Silva Daniel Gabriel Allon Artysta Zbrodni

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Myślisz, że stary mi się spowiada? Ten łobuz tak szczelnie trzyma gębę na kłódkę,że czasem mi się wydaje, iż sam nie ma pojęcia, dokąd jedzie i po co.- Trzeba go znalezć - rzucił Lew.ROZDZIAA TRZYDZIESTY SI�DMYMontrealNa lotnisku Leila wypożyczyła samochód i pojechały autostradą.Prowadziła bardzoszybko.Z prawej strony estakady ciągnęła się skuta lodem rzeka, z lewej marznąca mgłaprzesuwała się nad rozległym kolejowym placem manewrowym jak dymy nad polem bitwy.W oddali wyłoniły się śródmiejskie wieżowce Montrealu co chwila znikające w niskowiszących chmurach i kolejnych falach śnieżycy.Było przenikliwie zimno.Leila jechała tak,jakby dobrze znała drogę.- Byłaś tu już kiedyś? - zapytała, odzywając się po raz pierwszy od momentu wyjściaz kawiarni na lotnisku de Gaulle a w Paryżu.- Nie, nigdy.A ty?- Także nie.Jacqueline skrzyżowała ręce na piersiach, chcąc powstrzymać dreszcze.Nagrzewnicahuczała niczym rozpędzony pociąg towarowy, a mimo to w samochodzie było tak zimno, że zust wydobywały się obłoczki pary.- Nie wzięłam żadnych cieplejszych ubrań - mruknęła.- Lucien kupi ci wszystko, czego będziesz potrzebowała.A więc Lucien czekał na nią w Montrealu.Chuchnęła w dłonie i dodała:- Jest za zimno nawet na to, żeby iść po zakupy.- Najlepsze sklepy odzieżowe w Montrealu znajdują się w podziemiach.W ogóle niebędziesz musiała wychodzić na ulicę.- Przecież mówiłaś, że jesteś tu po raz pierwszy.- Bo to prawda.Jacqueline oparła głowę o boczną szybę i na krótko zamknęła oczy.Zdrzemnęła siękilka godzin podczas lotu, ale odnosiła wrażenie, że jest jeszcze bardziej zmęczona.Siedziałyoddzielnie w klasie turystycznej, Leila miała miejsce po drugiej stronie przejścia jeden rząd ztyłu.Na godzinę przed lądowaniem poszła do toalety.Wracając, podała jej notatkę naskrawku papieru: Przejdziesz sama odprawę paszportową i celną.Spotkamy się przy stoiskuHertza.Zjechała z autostrady i skręciła w Boulevard Rene Levesque - głęboki kanion międzywysokimi biurowcami i hotelami, w którym wiatr wściekle zawodził.Na ośnieżonychchodnikach prawie nie było żywej duszy.Kilkaset metrów dalej zatrzymały się przedfrontonem hotelu.Portier podbiegł i otworzył drzwi od strony Jacqueline.- Witamy w Queen Elizabeth.%7łyczą sobie panie pokój?- Tak - odparła Leila.- Poradzimy sobie z bagażami.Dziękujemy.Portier wręczył jej numerek parkingowy i usiadł za kierownicą samochodu.Weszły doobszernego hałaśliwego holu pełnego japońskich turystów.Jacqueline nie potrafiła sobiewytłumaczyć, co ich przygnało do Montrealu w środku mroznej zimy.Leila demonstracyjnieprzełożyła walizkę z jednej ręki do drugiej.Jacqueline udawała, że tego nie widzi.Przeszłaszkolenie w zakresie wyciągania wniosków z podobnych obserwacji i dobrze wiedziała, co tomoże oznaczać.Zaczynał się kolejny etap podróży.*Tarik obserwował je z baru hotelowego.Diametralnie odmienił swój wygląd od czasupobytu w Lizbonie.Miał na sobie popielate wełniane spodnie, kremowy golf i włoskąwiatrówkę.Był starannie ogolony i nosił lekkie okulary w złotej drucianej oprawce.Niecorozjaśnił włosy.Wcześniej widział zdjęcia kobiety podającej się za Dominique Bonard, ale mimo to jejuroda zrobiła na nim olbrzymie wrażenie.Ciekawiło go, jakim cudem Szamron i Allonzdołali namówić taką piękność na wielce ryzykowną eskapadę.Rozejrzał się po holu.Doskonale wiedział, że ludzie Szamrona są w pobliżu, dobrzeukryci wśród turystów, biznesmenów i obsługi hotelowej.Miał nadzieję, że przynajmniejzmusił ich do wysiłku, ściągając Dominique Bonard z Londynu do Paryża, a teraz doMontrealu.Nie wątpił jednak, że zdążyli się przegrupować i zawczasu rozstawili posterunkiobserwacyjne.Zdawał sobie sprawę, że od chwili nawiązania kontaktu z tą kobietą po razpierwszy ujawni się swoim odwiecznym wrogom.Ale dziwnym sposobem cieszyła go ta perspektywa.W końcu po tylu latach ciągłegoukrywania się miał wreszcie wyjść na światło dzienne.Miał ochotę krzyczeć na cały głos: Tujestem! Przyjrzyjcie się, że ze mnie taki sam człowiek jak wy, z krwi i kości, a nie żadenpotwór! Ani trochę się nie wstydził tego, czego w życiu dokonał, był wręcz dumny z siebie.Ciekawiło go, czy Allon może to samo powiedzieć o sobie.Wiedział też, że pod jednym względem ma olbrzymią przewagę nad Gabrielem.Byłpewien bliskiej śmierci, niewiele życia mu zostało.Przez lata balansował na samej krawędzi,igrał z niebezpieczeństwem, by teraz stanąć twarzą w twarz ze śmiercią, i to wcale nie zewzględu na swoich wrogów, ale z powodu ułomności własnego ciała.Mógł wykorzystać tęświadomość jak tajną broń, w dodatku najpotężniejszą, jaką kiedykolwiek dysponował.Wstał, obciągnął kurtkę i wyszedł z baru do holu.*Wjechali windą na czternaste piętro, przeszli kawałek pustym cichym korytarzem izatrzymali się przed drzwiami oznaczonymi numerem 1417.Tarik przesunął kartęmagnetyczną w szczelinie czytnika i schował ją do kieszeni.Kiedy Jacqueline weszła dośrodka, natychmiast przypomniała sobie o nawykach i zasadach Szamrona: mały apartamentzłożony z sypialni i saloniku.Na stoliku do kawy stała taca ze zjedzoną do połowy porcjąsałatki jarzynowej.Torba podróżna na podłodze była otwarta, ale nie rozpakowana.Wyciągnął rękę i przedstawił się:- Lucien Daveau.- Dominique Bonard.Uśmiechnął się przyjaznie.- Moi współpracownicy uprzedzali, że jest pani bardzo piękna, obawiam się jednak, żeich opisy w żadnej mierze nie dorównują rzeczywistości.Zachowywał się i mówił jak rodowity Francuz.Gdyby Jacqueline nie wiedziała, żejest Palestyńczykiem, wzięłaby go za dobrze wychowanego paryżanina.- Za to ja wyobrażałam sobie pana zupełnie inaczej - odparła szczerze.- Naprawdę? Jak?Zwietnie wyczuwała, że ją sprawdza.- Jusef mówił, że jest pan intelektualistą.Oczekiwałam więc, że spotkam człowieka zdługimi włosami, w wytartych dżinsach i rozciągniętym swetrze.- Wiecznego studenta?- Mniej więcej.To dobre określenie.- Zdobyła się na uśmiech.- Ale pan wcale niewygląda na wiecznego studenta.- To dlatego, że nim nie jestem.- Zapytałabym, czym się pan zajmuje, ale Jusef zabronił mi zadawać zbyt wiele pytań,więc na razie zadowolę się tym, co już usłyszałam.- Tak dawno nie rozmawiałem z piękną kobietą.Mam nadzieję, że w ciągu parunajbliższych dni będę mógł nadrobić zaległości.- Od dawna jest pan w Montrealu?- Właśnie zadałaś kolejne pytanie, Dominique.- Przepraszam, chciałam tylko.- Nie przepraszaj.%7łartowałem.Przyleciałem dziś rano.Jak widzisz, nie zdążyłem sięnawet rozpakować.Jacqueline ruszyła w kierunku sypialni.- Proszę się nie martwić - rzucił za nią - Będę dzisiaj spał na kanapie.- Sądziłam, że mamy udawać kochanków.- To prawda.- A jeśli służba hotelowa zauważy, że sypia pan na kanapie?- Dojdzie do wniosku, że się pokłóciliśmy albo że pracuję do pózna w nocy, nie chcęcię budzić i dlatego sypiam w saloniku.- To możliwe.- Jusef mówił, że jest pani bardzo inteligentna, ale nie wspomniał ani słowem oskłonności do konspiracji.Tego typu rozmowa była dość bezpieczna.Jacqueline odczuwała dumę, że to ona niąkieruje, a nie on.Zyskiwała w ten sposób poczucie, że chociaż częściowo kontroluje sytuację.- Nie ma pan nic przeciwko temu, że zapalę?- Nie.Proszę bardzo.Wyciągnęła z torebki papierosa oraz złotą zapalniczkę, którą dostała od Szamrona wgalerii Isherwooda [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki