Coyle Harold ''Trojkar Smierci''

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jedyniebłyskawiczna interwencja jednego z sierżantów uratowałaBiriukowowi życie.Ciężko ranny w bok, siedział pod ścianą,niezdolny do najmniejszego ruchu.Dopiero sierżant Popielwciągnął go do windy i z jeszcze jednym żołnierzem zjechalina dolny poziom.Biriukow słyszał teraz dokładnie, jaknapastnicy zakładają ładunek, by wysadzić drzwi do windy iprzedostać się w dół, do komór, gdzie składowane byłygłowice.Mieli więc nieco czasu.Jeśli nawet tamci pokonajądrzwi, będą musieli się opuścić szybem windy, by wysadzićdrzwi na dole.Wtedy już wszystko potoczy się błyskawicznie- zdobędą głowice, Jeśli oczywiście nie zrobi tego, co jeszczemógł zrobić.50 HAROLD COYLEBlriukow spojrzał w głąb korytarza i na chwilę zamyśliłsię.Nie miał wątpliwości, że tamtych już nic nie zatrzyma.Orientował się, że ma do czynienia z Amerykanami, i wcalenie był tym zdumiony.Rosjanie namówili naiwnych Ame-rykanów, by ci wykonali za nich brudną robotę.Jeszcze odojca kiedyś słyszał, że Amerykanie, chociaż zachowują sięjak kowboje, myślą jak skauci.Spojrzał na sierżanta,zakaszlał.Z ust popłynęła mu krew.- Jeśli tamci się nie pośpieszą, mogę się ich już niedoczekać - mruknął.Twarz sierżanta nie wyrażała żadnych emocji:- To nie potrwa długo, kapitanie.Sądzę, że złażą w dółszybem, założą ładunki i.Stojący obok drzwi do windy młody żołnierz patrzył naBirlukowa 1 sierżanta.Jego twarz wykrzywiał grymas prze-rażenia.Podobnie jak tamci wiedział, że nie mają żadnychszans.Nie chciał jednak i nie mógł w to uwierzyć.Był zbytmłody, by dopuścić do siebie myśl, że wszystko skończone.Blriukow, wciąż kaszląc, spojrzał ponownie w głąb kory-tarza i przeniósł wzrok na sierżanta.- Załóżmy, sierżancie, że nie godzimy się z tym, czegotamci by chcieli.Co wtedy?- Sądzi pan, że powinniśmy się poddać? - zapytał młodyżołnierz.Blriukow potrząsnął głową:- Nie, bardzo wątpię,*by tamci się na to godzili, gdybyśmy nawet się chcieli poddać.Są żądni krwi - Birlukow nachwilę zamilkł, po czym, spoglądając znów w głąb korytarza, który wydał mu się teraz cichą, grobową niszą, powiedział: - Musimy uruchomić mechanizm samozniszczenia.Sierżant nie odezwał się.Blriukow przeniósł na niegowzrok i uśmiechnął się z wysiłkiem.- Nadszedł czas, by skorzystał pan, sierżancie, z wiedzy,której nie wolno wam było posiąść - to mówiąc wyciągnąłzakrwawioną rękę, którą przyciskał wyglądającą bardzogroznie ranę.- Jak widzicie, nie jestem w stanie tego wykonać.Musiciemi pomóc, sierżancie - spazm bólu spowodował,TR�JKT ZMIERCI 51że znów przycisnął ranę ręką i usiłował stłumić jęk.Gdy byłjuż w stanie mówić, poprosił:- Pośpieszcie się, sierżancie.Nie pozostało nam wieleczasu.Nie możecie mnie zawieść.Kapitan Smithy pochylił się nad wylotem szybu windy ikrzyknął do sapera, by się pośpieszył z zakładaniem ładunku.Wydawało mu się, że ta zabawa trwa już zbyt długo.Całaoperacja nie przebiegała tak, jak ją sobie wyobrażał i jak tegochciał.Stawał się coraz bardziej zniecierpliwiony.Słyszałodgłosy wystrzałów z zewnątrz, co jeszcze bardziejwzmagało jego podniecenie.Zwracając się do stojącego obokdowódcy plutonu, powiedział:- Po diabła te chłystki zjeżdżały windą? Tyle teraz kłopotu przez nich.Nie wiedząc, co odpowiedzieć, dowódca plutonu wzruszyłramionami.Jego zdaniem wszystko szło tak, jakzaplanowano.Zajęli halę montażową za cenę jednego za-bitego i trzech lekko rannych.Załoga ukraińska zostałacałkowicie rozbita.W ciągu kilku najbliższych minut dolnedrzwi w szybie windy zostaną wysadzone, oni zaś zjadą polinach i rozprawią się z pozostałymi obrońcami bazy, którzysię tam na dole ukryli.Młody dowódca plutonu zajrzał doszybu i przeniósł wzrok na niecierpliwie spacerującegodowódcę.Dziwiło go zdenerwowanie tamtego.Atak drugiego wozu pancernego zaskoczył wszystkich, zwyjątkiem Ilwanicza.Nikt nie słyszał, jak wóz ten nadjeżdżał.Nawet strzelcy, ustawieni wzdłuż ogrodzenia i wyposażeni wnoktowizory, niczego nie zauważyli.Pojazd podszedłwąwozem ciągnącym się po prawej stronie szosy.Dopierokiedy serie z karabinu maszynowego kaliber 14,5 mm zaczęływalić w barak, żołnierze pierwszego plutonu rzucili się naziemię, zdając sobie sprawę z grozy tego nieoczekiwanegoataku.- Z prawej! Piechota nadjechała wozem pancernymz prawej! - rozległ się głos sierżanta.Jakby na podkreślenie słuszności ostrzeżenia, od stronywąwozu rozległy się salwy z pistoletów maszynowych.Papęzerknął na Ilwanicza i mruknął:52 HAROLD COYLE- A jednak miał pan rację.Ilwanicz nie zareagował na te słowa, natomiast, kuzdumieniu Amerykanina, zaczaj go pouczać:- Pamiętaj, że strzelasz w dół.Mierz niżej, niż robiłbyśto normalnie, inaczej będziesz strzelał nad ich głowami.Papę złożył się do strzału i odparł:- Rozumiem, celuję nisko.Podczas gdy Papę i Ilwanicz przygotowywali się do starciaz przeciwnikiem, porucznik Zack wydostał się przez okno zostrzeliwanego baraku i nisko pochylony, pobiegł w kierunkuwejścia do tunelu, gdzie drużyna obsługująca mozdzierz,kaliber 60 mm, przygotowywała się do akcji.Podniecony izaskoczony nagłym atakiem, Zack chciał popędzić drużynę,by jak najszybciej rozpoczęła ogień.Dowodzący drużynąsierżant zignorował porucznika i kazał strzelać dopiero podokładnym przygotowaniu mozdzierzy.Prawą ręką przyciskałdo ucha mikrofon radiowy, nadsłuchując informacjipodawanych przez wysuniętych do przodu obserwatorów zpierwszego plutonu.Dane, jakie otrzymywał, przekazywałobsłudze mozdzierzy.Gdy mozdzierze rozpoczęły ogień, Zack odetchnął [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki