać.- Znów spojrzał na jej uda.-Widzę, że wygodnie się tu urządziłaś.- Owszem - przyznała, szamocząc się, żeby poprawić ubranie.- Mogę ci jakoś pomóc?- Nie, dziękuję, poradzę sobie.Co ty wyprawiasz? - zawołała, kiedypochylił się w jej kierunku.- Zapinam ci pas.Lucien odwrócił się, by na nią spojrzeć, a ich twarze znalazły sięniebezpiecznie blisko siebie.Tara wstrzymała oddech i z westchnieniemwypuściła powietrze, kiedy się odsunął.Droga do Ferranbeaux wiła się serpentynami po stromym zboczu.Dopiero kiedy dotarli na szczyt, zobaczyli mury miasta pod nimi.Wpatrującsię przez przyciemnione okna w zapadający zmrok, Tara dojrzała w końcuwynurzający się z ciemności kształt.- Czy to zamek?Była przejęta, mimo postanowienia, że zachowa spokój.Mogła jużdostrzec strzeliste, rzucające cień wieże zakończone dachem w kształcie od-wróconego wafelka do lodów.Pokrywające go terakotowe dachówki lśniłybladą czerwienią pod purpurowym niebem.Wyglądał jak zamek Kopciuszka.Chociaż, tak jak się tego obawiała, otaczały go wysokie, kamienne mury.- To mój dom - wyjaśnił Lucien.- Podoba ci się?54SRCzy jej się podoba? Warowne miasto rozpościerało się szeroko naszczycie rozległego wzgórza, z zamkiem w samym centrum niczym nie-obrobiony, drogocenny klejnot.- Więc to jest twój domek w górach? - zażartowała.- Nikt nie lubi się przechwalać - rzekł Lucien w odpowiedzi na jejsubtelną ironię.- Nikt? - Nie mogła powstrzymać uśmiechu.- A więc mieszkasz wzamku? - spytała, odwracając się do niego.- Tak.Spojrzenie jego ciemnych, błyszczących oczu spowodowało, że gorącouderzyło jej do głowy.- To musi być przyjemne - rzuciła, próbując skupić uwagę na czymśinnym niż jego usta.- Bardzo - odparł w sposób, który sugerował, że czyta jej w myślach.Nie mogła powstrzymać się od zerkania na niego.Na szczęście wyglądałprzez okno.Zbliżali się do drewnianego mostu przerzuconego przez oświetloną,wyschniętą fosę i limuzyna zmuszona była zwolnić.Kiedy przejechali podkamiennym łukiem bramy, samochód na krótko zanurzył się w ciemność i Tarapomyślała, że to jak podróż w czasie.Coraz głębiej wchodziła na terytoriumLuciena.Podczas gdy patrzyła niewidzącym wzrokiem przez szybę, przyciągnęłojej uwagę coś, co sugerowało, że Ferranbeaux potrafiło być radosnymmiejscem: wszędzie łopotały flagi i chorągiewki.- Czy było tu jakieś święto?- Oczywiście - odparł Lucien.- Mieszkańcy Ferranbeaux witają Poppy wdomu.55SRZcisnęło jej się serce.Znała zakończenie historii, ale mimo to nieprzestawała martwić się na myśl, że wkrótce być może na zawsze rozdzielą ją zPoppy.Dom Luciena, wybudowany na wzgórzu, oświetlony migającymiświatłami, o łukowatych, przedzielonych kolumienkami oknach, wyglądał jakzamek z baśni.Jednak nie był jej domem - powtarzała sobie, kiedy limuzynaprzez złotą bramę wjechała na duży, brukowany dziedziniec, po czymzatrzymała się u stóp szerokich kamiennych schodów.Nie można było nie daćsię ponieść wyobrazni i nie ujrzeć przed oczyma elegancko ubranych ludziwysiadających z powozów.Damy w jedwabiach i satynie we wszystkichkolorach tęczy, eskortowane przez wysokich, eleganckich mężczyzn.- Tara? - mruknął Lucien, wskazując na szofera, który otwierał przed niądrzwi.Spróbowała wysiąść z możliwie największą gracją.Oczywiście było toniemożliwe, ale na szczęście Lucien zareagował szybko i błyskawiczniewyciągnął rękę, żeby ją podtrzymać.- Jakie to wielkie.- skomentowała niemądrze, odzyskując równowagę ikierując spojrzenie na imponującą fasadę pierwszego zamku, jaki widziała wżyciu.Czuła się tu nie na miejscu, ale Lucien, mimo towarzystwa dwóchonieśmielonych kobiet i niemowlęcia, był odprężony - w końcu był u siebie.- No i co sądzisz o nowym domu Poppy?Tara instynktownie przysunęła się do dziewczynki.- Ja ją wezmę - powiedziała do Liz.Powoli odwróciła się z Poppy w ramionach, próbując odnalezć się wnowej sytuacji.Domyśliła się, że jeśli ktoś nie został wychowany w podobnymmiejscu, nigdy nie przyzwyczai się do rozmiarów tego, co Lucien od56SRniechcenia nazywa domem.Nie mogła nawet dostrzec granic dziedzińca.Warowne ściany zwieńczone były blankami, po których przed wiekamiprzechadzali się pełniący straż łucznicy.Nieco różniło się to od sierocińca,gdzie dorastała wraz z Freyą.- Wejdziemy do środka?Tara wciąż patrzyła w podziwie na kamienną fontannę, gdzie rumakidosiadane przez groznie wyglądających rycerzy wypluwały migotliwe stru-mienie wody.Potrzebowała chwili, żeby wrócić do rzeczywistości.- Czy wzorowali te rzezby na kimś konkretnym? - zastanowiła się nagłos.- Nie jestem aż tak stary - poinformował ją sucho.Poczuła falę gorąca, kiedy Lucien zajrzał jej w oczy.Tak dobrzewyczuwała jego myśli, że nie mogła udawać, iż nie zrozumiała tego spojrzenia.- A więc? Masz zamiar wejść do środka?Tara spojrzała na podwójne drzwi prowadzące do zamku.Zrobiono je zdrewna dębowego; były dość grube, by przetrwać oblężenie, każde skrzydłonabito żelaznymi ćwiekami.Były na tyle mocne, że zdołałyby zatrzymać nazewnątrz całą armię - i każdego w środku.Poszła za Lucienem.Nie miała innego wyboru.Przytuliła do siebie Poppy i pocałowała ją w czoło.Chciała wierzyć, żeporównanie przez sąd skromnego, wynajmowanego przez nią w Anglii domu zzamkiem Luciena nie wypadnie na jej niekorzyść.Musiała wierzyć w cuda.Była dumna z przytulnego gniazdka, jakie udało jej się stworzyć, ale obawa, żeokaże się ono nieodpowiednie dla bratanicy hrabiego Ferranbeaux, zdawała sięteraz całkiem uzasadniona.- Dasz radę nieść Poppy po schodach? - spytał Lucien.57SR- Oczywiście, że tak.- Wiedziała, że przybrała obronny ton, starała sięjednak nie przekazywać swoich obaw Poppy.- To twój nowy dom - wyszeptała, patrząc w górę schodów.- Czyż niejest piękny?Rzeczywiście.Wiekowe kamienie połyskiwały srebrzyście w świetleksiężyca, powietrze po burzy było świeże i rześkie.Dobrze nawodniona ziemiapachniała.Tara starała się nie ulec urokowi szarego, ponurego domu Luciena,ale musiała uznać go za czarujący.Nie trzeba było dużo czasu, by zamekFerranbeaux podbił jej serce swoją magią.Ale ponieważ nie będzie jej dane się do niego przywiązać, musiskoncentrować się na ocenie, czy jest to odpowiedni dom dla Poppy.Właśnieutwierdzała się w tym rozsądnym podejściu, kiedy Lucien wziął ją pod rękę.Wiedziała, że tylko chroni ją przed potknięciem, lecz jego dotyk był jakporażenie prądem.Posłała mu wdzięczny uśmiech, ale wtedy otwarto przednimi podwójne drzwi i zobaczyła stojącą w rzędzie służbę, gotową, by ichpowitać.Zdała sobie sprawę, że najgorsze dopiero się zaczyna.58SRROZDZIAA �SMYOdwaga opuszczała ją z każdą chwilą, chociaż powtarzała sobie, żezamek Luciena będzie znacznie lepszym miejscem dla Poppy niż modny apar-tament, który Guy kupił dla Frei [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki