Holbe Daniel Moneta w. Piotra [2012]

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Profesora dwukrotnie rewidowano.Nim wkroczył doeleganckiego przedpokoju z grubym dywanem na podłodze, wyszli mu naprzeciwdwaj milczący kardynałowie.Imponujące drzwi, pewnie ze dwa razy wyższe niż w jego berlińskim domu,otworzyły się do wewnątrz.Zanim pojął, co go czeka, wkroczył do papieskichkomnat.W przeciwległym końcu ośmiokątnego pomieszczenia kilkoro drzwiprowadziło do innych sal.W przedniej jego części stał stary, dębowy stół.Przykażdym z jego dłuższych boków ustawiono zaś trzy fotele obite czerwonymaksamitem.Krzesło u szczytu stołu przypominało cesarski tron.Miało wyrazniewyższe oparcie i kunsztowną dekorację rzezbiarską.Pozostałą część wyposażenia komnaty stanowiły szafy, narożna sofai wydzielone miejsce do pracy.Ale profesor skupił uwagę wyłącznie na stolei osobach, które już wcześniej zajęły przy nim miejsca.Dwaj kardynałowie również usiedli.Naprzeciwko nich spoczęli dwaj mężczyzniw średnim wieku o południowym typie urody.Profesor nie znał ich.Nie potrafiłteż odgadnąć ich profesji.Obok kardynałów posadzono nowicjusza bo wyglądałza młodo na zakonnika, choć nosił habit.Sprawiał wrażenie zdenerwowanegoi jakby nie był na swoim miejscu pośród dostojników.Leżała przed nim niewielkasterta papierów i notatnik.Sch�nberg pomyślał, że to protokolant.Również on nieczuł się pewnie w znakomitym gronie.Najchętniej zapadłby się pod ziemię.Pośród kardynałów i innych zebranych, na wspaniałym tronie siedział sam papież Pius XII18.Tylko jeden fotel pomiędzy kardynałami a tajemniczyminieznajomymi pozostał wolny.Po wymianie obowiązkowych grzeczności na temat przebiegu podróży,kardynał Abati, siedzący na lewo od Ojca Zwiętego, przedstawił zgromadzonych.Następnie głos zabrał sam papież.Sch�nberga zaskoczyła szczupła, niemalwychudzona sylwetka z pociągłą twarzą.W niczym nie przypominał swychzażywnych poprzedników z portretów z minionych stuleci.Pius XII był bardzoaktywnym człowiekiem.Rzadko odpoczywał.Nie uznawał dekadenckichobyczajów, wygodnictwa i rozkoszy podniebienia. Bardzo mi miło pana poznać, profesorze Sch�nberg zagadnął na powitanie.Anton spuścił głowę.Mimo ogromnego zakłopotania, po raz pierwszy od wielugodzin poczuł się bezpieczny za murami Watykanu. Pańscy koledzy już wczoraj dotarli do Rzymu.Mieli znacznie bliżej ciągnąłpapież.Choć mówił całkiem zwyczajnym tonem, profesora oblała fala gorąca. Pańskie nazwisko nie jest obce mieszkańcom Watykanu.Dość długoprzebywałem w Berlinie, by poznać nie tylko pańskie osiągnięcia, ale równieżnastawienie do przeszłości.Dlatego nasz wybór padł właśnie na pana, a nie naktóregoś z dwóch pozostałych kandydatów.Nie życzymy sobie, żeby Hitlerwykorzystał wyniki naszych prac do swoich celów propagandowych.W dzisiejszych burzliwych czasach nasza władza podlega sporym ograniczeniom.Gdybyśmy mieli wybór, nie siedzielibyśmy obok siebie w tym gronie.Człowiek, który sprawował rząd dusz nad milionami katolików na świecie,otwarcie mówił o swojej bezsilności.Mimo wielkich wpływów, nie mógł zapobiecwojnie.Profesor Sch�nberg podzielał jego punkt widzenia.Zanim monsignorePacelli został wybrany na papieża, przez wiele lat był nuncjuszem apostolskimw Niemczech.Znał ten kraj, jego możnych i elity lepiej, niżby sobie one same tegożyczyły.Dzięki temu profesorowi łatwiej było podjąć się zadania, które przed nimwtedy postawiono.Robił to dla swej wiary, dla Kościoła katolickiego, a przeciwkofaszystom.Niestety, nie mógł z nikim przedyskutować tej sprawy, nawet z żoną.Jednymz nielicznych warunków, jakie mu wówczas postawiono, był nakaz milczenia.Archeolodzy wkroczyli do Bazyliki Zwiętego Piotra z bosakami, łopatami,lampami gazowymi, latarkami, pergaminami i notatnikami oraz wszelkim innymniezbędnym sprzętem.Kilka dni wcześniej zamknięto centralną część świątyni dlaruchu turystycznego.Kardynał Abati wprowadził trzech uczonych dowydzielonego obszaru w pobliżu baldachimu Berniniego19, do najświętszegomiejsca w bazylice, gdzie mogli obejrzeć hipotetyczny grób apostoła Piotra.Dwie ciężkie marmurowe płyty długości niemal jednego metra zdjęto z podłogii ułożono obok na belkach.Abati oświetlił ciemny otwór, z którego wystawaławąska drewniana drabina.Wykonał zapraszający gest ręką. Proszę, panowie pierwsi.Sch�nberg, który stał najbliżej, wahał się tylko krótką chwilę.Położył swojeskromne wyposażenie na podłodze i odważnie wkroczył w chłodną, wilgotnączeluść.W ślad za nim poszli dwaj pozostali koledzy, których przedstawiono mujako profesorów Chiodegę i Fulciego z uniwersytetów w Rzymie i Bolonii.Również kardynał Abati nie kazał na siebie długo czekać. Szanowni panowie, znajdujemy się w tunelu wiodącym do miejscapochówku, liczącego sobie dwa tysiące lat.Leżąca pod nami nekropolia jestnajlepiej zachowaną ze wszystkich dotychczas odnalezionych.Nawet jeślidokonamy tu niezliczonych odkryć, nie wolno nam tracić z oczu głównego celu.Zapewniam panów, że pozwolimy wam w spokoju zbadać także inne miejsca, alena razie proszę za mną.%7ładen z obecnych nie odezwał się.Zadanie było precyzyjnie określone.Byliwdzięczni, że to ich wybrano do wypełnienia tak doniosłej misji.Remoulins, czasy współczesne Długo jeszcze? spytał niecierpliwie Robert, stając w progu sypialni.Marlena bez przekonania przejrzała się w lustrze.Przekopała całą szafęw poszukiwaniu jakiegoś stosownego stroju.W końcu znalazła wśród jaskrawychbluzek jedną jasną i czarne spodnie. Pasuje doskonale! skomentował Robert, żeby dodać jej otuchy.Niezadowolona mina Marleny świadczyła wyraznie, że nie lubi nosić cudzychubrań. Dziękuję.A teraz wyjaśnij wreszcie, czego się spodziewasz po naszej wyprawiedo Hiszpanii.Musimy wziąć pod uwagę, że będziemy obserwowani czy nawetśledzeni.Chyba nie muszę dodawać, że przeraża mnie ta myśl.Robert zmarszczył czoło. Właśnie dlatego wynająłem dla nas zupełnie zwyczajny samochód.Ponieważrównież wychodzę z założenia, że pozostajemy pod obserwacją, proponuję opuścićposiadłość nie drogą główną, lecz leżącą na uboczu, przeznaczoną dlaobsługujących plantację, która dopiero przed Remoulins dochodzi do szosy.Jeśliktoś stoi na czatach przed bramą, będzie czekał nadaremno.Poza tym mamy tęprzewagę, że nikt nie zna celu naszej nowej podróży.Sam nie przeczuwałem, żerozmowy telefoniczne mojego ojca z Hiszpanią mają cokolwiek wspólnegoz naszymi badaniami.Nigdy o tym nie mówiliśmy, lecz moim zdaniem on takżemusiał rozpoznać monetę na portrecie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki