Genet Jean Zakochany jeniec

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Muzyka przywracała życie, nie śmierć obecnemu czynieobecnemu trupowi, dla którego śpiewano mszę.Miałem słuchawki.Posłuszny rzymskiejliturgii i łacińskim zdaniom, za którymi z trudem starałem się nadążyć, Mozart prosił o wiecznyodpoczynek, czy raczej o inne życie, chociaż nie było żadnej ceremonii, nie widziałem przedsobą drzwi kościoła ani cmentarza, ani księdza, nie było zginania kolan, żadnego kadzidła, a gdytylko zabrzmiało Kyrie, usłyszałem coś w rodzaju pogańskiego szaleństwa.Troglodyci wyszlitanecznym krokiem z jaskiń, żeby przyjąć zmarłą, nie pod słońcem czy pod księżycem, ale wmlecznej mgle, która zawdzięczała świetlistość wyłącznie sobie samej.Jaskinie dosyćprzypominały dziury w wielkim przeciętym kręgu gruy�re a, a pozbawieni ludzkich wymiarówtroglodyci, roześmiane, wręcz komiczne maszkary roiły się, tańczyły, by przyjąć nową zmarłą, azatem bez względu na wiek młodą zmarłą, tak by mogła przywyknąć bez trudu do nowegożycia, które dostała jak radosny dar śmierci albo wiecznego żywota, szczęśliwa i dumna, że otowyrwała się z ziemskiego padołu; dni gniewu, tuby, drżenie królów, to nie była msza, leczwyśpiewane libretto opery, w niecałą godzinę, w czasie agonii, przeżywanej i odgrywanej wpanice, że traci się świat, by znalezć się w jakim? W jakiej formie? Przejście podziemnymikorytarzami, odrażający grób, płyta, ale zwłaszcza radość górująca nad strachem, prędkość, jakiejnabrała konająca, by pospiesznie odejść z tego świata, pozostawiając nas na łaskę zdawkowychgrzeczności powszedniego dnia, wznieść się, nie zejść, lecz wznieść się ku światłu ze śmiechemi, kto wie, może kichnięciem, oto w czym brałem udział od chwili rozpoczęcia Dies irae po jakżesłynny ósmy takt Lacrimosy, nie dostrzegając kolejnych taktów, godząc się z tą wesołością,rzekłbym nawet z wolnością, która nie cofa się przed niczym.Kiedy po długich dniach niepokojui wahań młody chłopak decyduje się zmienić płeć, co wyraża dość okropne słowotransseksualizm, gdy już podejmie decyzję, przepełnia go radość na myśl o nowej płci, o dwóchpiersiach, które naprawdę będzie pieścił zbyt małymi i wilgotnymi dłońmi depilacja i w miaręjak członek będzie więdnąć rosnąca nadzieja, że odpadnie, całkiem bezużyteczny radość byćmoże bliska szaleństwa, gdy mówiąc o sobie, nie powie już on , lecz ona i uświadomi sobie wtym momencie, że gramatyka także dzieli się na dwoje i że skoro obraca się wokół własnej osi;jedna połowa odnosi się do niego, ta żeńska, podczas gdy druga była narzucona przez język.Przejście z tej jednej do nieowłosionej połowy musi być czymś rozkosznym i strasznym. Zalewamnie twoja radość& . %7łegnaj, droga połowo, umieram dla siebie& .Porzucić znienawidzoną,lecz znaną męską postać to zostawić świat dla karmelu albo leprozorium, porzucić świat spodnidla świata stanika, to ekwiwalent oczekiwanej, ale budzącej grozę śmierci, i czyż nie da sięporównać tego do samobójstwa, by chóry mogły zaintonować Tuba mirum? Transseksualistabędzie więc potworem i bohaterem, także aniołem, bo nie wiem, czy któryś mężczyzna posłużysię choć raz owym sztucznym łonem, chyba że całe ciało i jego nowe przeznaczenie okaże sięwyłącznie przepastnym żeńskim organem, gdy zwiędła męskość odpadnie; gorzej: kiedy upadnie.Groza zacznie się z chwilą, gdy stopy stawią opór, nie chcąc zmaleć: kobiece buty, szpilki wrozmiarze 43-44 są rzadkością, ale szczęście przesłoni wszystko, szczęście i uczucie radości.Requiem to mówi, radość i obawa.I ujrzałem, jak Palestyńczycy, szyici, Boży Szaleńcy, którzyspieszą ze śmiechem na ustach ku swym Przodkom z jaskiń, oraz złote pantofle w rozmiarze43-44 pędzą pośród wybuchów śmiechu naprzód, mieszając się z uciekającymi w trwodzepuzonami.Dzięki owej radości w śmierci, czy raczej w odnowie, sprzecznej z tym życiem,pomimo żałoby, etyki szwankowały.Radość transseksualisty, radość Requiem, radośćkamikadze& radość bohatera.Choć wy, ludzie Zachodu, niechętnie suszycie dłonie, zbliżając je do otworu suszarki zestrumieniem ciepłego powietrza, gdyż nie tyle czerpiecie przyjemność z ich suszenia, ile szkodawam zmoczyć ręcznik, zaznaliście, zwłaszcza będąc dziećmi, szczęścia, stojąc na deszczupodczas ulewy, szczególnie latem, gdy woda, która leje się i was moczy, jest ciepła [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki