Henryk Sienkiewicz Pan Wołodyjowski 2

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ach! Siła ja ci, siła zawóięczam! Kto tegonie wie, bęóie mi może przyganiał, żem to w nowembrze�v y chciał mnichem zostawać,a w decembrze�w p do stanu małżeńskiego się zabieram.Pierwszy pan Zagłoba gotów po-drwiwać, bo on rad dworuje, gdy mu się okazja zdarzy, ale niech drwi zdrów! Nie dbamja o to, zwłaszcza że nie na ciebie przygana spadnie, jeno na mnie&Tu Krzysia poczęła patrzeć w niebo, namyślać się, wreszcie odrzekła: Zali koniecznie mamy oznajmiać luóiom o naszym przymierzu? Jakże to? Waćpan przecie za parę dni wyjeżdżasz? Choćbym i nierad, muszę.�v u ks ao dyna yjny (z łac.) naówyczajny.�v v o a ja przemowa.�v w kon d n ja tu: poufałość.�v x a o ina ja (z łac.) wstręt.�v y now (z łac.) listopad.�w p d (z łac.) gruóień.Pan Wołodyjowski 49 Ja też żałobne szatki po ojcu noszę.Po co się na poóiw luóki wystawiać? Niechżeukład stoi mięóy nami, a luóie niech o nim nie wieóą, póki pan Michał z Rusi niewróci.Dobrze? To i siostrze nie mam nic gadać? Sama ja jej powiem, ale po pana Michałowym odjezóie. A panu Zagłobie? Pan Zagłoba na mnie, nieboóe, by swój dowcip ostrzył.Ej, lepiej nic nie mówić!Basia by mi także dogadywała, a ona się i tak czegoś w ostatnich czasach óiwaczy i humorma tak zmienny jak nigdy.Ej, lepiej nie mówić!Tu Krzysia znów podniosła swe ciemnoniebieskie oczy do góry: Bóg nad nami świadek, a luóie niech w niewiadomości zostają. Wióę, że rozum w waćpannie gładkości wyrównywa.Zgoda! Tedy Bóg nam świa-dek amen! Oprzyj że się o mnie ramionkiem, bo skoro układ stoi, to się już modestiinie przeciwi.Nie bój się! Wczorajszego uczynku choćbym chciał się dopuścić, nie mogę,bo muszę na konie uważać.Krzysia uczyniła zadość żądaniu rycerza, a ten znów rzekł: Ilekroć bęóiemy sam na sam, mów mi po imieniu. Jakoś mi nieskładno odrzekła z uśmiechem. Nigdy się nie odważę! A ja się odważyłem! Bo pan Michał rycerz, pan Michał odważny, pan Michał żołnierz& Krzychna! Moja ty kochana! Mich&Lecz nie odważyła się Krzysia dokończyć i zakryła twarz zarękawkiem.Po niejakim czasie nawrócił pan Michał do domu i niewiele już mówili przez drogę,tylko w samym kołowrocie spytał jeszcze mały rycerz: A po wczorajszym& wiesz!& baróo ci było smutno? Było i wstyd, i smutno, ale& ale óiwnie! dodała ciszej.I zaraz uczynili twarze obojętne, aby nikt nie poznał, co mięóy nimi zaszło.Ale niepotrzebna to była ostrożność, bo nikt na nich nie zważał.Wprawóie Zagłoba z panią stolnikową wybiegli aż do sieni na spotkanie obu par,jednak oczy ich były zwrócone tylko na Basię i Nowowiejskiego.Basia zaś była czerwona, nie wiadomo, z mrozu czy ze wzruszenia, a Nowowiejski jakstruty.Zaraz też w sieni począł się żegnać z panią stolnikową.Próżno go zatrzymywała,próżno i sam Wołodyjowski, który był w humorze wybornym, namawiał go do pozostaniana wieczerzę; wymówił się służbą i odjechał.Wówczas pani stolnikowa, nie mówiąc nic,pocałowała Basię w czoło ona zaś poleciała zaraz do swojej izby i nie wróciła, aż nawieczerzę.Na drugi óień dopiero pan Zagłoba przydybawszy ją samą spytał: A co, hajduczku, w Nowowiejskiego jakoby piorun trzasł? Aha! odrzekła potakując głową i mrugając oczyma. Powieóże, coś mu powieóiała? Prędkie było pytanie, bo to rezolut�w �, ale prędka odpowiedz, bo i ja rezolutka:nie! Wybornieś postąpiła! Niech cię uściskam! Cóż on? Dał się krótko zbyć? Pytał, czyli z czasem nie bęóie mógł czego uzyskać! %7łal mi go było, ale nie, nie;nie może z tego nic być!&Tu Basia rozdęła chrapki i poczęła trząść czupryną trochę smutno i jakoby w zamy-śleniu. Powieóże mi swoje racje? rzekł Zagłoba. Tego samego i on chciał, ale na próżno; jemu nie powieóiałam i nikomu niepowiem. A może rzekł Zagłoba patrząc jej bystro w oczy a może ty w sercu jakowyśukryty afekt nosisz, hę? Figę, nie afekt! zawołała Basia.�w � o człowiek rezolutny, tj.pewny siebie, bystry, zaradny, mający łatwość wypowieói, błyskotliwyintelektualnie; por.łac.so io rozwiązanie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki