Angel Wagenstein Pięcioksišg Izaaka

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.22 czerwca 1941 roku, dokładnie o szóstej zero pięć, staliśmy na dworcu w oczekiwaniuna pociąg osobowy do Lwowa. Dworzec , szczerze mówiąc, jest nieco pretensjonalnymokreśleniem dla tego białego budyneczku z napisem Stacja Kołodziec otoczonymrozkołysanymi, złotymi łanami zbóż, gdzie ciemny pas wikliny podkreślał kapryśnąmarszrutę naszej kołodzieckiej rzeczki.Zakurzona, polna droga prowadziła przez niwy i sady,stąd można było w oddali zobaczyć spiczastą dzwonnicę kościoła katolickiego.Jeślibyś miałjakieś pytania co do miejsca Kołodzca w światowej sieci kolejowej, to powiem ci, że naszemiasteczko rodzinne nie było Paryżem, dlatego pociągi stąd z reguły odjeżdżały, jeszczezanim się zatrzymały.A jednak potrafiliśmy go przechytrzyć, wrzucając bagaż, a zaraz zabagażem i samych siebie, przez okna, dlatego zanim maszynista się zorientował, że to stacjaKołodziec, najszybsi z nas, rozsiadłszy się wygodnie w przedziale, otwierali już butelkę zbimbrem.I tak pociąg osobowy należący do tych, o których się mówi, że zatrzymują się po trzysekundy przy każdym grajdołku, stukał leniwie w cichym, słonecznym poranku międzyzbożem z rozrzuconymi tu i tam jaskrawoczerwonymi wysepkami rozkwitłych maków.Przeszedł konduktor, a że tych dwudziestu trzech bohaterskich bojowników przeciwkojapońskiemu militaryzmowi, którzy w ułamku sekundy zaatakowali i zdobyli pociąg, nieposiadało biletów, toteż z nieukrywaną dumą powołanych pod sztandary niedbalepokazywali oni wezwania.Za bilety służyły nam te małe kartki mobilizacyjne z drukowanymtekstem i wielokropkami, odręcznie wypełnione fioletowym atramentem, które opróczskierowania do Lwowa zawierały instrukcje zabrania ze sobą zapasowego kompletu bielizny,skarpetek, szczoteczki do zębów i innych przedmiotów codziennego użytku na okresprawdopodobnie krótkotrwałej, ale zwycięskiej wojny, którą w komunikatach zwykleokreślano jako pograniczny incydent.I tak, najpierw Lwów, a potem długa, bezpłatna inajważniejsze przyjemna podróż.Z tego powodu przypomniałem sobie o Mendlu, który teżpostanowił wybrać się w podróż i pojechać z wizytą do Odessy przy okazji Rosz Haszany.Jest to takie żydowskie święto.Ponieważ nie miał prawa podróżować jak my, bezpłatnie,ustawił się w ogonku przed kasą biletową na stacji w Berdyczowie.Kiedy przyszła jego kolej,najuprzejmiej poinformował się u towarzyszki kasjerki, ile kosztuje jeden bilet drugiej klasydo Odessy.Dziewczyna odpowiedziała: Siedemnaście rubli.Wówczas Mendel wepchnąłgłowę w półokrągłe okienko i dyskretnie zapytał: A co towarzyszka powie na dwanaścierubli?.Rozgniewana kasjerka odparła: To nie jest miejsce na żydowskie targi.Siedemnaście rubli i ani kopiejki mniej! Proszę zwolnić okienko, ludzie czekają w kolejce!.Mendel niedbale zagwizdał i ponownie stanął na końcu ogonka, a kiedy przyszła jego kolej,znów wepchnął głowę do okienka: Po raz ostatni, piętnaście rubli, towarzyszko?.Kasjerkarozzłościła się nie na żarty: Proszę natychmiast odejść, czy towarzysz słyszy?.Onponownie zajął miejsce w kolejce, ale w tym czasie pociąg do Odessy zagwizdał i ruszył.Wówczas Mendel pochylił się nad otworem i z zabójczą żółcią zapytał: A teraz kto straciłpiętnaście rubli, droga towarzyszko?.Możliwe, że była ósma rano, kiedy do pociągu wtargnął nowy wesoły tłum powołanych zokolicznych wsi, udających się do różnych jednostek wojskowych, końcowym celem jednakbyła daleka Mandżuria lub gdzieś tam, a wraz z nowymi wlał się potok informacji owydarzeniach w owych miejscach.Doniosę ci od razu, że nasz rebe, inaczej niż zazwyczaj,był ponury i zamknięty w sobie, a jego życzliwość i gotowość włączenia się do każdejrozmowy cecha tak bardzo żydowska, jak gotowość udzielania rad we wszystkichsprawach, o czym już ci opowiadałem ulotniła się.Milczący patrzył na zewnątrz, a jawiedziałem, że duchem jest nie tu, lecz towarzyszy Esterze Katz w jej samotnej i strasznejdrodze przez pustynię.Nowo przybyli żywo zaś opowiadali o walkach nad rzeką Chałchyn-Goł i jeziorem Chasan, że wprost zgnietliśmy tam samurajów, a dokonały tego nasze straszneczołgi T-34, a gdyby nie zdrada marszałków Tuchaczewskiego i Bl�chera, to już dawnosuszylibyśmy onuce pod kwitnącymi wiśniami u stóp Fudżi-jamy.I dokładnie w tym miejscu mojej opowieści przypomnę ci o Mahomecie, który skoro nieprzyszedł do Fudżi-jamy, to Fudżi-jama przyszła do niego, zdaje się w oryginale nie byłodokładnie tak, ale za chwilę zrozumiesz, o co mi chodzi.Dlatego że nagle, z ogłuszającymrykiem nad nami przeleciały samoloty i po chwili dookoła spadł dywan bomb.Pociągzatrzymał się, wokół płonęły zboża, ktoś grzmiał: Wychodzić z wagonów, paść do rowu! Do cholery, wyskakiwać szybko przez okna!Chwała Bogu, dawno przyswoiliśmy sobie typową rosyjską sztukę wykorzystywaniaokien pociągu jako arterii wejściowo-wyjściowych, ponieważ chwilę pózniej, podczas drugiejfali nalotu kilka wagonów rozleciało się na kawałki.Wydawało się wprostnieprawdopodobne, że Japończycy tak szybko dotarli aż do Drohobycza, na drugi koniecnaszego wielkiego kraju, a my nic a nic o tym nie słyszeliśmy.Teraz wiem, że część winy zanieco spóznione informacje ponosiły owe ścięte czarne stożki, zwane megafonami , któredość często głosiły wiadomości ze świata o kilka godzin, czasem nawet o kilka dni lub kilkamiesięcy pózniej, jeśli w ogóle je wygłaszały.Teraz co ci mam opowiadać, bratku, jesteś domyślny i zapewne znacznie wcześniejzrozumiałeś już, o czym jest mowa i co wysypało się nad naszymi głowami.Wiesz, żedokładnie w tej godzinie, kiedy wagony pociągu, rozleciawszy się na części składowe, lataływ powietrzu, Mołotow ogłaszał wiarołomne wtargnięcie niemiecko-faszystowskich wojsk iwzywał naród radziecki do świętej wojny.O tym, oczywiście, nie mogliśmy ani wiedzieć, anisłyszeć wśród płonących zbóż i gęstych obłoków dymu.Zaledwie kilka godzin pózniej stałosię ostatecznie jasne, że przeciwnik nie przekroczył rzeki Chałchyn-Goł na DalekimWschodzie, lecz rzekę Bug na drugim geograficznie końcu.Z tej samej przyczyny walca Nawzgórzach Mandżurii wyraznie zastępowało zaproszenie do tanga Lili Marlene.9Moja pierwsza myśl dotyczyła Sary musiałem znalezć jakieś połączenie z Równem ipomóc jej wrócić do domu, do Kołodzca [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki