Pinol Albert Sánchez Chłodny dotyk

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Moje usta były tą częścią ciała, któranajdłużej się broniła przed powrotem do rzeczywistości.Artykułowałem słowa jak wagonii: karabin, kłódka, race.Jednak pozostałem bezczynny.Mogłem tylko patrzeć naprzymkniętą klapę jak w hipnozie.Otworzyła ją jedna ręka.Dwie złote obwódki na mankiecie.Potem pojawiła siękapitańska czapka z insygniami republiki francuskiej.A potem oczy, w których nie byłoprzyjacielskich uczuć tylko nietolerancyjne przekonania i nos, długi i mięsisty, wasyście jasnych baczków, też przesadnie długich.Usta paliły hawańskie cygaro.Indywiduum wsuwało się do środka, nie zwracając szczególnej uwagi na moją osobę.Mężczyzna wynurzył się już prawie cały, kiedy przyhamowała go wystająca z kieszenibutelka, która zahaczyła o próg.Rozwiązał problem, wydzierając się na mnie: Techniku sygnalizacji morskiej! Dlaczego nie odpowiada pan, jak się pana woła?Co się stało na tej piekielnej wyspie? Jakaś katastrofa? Trzęsienie ziemi? O ile wiem, tonie jest rejon sejsmiczny.Jego broda wyglądała jak kawałek papieru ściernego przylepiony do twarzy, co niedodawało mu powagi.Niebieska kurtka nosiła ślady zębów licznych gryzoni, jakby jejwłaściciel od lat nie miał okazji wymienić garderoby, zawijając do portu.Sprawiałwrażenie dezertera, który przeszedł na stronę piratów.Jego podwładni cuchnęli tanimi,koszarowymi środkami dezynfekcji czy czymś równie ohydnym.To byli marynarze zkolonii, w większości Azjaci i Metysi.Każdy z nich miał inną fryzurę i nieregulaminowymundur.Sprawiali wrażenie żołnierzy zaciężnych.Nigdy by nie zrozumieli, jakieporuszenie wywołała we mnie sama ich obecność.Od ponad roku żyłem odizolowany odświata; moje zmysły nastawiły się na powtarzalność znanych bodzców, a tu nagleoszołomił mnie tuzin nowych twarzy, hałaśliwych głosów, woni, o których istnieniudawno już zapomniałem.Przez nikogo niezachęcani, zaczęli myszkować po kątach, zzamiarem splądrowania mieszkania.W tym gronie wyróżniał się jeden bardzo młody, owyraznie semickich rysach, czarnych kędzierzawych włosach, w okularach w metalowejoprawce.Ten niczego nie chciał.Nie był marynarzem; wyróżniał się porządnymubraniem.Wyglądał jak urzędnik, a nie ktoś przyzwyczajony do warunków panujących namorzu.Wystający z kieszonki kamizelki łańcuszek zdradzał obecność zegarka.Pozostalimieli rysy, jakie wyciska na twarzach stałe lekceważenie dyscypliny.Aagodna twarz %7łydaznamionowała natomiast człowieka, który przeczytał wiele niepotrzebnych książek.Kaszlał głośno. Z kim mówię? Jaki jest pański stopień? przesłuchiwał mnie kapitan. Niemowa,ranny, chory, a może pan mnie nie rozumie? Jak pan się nazywa? Proszę odpowiedzieć!Stracił pan zmysły? No jasne, to wariat przerwał sam sobie, wciągając głębokopowietrze. Skąd się bierze ten smród? Gdyby ryby mogły się pocić, tak by właśnieśmierdziały.Cały dom cuchnie.Niektórzy marynarze zaśmiali się z dowcipu kapitana.Zmiali się ze mnie.Sprawdzili, że nie było tu czego kraść, i teraz na mnie przenieśli swoją uwagę.%7łydprzeglądał jakieś sfatygowane pisma urzędowe i komentował: Przed opuszczeniem Europy poprosiłem w ministerstwie o kopięmiędzynarodowego rejestru placówek zamorskich.Tu figuruje niejaki Caffó, Bat�s Caffó podniósł wzrok znad kartki z powątpiewaniem. Tak mi się przynajmniej wydaje. Caffó? Technik sygnalizacji morskiej Caffó? upewnił się kapitan. Tak przypuszczam, niczego nie jestem pewien asekurował się %7łyd, poprawiającokulary. Na oficjalnej liście pojawia się tylko to nazwisko.Ale tu nie ma mowy onarodowości ani o stopniu.Nawet nie wiadomo, jaka instytucja go tu przysłała i w jakimdokładnie charakterze.Tylko tyle, że został oddelegowany na tę wyspę.To wszystko zwiny Korporacji %7łeglugi Morskiej, w której wyłącznej gestii leży informowanieadministracji publicznej o specjalistach wysyłanych za granicę.Robi to opieszale i bylejak.Jak tylko wrócę, złożę skargę.Taka polityka odbija się na innych pracownikach.Toznaczy na mnie.Nie, doprawdy! Wszystkie państwa informują się nawzajem omiędzynarodowych stacjach, natomiast Korporacja ukrywa nazwiska swoich ludzi.I to wjakiejś nędznej stacji meteorologicznej!Interesy %7łyda i kapitana były jednak odmienne i porozumienie między nimi byłomożliwe tylko przez chwilę.Kapitan był człowiekiem praktycznym.Szczegóły go nieinteresowały.Wrócił do przerwanego przesłuchania. Techniku sygnalizacji morskiej, panie Caffó: ten człowiek przybył tu, by zastąpićpoprzedniego meteorologa.Nie wiemy tylko, gdzie on się podziewa.Jeśli nie doczekamsię od pana satysfakcjonującej odpowiedzi, będę zmuszony uznać, że jest panodpowiedzialny za jego zniknięcie.Czy rozumie pan, o co jest pan oskarżony? Proszęnatychmiast odpowiedzieć! Odpowiadać mi, do diaska, no już! Stacja meteorologiczna topańskie sąsiedztwo, siłą rzeczy musi pan wiedzieć, co tam się stało! Myśli pan, że ja tuprzyjechałem dla przyjemności? Płynąłem sobie spokojnie z Indochin do Bordeaux, a tunagle Korporacja zmusza mnie do zboczenia z kursu o tysiąc mil morskich, żeby stądkogoś zabrać.Tylko jednego człowieka.A teraz okazuje się, że go nie ma.%7łe też musiałsię gdzieś zapodziać właśnie tu, na wyspie wielkości pocztowego znaczka!Patrzył na mnie z furią, oczekując, że zastraszy mnie energią emanującą z oczu, żezdecyduję się przerwać pełne napięcia milczenie i zacznę mówić.Nie udało mu sięosiągnąć żadnej z tych rzeczy.Machnął ręką z rezygnacją.Jego autorytet w poważnejczęści opierał się na posiadaniu cygara.Wypuścił obłok dymu tak gęsty, że można go byłogryzć.Zwrócił się do młodego %7łyda: Milczenie oskarża tego, kto je zachowuje.Myślę, że on jest winny.Zabiorę go zesobą i niech go powieszą. Milczenie może też być zasadniczym argumentem obrony odpowiedział mumłody człowiek, kartkując książkę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki