Mikołaj i Aleksandra Massie Robert K

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przedstawiano Stołypina jako zdrajcę i skrytego rewolucjonistę,współdziałającego z Dumą w dążeniu do odebrania carowi prerogatyw, którymi Bóg goobdarzył.W te nieustanne intrygi wmieszany był także Witte.Stołypin nie miał wprawdzienic wspólnego z jego dymisją, w żaden też sposób nie wpłynął na niechęć cara do byłegopremiera, Witte jednak otwarcie występował przeciwko niemu.Choć to on sam był autoremmanifestu, który w roku 1905 powołał rosyjski parlament, teraz, pałając zawiścią,sprzymierzył się z reakcją i stopniowo podkopywał autorytet Stołypina.W dodatku, wcale nie mając takiego zamiaru, Stołypin naraził się carycy.Na początku1911 roku zaalarmowany faktem, że ktoś taki jak Rasputin może mieć wpływy w pałacu,zarządził dochodzenie i przedstawił carowi wynikający z niego raport.Mikołaj przeczytał go,ale nic nie uczynił.Stołypin więc, na własną odpowiedzialność, polecił Rasputinowi opuścićPetersburg.Aleksandra sprzeciwiła się temu stanowczo, car jednak odmówił podjęcia decyzjisprzecznej z akcją swego premiera.Rasputin ruszył w pielgrzymkę do Jerozolimy, z którejpisał długie, kwieciste i przepojone mistycyzmem listy do carycy.Wypędzenie Rasputina to jeszcze jeden dowód, świadczący, na jak tragiczną w swychnastępstwach izolację i brak zrozumienia skazana była carska rodzina.Stołypin nie byłczłowiekiem bez serca; gdyby choć raz mógł zobaczyć carewicza zwijającego się z bólu orazulgę, jaką przynosił Rasputin matce i dziecku, nie doprowadziłby do ich separacji.Ale ontego nie widział, a z punktu widzenia politycznego wyeliminowanie niebezpiecznego wpływuna pałac wydawało się szczytem mądrości.Jednak Aleksandra, przekonana, że Stołypin zpremedytacją rozrywa więz, od której zależało życie jej syna, znienawidziła go.W międzyczasie premiera zaczynało nużyć jego stanowisko.Obalenie w ciągu pięciulat wielowiekowych tradycji nawet dla tak energicznego jak Stołypin osobnika, okazało sięzadaniem ponad siły.Podupadł na zdrowiu, wciąż chorował na grypę i chodził nieustanniepoirytowany.Człowieka preferującego ponad wszystko jasne i zdecydowane działaniawspółpraca z panującym, który był fatalistą i wierzył w mistycyzm, niewątpliwie musiałafrustrować.Kiedyś, na przykład, Mikołaj zwrócił mu nie podpisany dokument z adnotacją: Mimo najbardziej przekonującej argumentacji za podjęciem pozytywnej decyzji w tejsprawie wewnętrzny głos mówi mi nieustannie, że nie mogę wziąć za to na siebieodpowiedzialności.Jak do tej pory moje sumienie nigdy mnie nie oszukało.Zamierzamprzeto postąpić w tej sprawie tak, jak mi dyktuje.Wiem, że ty także ufasz, że �carskie sercespoczywa w rękach Boga�.Niech tak pozostanie.Za wszystkie ustanawiane prawa ponoszęprzed Nim wielką odpowiedzialność i gotów jestem odpowiadać za nie w każdej chwili.W marcu 1911 roku Stołypin stracił cierpliwość.Rada Państwa odrzuciła ustawę,którą zdołał już przeforsować w Dumie.Stołypin błędnie wywnioskował, że stało się tak naskutek manewrów prowadzonych przez cara za jego plecami.W przypływie gniewu,motywując to tym, że najwyrazniej nie cieszy się już carskim zaufaniem, poprosił o dymisję.Posunięcie to nie miało precedensu; dwa lata wcześniej, gdy Stołypin mimochodemwspomniał o rezygnacji, car napisał: Nie jest to kwestia zaufania lub jego braku - to mojawola.Pamiętaj, że żyjemy w Rosji, a nie gdzie indziej.a zatem nie będę rozważał żadnejrezygnacji.Przez te dwa lata Mikołaj nie zmienił poglądów i naleganie Stołypina doprowadziłodo gwałtownej sprzeczki między carem a jego premierem.Stroną, która próbowała załagodzićspór, był car. Nie mogę przyjąć twojej rezygnacji - przekonywał premiera - i mam nadzieję,że nie będziesz nalegał.Musisz bowiem zrozumieć, że akceptując ją nie tylko cię stracę, aletakże stworzę precedens [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki