Gabas Luz Palmy na niegu

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zwłaszcza że kierowali się ku Santa Isabel, stolicy. Patrz, Kilian rzucił. Wpływamy do zatoki Santa Isabel.Tylko niczego nieprzegap! Jego oczy zapłonęły szczególnym blaskiem. Czy ci się tu spodoba, czy nie,czy zostaniesz dwa lata, czy dwadzieścia, czy znienawidzisz wyspę, czy pokochasz&Wszystko jedno, słuchaj uważnie, co ci powiem: tego widoku nie zapomnisz nigdy.Nigdy!III.GREEN LANDZielona ziemiaPierwszy obraz Fernando Poo miał z nim zostać do końca życia.W miarę jak statekzbliżał się do wyspy, ich oczom ukazywał się brzeg pełen plaż i zatoczek ciągnących sięzmysłowo falistą linią, nad którą wyrastała ściana zieleni sięgająca niemal piasku iturkusowego morza, mieniąca się wszystkimi odcieniami, jakie Kilian potra ł sobiewyobrazić: od bladego seledynu wiosennych liści i wczesnych jabłek przez intensywną ibłyszczącą barwę podlanych majowym deszczem łąk po ciemny szmaragd lasu.Emanujące z roślin dziwne uczucie spokoju i świeżości, a jednocześnie, w tej samejmierze, bujnej siły, pełni i płodności całkowicie nim zawładnęło.Statek zmienił kurs, by wpłynąć prosto do wielkiej zatoki Santa Isabel, podobnej dodużej podkowy obrzeżonej zielenią i usianej białymi domkami stojącymi w otoczeniupalm.Dwa naturalne występy jeden na wschodzie, znany jako Cypel Fernandy, drugina zachodzie, zwany Cyplem Cristiny częściowo zamykały tę podkowę, położoną ustóp imponującej góry osnutej mgłami i przywodzącej Kilianowi na myśl szczyt, którygórował nad Pasolobino. Teraz zacumują w tej starej przystani wyjaśnił ojciec, wskazując niewielkiebetonowe molo. Słyszałem, że mają w planach nowy port koło Cypla Cristiny, dokądmożna by było przybijać bokiem.Dobry pomysł.Tak jest niewygodnie.Kilian dopiero teraz zauważył, że statek zatrzymał się w pozycji prostopadłej donabrzeża i że kilka barek szykuje się do rozpoczęcia rozładunku i załadunku.Skierowali się ku ru e, by zejść na ląd.Delikatna woń kakao, kawy, gardenii ijaśminów zaczęła mieszać się z zapachem saletry.Choć nadciągał wieczór, na wyspieprzywitał ich straszliwy upał. Ale skwar mruknął Kilian, ocierając pot z czoła. I jak zielono.Nic, tylko zieleń! Owszem zgodził się Jacobo. Tutaj nawet jak kołek w ziemię wsadzisz, to i takzapuści korzenie!Na molo jacyś mężczyzni dzwigali worki z węglem, inni toczyli dokądś ciężkiekanistry albo pomagali przy rozładunku barek.Aatwo było sobie wyobrazić rejwach,jaki tu zapewne panował po zbiorach, kiedy setki worków z kawą i kakao wyruszały wewszystkie strony świata. Jos� czeka pewnie na górze rzucił Antón.Kiwnął przy tym głową ku stromej dróżce, biegnącej wzdłuż muru, ponad którymrysowały się pierwsze zabudowania.Wziął walizkę Kiliana i zawołał w stronę paruczarnych tragarzy: Eh, you! Come here!Tamci popatrzyli po sobie z niezadowoleniem i przez chwilę udawali, że to ich niedotyczy. You hear what I talk? Antón podniósł głos i ruszył w ich kierunku.Jednemu podałtrzymaną w dłoni walizkę, drugiemu wskazał bagaże Jacoba i Manuela. Take this!Szybko! Quick! Na górę! Up!Mężczyzni usłuchali, złapali walizki i podążyli przodem, stromą, wąską ścieżką,która łączyła molo z aleją Alfonsa XIII, kończącą się kawałek dalej placem Espa�a. Wiesz, Kilianie, że tę dróżkę nazywają Zboczem Gorączki? spytał Manuel. Nie, nie wiedziałem.A dlaczego? Bo podobno nikt, kto tędy wchodzi, się przed nią, znaczy gorączką, nie uchroni.Sam się przekonasz. Teraz to nic, medycyna zrobiła postępy wtrącił Jacobo ale sto lat temu każdy,kto tu przypływał, umierał.Każdy.Prawda, Manuelu? Manuel przytaknął. Dlategowysyłano ekspedycję za ekspedycją.Nie dało się wytrzymać.Kilian aż się wzdrygnął.Co za radość, że urodził się w epoce postępu. Sam tego nie widziałem odezwał się Manuel ale podobno przed laty po tymwąskim nabrzeżu kursował pociąg.Czy to prawda, Antonie? O, tak.Kursował jeszcze za moich czasów odrzekł zapytany, korzystając z okazji,by przystanąć i zaczerpnąć tchu. Przydawał się do transportu towarów.Budowę koleirozpoczęto tu w tysiąc dziewięćset trzynastym, z zamiarem połączenia Santa Isabel zSan Carlos, na południowym wschodzie.Jednakże projekt przed ćwierćwieczemporzucono ze względu na ciągłe uszkodzenia linii i wysokie koszty jej utrzymania wdziewiczej dżungli.Kilian uśmiechnął się na myśl o czymś w rodzaju dziecięcej kolejki przemierzającej tęmaleńką wyspę.Dróżka, którą wędrowali, miała, owszem, duży spadek, lecz odległośćbyła raczej niewielka, przynajmniej dla kogoś nawykłego do wędrówek po wysokichgórach.Poza tym nie nieśli przecież bagażu.Zauważył jednak, że ojciec, kiedyś tak silnyi sprawny, dyszy jak od ciężkiego wysiłku.Zaraz potem skończył się mur pokryty pnączami i gdzieniegdzie osłonięty przezegombegombe, czyli migdałeczniki, których szerokie karminowe, żółte i zielone liścieocieniały delikatne białe kwiatki.Dotarli na górę.Przed nimi otwierała się rozległapromenada w formie tarasu z widokiem na morze, ogrodzona barierką ozdobioną coparę metrów latarniami [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki