Martin Andersen Nexo Matka

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ale nawet wtedy, kiedy pogoda pozwalała na wyj-ście, zostawały w domu, gdyż lodowaty wiatr przeciągający całą zimę nad wzgórzami, prze-nikał je do szpiku, skoro tylko wytykały nos poza ochronny żywopłot, zmuszając do natych-miastowego powrotu.Ale teraz nęciły je pierwsze zwiastuny zbliżającej się wiosny, rozpoczęły więc znów swecodzienne przechadzki.Nocami jeszcze trwały przymrozki, ale w dzień słońce miało przewagę; z dachów zaczy-nało kapać, śnieg w ogrodzie topniał.A kiedy się odgarnęło śnieg z pod ogrodzenia, widniałytam już duże, białe pączki konwalii.Jedna z rodzin szpaków już wróciła i, dzień w dzień,prowadziła dziką wojnę z wróblami, które objęły w posiadanie skrzynię.Helga się też zmieniła.Nie była już tak zrównoważona jak dawniej, lecz potrafiła być zdenerwowana, lękała siębyle czego i była skłonna do płaczu.Matka uważała to za anemię i przypisywała wiośnie.Przedtem Helga nigdy nie miewała snów.Sen jej był tak zdrowy, że nie stanowił żadnejczęści jej istnienia; gdy się budziła rano, zdawało jej się, że dopiero co zamknęła oczy i częstobudząc się, kończyła zdanie, którego wieczorem nie dopowiedziała.Ale teraz zaczęła miewać sny, i sny te były zawsze nieprzyjemne.W okresie zimy, zda-rzało się nieraz, że we śnie jęczała i stękała, tak, że matka musiała ją budzić.Wtedy najczę-ściej śniło jej się, że jest żoną J�rgena Raga, lub, że on stoi przed nią i chce ją pocałować.Wiedziała przecież, że wówczas pocałowała ją Karen, a nie Jórgen, i w dzień śmiała się zeswych snów.Ale przestrach przeniknął jej w krew, to też było dla niej prawdziwą ulgą, że niewidziała J�rgena od Bożego Narodzenia.Codziennie oczekiwała jego wizyty i z przerażeniemspoglądała w jego okna, ale ciągle jeszcze były pokryte lodowymi kwiatami.Widocznie wy-jechał, może nigdy nie wróci.Myśl ta bardzo ją uspakajała.J�rgena istotnie nie było.Przez pierwsze dwa miesiące po Bożym Narodzeniu, w warszta-cie nie było nic do roboty, i majster uważał, że zbyt drogo kosztuje żywienie chłopca, którywłóczy się tylko z rękami w kieszeniach.To też użyczył mu wakacji, ażeby odwiedził swychkrewnych.Wakacje te były postrachem chłopca.Daleko, na zachodnich ugorach mieszkaliubodzy krewni jego matki; tam znalazł nędzny przytułek, gdzie dostawał ogryzki kości.Wzamian za to, musiał łatać wszelkie obuwie i uprzęże, jakie tylko zdołali zebrać w okolicy, iwykonywać wszelkie możliwe roboty.To też kiedy powrócił z tych wakacji, był jeszczechudszy i bardziej wyczerpany niż przedtem.Ażeby zwalczyć blednicę, Helga robiła długie przechadzki.Pewnego ranka przedsięwzięła sobie pójść bardzo daleko.Rowy i kałuże pokryte byłycienką warstwą lodu, ale w lesie leszczyna obwieszona była żółtymi kotkami, tak wrażliwy-mi, że wznosił się nad nimi obłok kwietnych pyłków, skoro tylko ktoś dotknął palcem łodygi.Tu i ówdzie, na czubkach pączków, widniały drobniutkie ciemnoczerwone kwiatuszki, po-dobne do rozwartych pyszczków.Wiedziała, że te kwiatuszki wsysały pył kotków i przyglą-dała im się ciekawie.Na pewno, w tym roku będzie urodzaj na orzechy, jeżeli tylko nocneprzymrozki nie będą zbyt ostre.Na polach, śniegu już prawie nie było, natomiast ciągnęły siędługie, kopulaste pasma ziemi, które kret wykopał pod śniegiem w ciągu zimy.Była już daleko po drugiej stronie lasu, gdy spostrzegła jakąś męską postać, huśtającą sięna wysokim żywopłocie.Mężczyzna miał tłumoczek na plecach, a jego długie ramiona59chwiały się w powietrzu.Zatrzymała się i zaczęła mu się przyglądać.Płot był taki wysoki, żecała postać profilowała na tle błękitu; tłumok wyglądał jak duży garb, zaś długie, rozhuśtanekończyny przypominały karykaturę i pobudzały Helgę do śmiechu.Ale nagle spostrzegła, żebył to J�rgen Rag i, że przywoływał ją do siebie; przelękła się i zaczęła biec.Patrząc z ukosa, widziała, że biegł również.Nogi grzęzły mu w tłustej ziemi, a tłumok tań-czył na jego plecach musiała się więc znów śmiać, ale był to śmiech rozpaczy i przerażenia;przyśpieszyła biegu.Spódnice obijały się jej o nogi, co wywoływało wrażenie, że J�rgen jużdepce jej po piętach.W lesie zaczepiła się o kolczaste krzewy i wówczas zdawało jej się, żeJ�rgen ją schwycił i ciągnie w zarośla.Krzyknęła nieprzytomnie i zaczęła uciekać w dzikimpędzie; nic nie widziała ani nie słyszała, o niczym nie myślała, cała jej świadomość skupiałasię tylko na jednym: wymknąć mu się.Dopiero, gdy położyła rękę na klamce ogrodowej furtki, przyszła do siebie i obejrzała się.Wcale nie było go widać.Zawstydziła się i zaczęła chodzić po ogrodzie, w tę i tamtą stronę,ażeby uspokoić bicie serca.To była po prostu histeria fe!Weszła do domu; matki nie było.Przebiegła wszystkie pokoje, wołając: Matko, Madame,pani matko, Anno!"Poczuła ochotę do śpiewu i tańca, wzbierało w niej uczucie wiosny i, nucąc szukała czegośw nutach.Gdzie się podziało Przebudzenie wiosny"? Oto jest.Zaczęła grać i śpiewać.Pan Halvor zszedł na dół. To ładna melodia i dobrze leży w pani głosie rzekł i nachylił się nad Helgą, ażeby od-czytać słowa pieśni. Wiersz jest także dość miły, może w układzie słów zbytnio zbliżony doprozy.Ale zakończenie zupełnie mi się nie podoba, sprawia wrażenie nieumotywowanie cy-niczne. Nieumotywowanie cyniczne? Tak, albo rozmyślnie ordynarne.Czuje się w tym to coś wyzywającego, charakterystycz-nego dla modernizmu.�hlenschlaeger nigdy nie zakończyłby pieśni o wiośnie w ten sposób.Według mnie, powinna pani ostatnią zwrotkę przekreślić lub jeszcze lepiej całą pieśń spalić.I zaraz dodał: Poezja jest a w każdym razie być powinna środkiem, w ręku wybranych do wygry-wania na strunach serc ludzkich uczuć najlepszych i najwznioślejszych.Ja sam, przy swoichograniczonych możliwościach, starałem się zawsze mieć przed oczami tę złotą zasadę, zaśteraz więcej niż kiedykolwiek, należy trzymać wysoko sztandar idei. Więc to prawda, że pan pisuje wiersze? Wedle skromnych możliwości.Helga i jej matka często widywały na jego stole papier z rozpoczętymi wierszami, ale gdyo to pytały, odpowiadał wymijająco.Dzisiaj, po raz pierwszy przyznał się otwarcie do swejżyłki rymotwórczej. Czy pan pisuje również opowiadania?Zaprzeczył, z pobłażliwym uśmieszkiem.Po jej twarzy przemknął cień rozczarowania. Czy pani woli opowiadania od wierszy? Tak, naturalnie. Ale wiersze są wyższą formą sztuki, zaś opowiadania tworzy się, jeżeli mogę się tak wy-razić, z odpadków poezji.Dopiero po wierszach poznaje się prawdziwego poetę; na przykładChristian Winter [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki