Allen Louise Skandaliczni Ravenhurstowie 04 Tajemniczy kuzyn

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- A terazoddaj mi notatnik.- Nie, poczytam sobie.Może zapisałaś swoje sekrety, chętnie je poznam.- Theophilusie Ravenhurst, nie jesteś dżentelmenem!- Już mi to mówili.Theo przerzucił kartki, w gruncie rzeczy nie wiedząc, czego szuka.Nie spo-dziewał się jednak, że zobaczy swój portret.Patrzył na nim w dal, skupiony, mrużącoczy.Auk w tle nasunął mu podejrzenie, że Nell musiała to narysować tego ranka w StP�re, kiedy robili szkice.- Oddaj mi to! - powiedziała podniesionym głosem.- To moje osobiste notatki.- Przecież to świetny rysunek.Czym się tak przejmujesz? Poza tym jestem nanim kompletnie ubrany.- Och, ty! - Sięgnęła po notatnik i nagle wylądowała mu na kolanach.- Puśćmnie, bo cię ugryzę!- Nie zrobisz tego.Auu! Ty paskudna kocico! Zerwała się z jego kolan, śmiejącsię wyzywająco.Zaczęli się gonić dookoła stołu, aż wreszcie Theo jednym susem przeskoczyłSRmebel, złapał Nell i pociągnął na stojącą pod ścianą kanapę.Elinor znieruchomiała wjego ramionach, a jej oczy przybrały ciemnozielony odcień.- Nell.- zaczął, zapominając o swoich postanowieniach.- Moja.W tym momencie drzwi do prywatnego saloniku, w którym jedli, otworzyły sięz hukiem.- Czy wszystko w porządku, bo usłyszałem jakiś hałas? Och, przepraszam pana.- Służący się wycofał, zamykając za sobą drzwi z przesadną dyskrecją.- Chciałabym się położyć.- Elinor podniosła się z kolan Thea.- Jestem bardzozmęczona.- Tak, oczywiście.Masz wszystko, czego ci potrzeba?- Dziękuję, tak.- To nieprawda, pomyślała, ale wolała nic więcej nie mówić, abydodatkowo nie skomplikować sytuacji.Wzięła od Thea lichtarz i dorzuciła: - Do-branoc.Zpij dobrze.Kiedy drzwi prowadzące na schody do ich dwóch sypialni zamknęły się za Eli-nor, Theo spojrzał na leżący na podłodze notatnik.Był otwarty na stronie, na którejwidniał jego portret.Pomyślał, że bez względu na to, co jeszcze się wydarzy, nie wol-no mu dotykać Nell, bo nie wie, czy zdoła nad sobą zapanować.SRRozdział siedemnastyZwiece przygasały powoli, rzucając cienie na ściany.W końcu Theo podniósł sięi wolno wszedł na górę.Na małym podeście, z którego wchodziło się tylko do ich sy-pialni, zobaczył, że spod drzwi zajmowanego przez Nell pokoju sączy się światło.Jużmiał zapukać i zapytać, czy czegoś nie potrzebuje, ale się rozmyślił i oparł tylko dłońo drzwi, nasłuchując.Nagle drzwi otworzyły się tak raptownie, że omal się nie prze-wrócił.- Theo?W progu stała otulona szalem Elinor, mając na sobie nocną koszulę matki.- Przepraszam, ale coś przylepiło mi się do buta i chciałem to odkleić - wyjaśniłTheo.- Czy coś ci dolega?- Nie mogę zasnąć.Jak tylko zamknę oczy, wydaje mi się, że wciąż tkwię w tejokropnej celi.Jestem zła na siebie.Przecież uciekliśmy, wygraliśmy, nic nam się niestało, dlaczego więc boję się ciemności?- Bo mogliśmy umrzeć.A ty masz na tyle wyobrazni, żeby sobie zdawać spra-wę, jak wyglądałaby nasza śmierć.- Lękam się koszmarów.Eva opowiadała mi, że miewała je, ale to się zmieniło,odkąd jest przy niej Sebastian.Ja nie zwykłam obawiać się tego, na co nie mamwpływu.Tymczasem boję się zasnąć, a prędzej czy pózniej będę musiała.- Zostaw uchylone drzwi, ja zrobię to samo z moimi.Gdybyś zaczęła krzyczećprzez sen, usłyszę i przyjdę cię obudzić - zaproponował Theo.- Dziękuję - odparła z uśmiechem, ale nie wycofała się do pokoju.Oto kobieta, która wraz ze mną stanęła oko w oko ze śmiercią, stawiła opórdwóm uzbrojonym napastnikom, ratując mi życie, pomyślał Theo, a on zaproponowałjej jedynie, żeby zostawiła uchylone drzwi.Ponad ramieniem Elinor zobaczył szerokiełóżko nakryte kilkoma kołdrami.Przypuszczalnie gospodarz założył, że mąż przyjdziena noc do żony, a nie odwrotnie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki