Masterton Graham Manitou

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Do zobaczenia powiedziała i odłożyła słuchawkę.Zaraz potem zadzwoniłem do pani Karmann, ciotki Karen Tandy.Chyba siedziałaprzy telefonie czekając na wieści ze szpitala, bo odebrała niemal natychmiast. Pani Karmami? Mówi Harry Erskine. Pan Erskine? Przepraszam, myślałam, że to szpital. Proszę posłuchać, pani Karmann.Byłem dziś u Karen.Wciąż jest bardzo słaba.Le-karze sądzą, że jej szansę wzrosną, jeśli dowiedzą się o niej czegoś więcej. Nie rozumiem. Pamięta pani, jak dzwoniłem wczoraj, by spytać o pani sen.Ten o plaży.Karenbyła u mnie i mówiła, że miała podobne sny.Lekarze uważają, że może coś w nich być,jakaś i wskazówka, która pomoże im wyleczyć Karen. Wciąż nie rozumiem, do czego pan zmierza.Dlaczego doktor Hughes sam domnie nie zadzwonił? Nie zadzwonił, bo nie mógł wyjaśniłem. Jest specjalistą od medycyny i gdy-by któryś z jego zwierzchników odkrył, że zaczyna mieszać się do spirytyzmu, zapewnez miejsca by go zwolnił.Ale chce wykorzystać wszystkie sposoby, by pomóc Karen wró-cić do zdrowia, I dlatego musimy się dowiedzieć czegoś więcej o śnie, który obie mia-łyście.42Pani Karmann była skonfundowana i niespokojna. Ale jak chce pan to zrobić? Jak sen może wywołać guza? Pani Karmann, znane jest mnóstwo udokumentowanych powiązań pomiędzyumysłami ludzi a stanem ich zdrowia.Nie chcę przez to powiedzieć, że guz Karen mapodłoże psychosomatyczne, lecz niewykluczone, że jej związany z nim stan psychicznypowoduje trudności w leczeniu.Lekarze nie odważą się operować, dopóki nie dowiedząsię, czym jest ten guz i dlaczego tak silnie na nią wpływa. Dobrze, panie Erskine rzekła cicho. Co chce pan zrobić? Skontaktowałem się już z moją znajomą, która jest swego rodzaju medium wy-jaśniłem. Chciałbym przeprowadzić seans w pani mieszkaniu tak, by ta znajoma mo-gła sprawdzić, czy nie ma tam jakichś wibracji. Wibracji? Jakich wibracji? Jakichś, pani Karmann.Jakichkolwiek.Nie wiemy, czego szukamy, dopóki tego nieznajdziemy.Pani Karmann zastanawiała się przez chwilę. Panie Erskine powiedziała w końcu nie jestem przekonana.Jakoś nie wyda-je się właściwe, by robić coś takiego, gdy Karen jest ciężko chora.Nie wiem, co powie-dzieliby jej rodzice, gdyby się dowiedzieli. Pani Karmann oświadczyłem. Jeśli rodzice Karen dowiedzą się, że zrobiłapani wszystko co możliwe, by pomóc ich córce, to nie rozumiem, jak mogliby mieć pre-tensje.Proszę, pani Karmann.To bardzo ważne. No dobrze, panie Erskine.O której chciałby pan przyjść? Za jakąś godzinę.Dziękuję, pani Karmann, jest pani wspaniała.Westchnęła. To już wiem, panie Erskine.Mam tylko nadzieję, że pan wie co robi.Nie ona jedna.Było wpół do jedenastej, gdy zebraliśmy się wszyscy u pani Karmann przy Wschod-niej Osiemdziesiątej Drugiej.Mieszkanie było duże i ciepłe, urządzone bogato, leczw anonimowym stylu wielkie, tapicerowane fotele i taborety, ciężkie, czerwone za-słony z pluszu, zabytkowe stoliki i obrazy.Pachniało zapachem starszych dam.Sama pani Karmann była delikatną kobietą o siwych, starannie ufryzowanych wło-sach, pomarszczonej, zapewne pięknej niegdyś twarzy, lubiącą długie do ziemi jedwab-ne suknie i szydełkowane chusty.Gdy weszliśmy, podała mi do potrzymania swą mięk-ką, upierścienioną dłoń.Przedstawiłem Amelię i MacArthura. Modlę się tylko, by to, co robimy, nie pogorszyło sytuacji Karen powiedziała.MacArthur ze swą szeroką, brodatą twarzą i w wytartych dżinsach obszedł całemieszkanie siadając na wszystkich krzesłach by sprawdzić, czy są miękkie.Amelia,43ubrana w długi, wieczorowy ka5�an z czerwonymi deseniami, pozostała spokojna i za-mknięta w sobie.Miała szczupłą, jakby nawiedzoną twarz, duże ciemne oczy i bladeusta o pełnych wargach.Wyglądała tak, jakby lada moment miała się rozpłakać. Czy ma pani jakiś okrągły stolik? spytała cicho. Można użyć stołu jadalnego odparła pani Karmann. Uważajcie tylko, żebygo nie porysować.To prawdziwy antyk, wiśniowe drzewo.Poprowadziła nas do jadalni.Stół był czarny i lśnił tym głębokim połyskiem, w któ-rym można zatonąć.Ponad nim wisiał szklany żyrandol z wisiorkami.Ciemnozielonetłoczone tapety pokrywały ściany pokoju, na których pyszniły się olejne płótna i lustraw pozłacanych ramach. Bardzo dobrze się nada stwierdziła Amelia. Myślę, że powinniśmy zacząćjak najszybciej.Wszyscy czworo usiedliśmy wokół stołu i spojrzeliśmy na siebie z pewnym zakłopo-taniem.MacArthur, choć przyzwyczajony do spirytystycznych działań Amelii, pozostałjednak sceptykiem. Jest tam kto? Jest tam kto? powtarzał stale. Spokój poleciła Amelia [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki