Nowaczyński Adolf Wielki Fryderyk

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.a zrobimy z nich grackich pruskich oficjerów.dobrze?KSI%7ł BISKUPłasząc sięZ największą gorącością i ochotą spełni brat Antoni rozkaz Króla Jegomości.Wie on dobrze,co to za splendor mieć synów w wojsku tego Connetabla, który w dwunastu kampamentachvenit, vidit, vicit.Brat Antoni sam był kapitanem polskiego wojska.KR�L PRUSKILekceważącoKapitanem polskiego wojska.co go już od 20 lat ani dziesięć tysięcy razem nigdy nie by-ło?.Hihihi.Tej landwery, co na papierze.hihi.Staje na stopniach.Twarz starcza, cala już w zmarszczkach.Przednich zębów nie ma.Oczywielkie, przenikliwe.Ma na sobie zwykły niebieski surdut uniformowy z czerwonymi wy-płowiałymi wyłogami, przepasany szarfą.Pod szyją wyłazi żabot bardzo brudnej koszuli.Wszystko garnirowane suto hiszpańską tabaką, nawet gwiazda orderu czarnego orła na piersi.U boku malutka szpadka z felcechem.Na nogach sztyblety wysokie, aż czerwone od starości.Na głowie dreispitz z rozetą z boku, obwiedziony zabrudzonymi piórami.Plecy w kabłąkzgięte.W ręku kościana laska ze zlotą rączką i chwastem.Przy królu ciągle wesoły, nadska-kujący, ugodny Książę Biskup.Za nimi adiutant von Rohdich, bardzo długi, chudy, stary ge-nerał z całkiem tępą twarząKR�L PRUSKIdostrzegając Justynę, laską na nią wskazujeA to co? Może jedna z tych mamsell?KSI%7ł BISKUPDo usług Waszej Królewskiej Wysokości.To właśnie obie córki szlachetnego pana Gockow-skiego.Wysłanymi są przez obywatelstwo sławetnego miasta Berlina, by złożyć gratulacjenajpokorniejszeNiespokojnie oglądnął się za Kunusiąimieniem rezydencji.96Mowiński lekko popycha Kunusię z bukietem ku drzwiom.Już stanęła w pobliżu.Justyna głęboki ukłon złożyła, chrząknęłaKR�L PRUSKIstanąwszy na stopniuTo jedna.a gdzież druga? Obie ? Słyszę o dwóch, a widzę tylko jedną.Skryła się?.Aha.jest i druga.Wchodzi do pokojuWstąpimy sobie do pana von Ermeland rewizytą.Przystanął, spostrzegłszy młodego ZietenaA ty kto?.Aha.Zieten, jeżeli się nie mylę.A co się tu tak wałęsa po pałacu, hę?.Ej.ej.Pogroził mu laskąNo.rozumiem, rozumiem.KSI%7ł BISKUPwchodząc za nim, w lansadachZ bijącym sercem witam Waszą Królewską Wysokość w mojej kwaterze.Wskazując na KunusięA oto i druga córka Gockowskiego.Kunusia i Justyna stoją już obok siebie, obie nieporadne, przepłoszone.Rohdich wszedł dopokojuKR�L PRUSKIpodchodząc bliżejBardzo ładnie uformowane córki fabrikanta Gockowsky.jak Venery Pigalla.Ale ja tu domonsimora umyślnie.żeby sobie oglądnąćWskazuje laską na podłogęów kobierzec, który panu Biskupowi tak nie przypadł do gustu.Staje na kobiercu To ten?.hę?97KSI%7ł BISKUPzawstydzony, nadskakującyAleż ja bynajmniej go nie ganiłem.wcale nie taki brzydki.o.nawet bardzo niezwykły wmaści.o i.te kwiaty.owszem.wcale.Nie, skądże.KR�L PRUSKIPrawda?.Wcale nie taki brzydki.a przewielebnemu panu się nie podobał.Przecież przedchwilą.tam.wygadywał na ten kobierzec.Hę?Zdjął kapelusz i na stół rzuciłKSI%7ł BISKUPSpłoszonyEe.nie nie podobał.Owszem.tyle tylko, że w komparycji z innymi piękna obiektami wy-dał mi się ten kobierzec mniej udałym może.choć istotnie.widzę teraz, że i on ma swójwdzięk.o tak.KR�L PRUSKIA więc ma swój wdzięk.hę?.Największy jego wdzięk jest w tym, że tu w Berlinie wyro-biony, nie import monsiniore.nie import!.No.a jak się tu nauczą powoli, to będą fabri-kować ładniejsze.tak.Oglądając się pod drzwiWięc z czym te mamselle? z czym?Kunusia i Justyna szybko teraz podstąpią bliżej króla i składają równocześnie ukłonyKSI%7ł BISKUPUradowanyA właśnie.Panny Gockowskie z gratulacjami.od rezydencji.od Berlina.ZachęcającoJustynko.zaczynaj.Półgłośno, zmarszczywszy brwiNuże, wykokośże się!98JUSTYNAdyg raz jeszcze uczyniwszy, stanęła przed królem bukiet trzymając pontyfikalnie; znać, że ztrudem kasłanie powstrzymuje Dzisiejszy dzień to pora pięknie nadarzona By Ci Królu i WładcoKasłnęłaWielki i JedynyLaury uwiły społem Parnas i BellonaKasłnęła mocniejBy Ci i ludy korneZnów kasłnęła aż krztusi sięKR�L PRUSKIodbierając od niej bukiet, wskazuje nim na Kunusię i przerywa szorstkoA ona co ma tu do powiedzenia.JUSTYNAwsród kasłania ciągnąć chce jeszczeWierne.wierne kraju syny.KR�L PRUSKIdo Justyny z naciskiemTak, dość.merci.To bardzo piękne.merci, ale ona jest kasłąca.chorowita.ona powinnasię kurować, nie deklamować.Do KunusiA mamsellka hę?.z czym?Justyna biedna na bok się całkiem usunęła.Kunusia o krok bliżej stanąwszy, już chce swojerecytowaćKSI%7ł BISKUPlekko ręką ją uciszając99Owóż Najjaśniejszy Monarcho.Dla tej dzieweczki pozwoliłem ja sobie translatować na fran-cuską i polską mowę niemieckie rymy majora von Klejsta.I oto ona ku uczczeniu.chcewłaśnie.KR�L PRUSKIzdziwiony, jakby nie dosłyszałKleist.Major? I rymy robił?.Gdzie taki był? i po niemiecku?ROHDICHpodstawiwszy bliżejTak jest.W pułku Jego Królewskiej Wysokości Księcia Henryka.Odbiera bukiet z rąk królaKSI%7ł BISKUPRymotwórca i żołnierz.Z matki Polki się rodził., w Polsce edukował.Pomorzanin.z tychsamych okolic, skąd i Gockowskich ród szlachecki idzie.Pod Kunersdorfem moskiewskikartacz urwał temu rycerzowi-poecie rękę i nogę.KR�L PRUSKIPod Kunersdorfem?.Aha.to już przypominam sobie.pamiętam.przy szturmie Spitzber-ga.I on rymy robił, Ewald von Kleist?.Zaciekawiony do KunusiNo, niech mówi! niech mówi córeczka fabrykanta.Jestem bardzo ciekawy majorskiego wier-sza.Odbiera od Kunusi bukiet i staje oparłszy się oburącz na lasce.Mowiński Justynie zakasła-nej szklankę z wodą podał.Zieten od drzwi ani się ruszaKUNUSIAz melancholią zacząwszy Wiosna"KR�L PRUSKIEhe. Wiosna.Bravo!100KSI%7ł BISKUPTak, Wiosna".ROHDICH Wiosna.KUNUSIADeklamującPrzyjmcie mnie gaje, gdzie chłód w cieniu świeży Wiedzie do myśli tych, co spoczywająPrzyjmcie mnie łąki, gdzie strumyczek bieży A trawki jego w nadbrzeziu wzrastają.Gdziesię śklnią kwiaty w ozdobnej odzieży Gdzie się ptaszęta wdzięcznie odzywają Spadzistychwzgórków ubocza nieznaczne Pozwólcie spocząć, a ja śpiewać zacznę.Król Pruski słuchał najpierw z zaciekawieniem, następnie jakby uszom swoim nie dowierzałi popatrzył na poważne miny Krasickiego i Rohdicha, który ma twarz zgoła przestraszoną.Znów słucha, już nieco kpiąco, po czym opanował się, cierpliwie znów słucha i znów zmarsz-czywszy brwi przypatrzył się kolejno Krasickiemu, Rohdichowi, Justynie, Mowińskiemu,Zietenowi.Wszyscy co nieco wzruszeniKUNUSIAz siłą i egzaltacją recytujeSzczęsnym zdarzeniem pożądana wiosno Ożywiasz przyjścia twojego koleją Postać stworze-niu nadajesz radosną Liść pęka z pączków, doliny się śmieją.Rohdich już moment powstrzymywał się od wybuchu gwałtownego śmiechu, usta sobie rę-ką zawarłszy.Teraz parsknął niepowstrzymanie.Wszyscy ocknęli się nieco, popatrzyli naniego ze zdziwieniem.Król Pruski także już śmiech powstrzymując trzyma bukiet przy ustachi niby wąchaKUNUSIAlekko stropiona, ale ciągnie dalej z ogniemSilą się trawki, wzmagają i rosną, Wszystko się cieszy płodności nadzieją Pewien, że przykrazima nie dokuczy Wolen od lodów wdzięcznie strumyk mruczy.KR�L PRUSKIHihihi! Hihihi!Dając jej znak bukietem, żeby przestała, śmieje się do rozpukuDość.już.Hihihi [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki