Karl Gjellerup mlyn na wzgorzu

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ma pan dobry smak.Wydawało się niemal, że jest dumna z jego dobrego smaku.Wyjęła z małej sza�� bibliotecznej stos nut, wyszukała wśród nich jeden zeszyt i zaczęłagrać: Jakież rozkoszne, jakie słodkie dzwięki& To jest właśnie to samo! zakrzyknął młynarz, a oblicze jego rozpromieniałoóiecięcą radością.Teraz nie myślał już o Lizie; podmuch wielkiej sztuki oczyścił jegoserce.Także leśniczy, który znowu zajął się dopasowywaniem dębowych gałęzi, uśmiechnąłsię i z uznaniem kiwał głową, gdy tony umilkły. Tak, to i mnie się podoba! Wesoła melodia, brzmiąca niemal jak taneczna muzyka&a jednak słychać w niej& nie wiem, jak się wyrazić& a jednak brzmi ona, powieóiałbym,prawie jak pobożna pieśń.Z prawóiwą przyjemnością słucham takiej muzyki. O, mam tu jeszcze dużo takich samych utworów i gram óisiaj z ochotą, bo palcechoóą óiwnie łatwo, chociaż po raz pierwszy dopiero czytam te nuty. Niestety, jest już trochę pózno wtrącił młynarz my dwaj musimy już myślećo powrocie. Szkoda, baróo miłe jest nasze óisiejsze spotkanie zauważył leśniczy. Aleoczywiście, masz słuszność, zwłaszcza ze względu na chłopca jest już nawet za pózno. Dam dobrą radę odezwała się Hanna, odwracając od fortepianu. Zostaw panJanka tutaj u nas.A gdyby pan jutro przysłał przez parobka jego rzeczy, mógłby od razupozostać tutaj parę dni& przyrzekłam mu mianowicie, że poproszę pana o pozwolenie.Pogoda bęóie nie najgorsza, bo, jak się zdaje, niebo już się wyjaśnia. O tak, wypogaóa się przytwieróił leśniczy, spojrzawszy przez okno.Gdyby oboje obserwowali w tej chwili bystro młynarza, dostrzegliby ku swemu zdu-mieniu na jego twarzy wyraz niedającej się wytłumaczyć trwogi.Przypomniał sobie żywoten wieczór spęóony u szwagra, kiedy taka sama propozycja stanęła przed nim jak poku-sa.Wówczas nie zgoóiłby się za żadną cenę wypuścić óiecka z rąk i pójść samotnie dodomu, do Lizy.Ta niewinna istota, żyjąca spuścizna po nieboszczce żonie, była dla niegoniejako anielską strażą, broniącą go w jego pokoju przed złymi duchami.Jakże inaczejniż obecnie, kiedy ten projekt obuóił w nim niecierpliwe pragnienie, aby chłopca jakogłos sumienia pozostawić tutaj u pobożnych przyjaciół.Zrazu przeraziło go to odkrycie,nie miał odwagi uczepić się energicznie tej nieoczekiwanej propozycji, nie śmiał wprostpodnieść oczu.Nazbyt się wstyóił tej czystej duszy, która nie przeczuwając nic złego,pracowała ręka w rękę z szatanem-kusicielem i która nieświadomie popychała ku wiaro-łomstwu swego przyjaciela, chociaż pragnęła być jego duchem opiekuńczym. No, Janku, a ty co powiesz? Czy chcesz zostać u wuja Wilhelma i cioci Hanny? zapytał bezdzwięcznie, wpatrując się w chłopca pełnym oczekiwania wzrokiem. Może nie objawi wielkiej ochoty pomyślał a w takim razie nie będę go na-mawiał.Janek jednak skakał z radości i przyrzekał, że bęóie baróo grzeczny. A zatem, jeżeli chłopiec nie bęóie dla was ciężarem& mruknął ojciec. Ach, cóż znowu, przeciwnie, baróo nas to cieszy!kar e eru Młyn na wzgórzu 94Młynarz powstał i podszedł do stojącego w rogu stolika z przyborami do palenia,aby na nowo nabić fajkę tytoniem.Hanna grała dalej.Pieśń Sarastra i uroczysta muzykaw świątyni zachwyciły roóeństwo jeszcze baróiej niż poprzednie ustępy z opery.Umysłmłynarza był nazbyt zmącony gwałtownym podnieceniem, by niebiańskie piękno muzykiznalazło w nim oddzwięk.iiLiza sieóiała przy oknie w swym pokoiku i pracowała z takim ponurym wyglądem twa-rzy, jak gdyby sporząóała jakąś zdraóiecką, czaroóiejską sieć.Była to jednak tylko szara,wełniana skarpetka, która wydłużała się szybko wśród migotania drutów, pracowicie po-ruszanych rękami.Zmierzch gęstniał.Na dworze nocny wicher obóierał ostatnie liście z drzew owocowych, których kon-tury zaledwie rysowały się jeszcze na tle nieba.Raz po raz bezlistna gałązka óikiegowina uderzała w szyby, to znowu oóywał się jęczący krzyk sowy.Liza zaledwie dostrze-gała swoje ręce.Ale to światło wystarczało jej do poruszania drutami, tak jak wystarczałoPilatusowi do mruczenia.Kiedy czuła, że oczy jej zmęczyły się, kiedy doznawała potrzeby spojrzenia w światło,opuszczała wzrok i napotykała dwa światełka, dwie żółte zrenice, błyszczące sympatycznymdla niej blaskiem oczy Pilatusa.Ten wierny r u a ar zauważył natychmiast po jej powrocie, że jego pani niejest już tak nieprzystępna jak poprzednio; wobec tego ukazał się na widowni, co bynaj-mniej nie wywołało sprzeciwu, lecz rozumiało się samo przez się.Ale widocznie podczasprzedpołudnia, kiedy cichutko jak mysz krył się w kąciku, spotęgował się w nim niezwy-kle silnie popęd do mruczenia.Może zresztą óiałała jakaś inna, nieznana pobudka.Bądzco bądz mruczał teraz tak głośno, że nikt by nie uwierzył, jakoby te dzwięki wydawałkot domowy, zwykły okaz a.Raczej przypuszczałby, że słyszy głos pante-ry, upojonej krwią po pożarciu sarny.A tej ulubionej muzyce wtórowała Liza ostrym,przenikliwym brzękiem stalowych drutów pracując na zgubę biednej Jenny.Albowiem Liza i teraz jeszcze, po powrocie z zakończonej tak pomyślnym wynikiemwyprawy, nie była bynajmniej w lepszym humorze aniżeli przed południem, kiedy drżałprzed nią cały młyn.Niezadowolenie zmieniło jedynie charakter: wyzwoliła się z nastrojuzniechęcenia.Przez zetknięcie się z roóinnym bagniskiem Liza, jak Anteusz, spotęgo-wała swoje siły, zwiększyła óiesięciokrotnie swoją żywotność.Złość nie przygniatała jużtak mglistą niemocą jej umysłu, skondensowała się i skierowała energicznie na zewnątrz,skutkiem czego nie zagrażała już najbliższemu otoczeniu.Nie tylko Pilatus, ale nawetKaro mógłby się zbliżyć ku niej bez obawy.Złość Lizy wyemanowała z jej ciała [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki